1. Στην Παλαιά Διαθήκη (το Πεντάτευχο ή όπως αλλιώς λέγεται) ο Θεός επαναληπτικά λέγεται να δοκιμάζει πιστούς οπαδούς του, όπως τον ίδιο τον Αβραάμ από τον οποίο ζητάει να θυσιάσει τον γιό του Ισαάκ, ή τον Ιώβ τον οποίο υποβάλλει σε πολλά μαρτύρια, συμφορές, δυστυχία κλπ. Σε ένα ή άλλο βαθμό η Παλαιά Διαθήκη έγινε η βάση για τη θεολογία των τριών Αβρααμικών θρησκειών – Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Ισλάμ ή Μωαμεθανισμού. Οι οπαδοί και των τριών αυτών θρησκειών λατρεύουν τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
2. Είναι παράξενος ο Θεός αυτός. Λέγεται να είναι ο Μόνος Θεός και να μην ανέχεται καθόλου τη λατρεία άλλων (Ουκ έσονται άλλοι θεοί πλην εμού). Μα σε ορισμένα εδάφια μιλάει σαν να είναι πολλοί Θεοί και σε άλλα είναι Ένας Θεός μα σε “συναγωγή θεών” (Ψαλμός 81/82), οπότε υπάρχουν και άλλοι! Η πίστη και λατρεία σε Εκείνον είναι το κριτήριο για σωτηρία και όχι ενάρετη συμπεριφορά. Φυσικά είναι δύσκολο να εφαρμοστεί αυτό σε λαούς που ουδέποτε είχαν ακούσει τον θεό Γιαχβέ (Ιουδαϊσμός), θεό Πατέρα (Χριστιανισμός) και Αλλάχ (Μωαμεθανισμός). Αυτά όλα όμως δεν προκαλούν δεύτερες σκέψεις στους θεολόγους και ιερωμένους των τριών αυτών θρησκειών. Ούτε το ότι ο Θεός συχνά παρουσιάζεται ζηλόφθονος, οργισμένος, εκδικητικός και αρκετά ασυνάρτητος όταν στην Έξοδο τη μια ο ίδιος σκληραίνει την καρδιά του Φαραώ έτσι που να μην ελευθερώνει τους Ιουδαίους και την άλλη στέλνει συμφορές όπως οι ακρίδες που κατέφαγαν όλη τη σοδειά ή θάνατο στους πρωτότοκους γιους των Αιγυπτίων. Είναι παράξενο επίσης πως δείχνει τόση μεροληψία για τους Ιουδαίους.
3. Οι θεολόγοι μας διαβεβαιώνουν πως είναι Παντοδύναμος, Παντογνώστης και Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών (είναι δηλαδή παντού και μέσα στα πάντα και τα γεμίζει). Επιπλέον είναι Πολυεύσπλαχνος και Πανάγαθος.
Τώρα, αφού είναι Πανάγαθος και Πολυεύσπλαχνος, πώς και γιατί επιτρέπει τόσο κακό στον κόσμο με την παρουσία έστω του Σατανά και των διαβόλων του; Και γιατί τιμωρούνται άνθρωποι για παραβάσεις όχι πολύ σοβαρές με αιώνιο βασανισμό στην Κόλαση;
Αφού είναι Παντοδύναμος γιατί δεν εξαλείφει τον Σατανά και τη στρατιά των διαβόλων του ώστε να περιορίσει τουλάχιστον το κακό και να μην καταδικάζονται οι αμαρτωλές ψυχές σε αιώνιο, ατελεύτητο κολασμό;
Αφού είναι Παντογνώστης, τότε γνωρίζει και παρελθόν, παρόν και μέλλον και τις ικανότητες κι επιδόσεις κάθε ανθρώπου, οπότε δεν χρειάζεται να τους δοκιμάζει. Θα μπορούσε να ειπωθεί τότε πως στέλνει δυσκολίες για να ασκηθούν οι άνθρωποι και να βελτιωθούν ηθικά, νοητικά, ψυχικά, όχι για να μάθει αν είναι άξιοι ή όχι Ούτως ή άλλως, ο ίδιος τους δίνει, ως Παντοδύναμος Δημιουργός, ικανότητες και χαρίσματα και ο ίδιος κάνει άλλους ευφυέστατους και άλλους καθυστερημένους ή πανηλίθιους.
Και αφού είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών πώς υπάρχουν όλες αυτές οι διαφορές στα πλάσματα; Θα πρέπει να υπάρχει και μέσα σε όλους τους ανθρώπους εξίσου κι έτσι όλοι θα πρέπει να Τον γνωρίζουν και να Τον πιστεύουν. Και ποιο είναι το μέρος του ανθρώπου (εαυτός, ψυχή) που κολάζεται;
4. Αυτές είναι οι περισσότερες από τις δυσκολίες που δημιουργούν τα αντιφατικά και ασυνάρτητα δόγματα της θεολογίας των Αβρααμικών θρησκειών.
Οι δοκιμασίες εφαρμόζονται σε ορισμένες συνθήκες και για ορισμένους σκοπούς. Οι δάσκαλοι και καθηγητές δίνουν τεστ ή εξετάσεις στους μαθητές τους για να δουν και να καθορίσουν τις γνώσεις και ικανότητές τους. Οι φίλοι ίσως να το κάνουν μεταξύ τους για να καθορίσουν την αμοιβαία εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη τους. Ένας αγοραστής θα δοκιμάσει ένα άγνωστο προϊόν για να καθορίσει την ποιότητα ή λειτουργικότητά του. Αλλά το να έχεις τον Παντοδύναμο και Παντογνώστη Θεό να δοκιμάζει σαν να μην γνωρίζει ο ίδιος τις δυνατότητες του πλάσματος που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, είναι παράλογο. Και δεν καλύπτεται καθόλου από την ανόητη δικαιολογία πως “Μυστήριες είναι οι βουλές του Κυρίου”.
5. Πολύ διαφορετική είναι η θεολογική παρουσίαση του Βεδισμού (ή Βεδικής Παράδοσης), παρότι τα χαρίσματα του Παντοδύναμου είναι ίδια.
Και πρώτα πρώτα δεν υπάρχει καμιά αιώνια και ατελεύτητη Κόλαση. Με την επανενσωμάτωση οι άνθρωποι δέχονται τους καρπούς των καλών και κακών πράξεών τους και του επιπέδου γνώσης και κατανόησής τους. Έτσι αμείβονται ή τιμωρούνται κι έχουν τη δυνατότητα βελτίωσης από μια ενσάρκωση σε άλλη.
Μετά, εφόσον είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών είναι και μέσα σε κάθε άνθρωπο ως ο έσχατος Εαυτός του και παίζει πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Αυτό τονίζεται σε πολλά κείμενα, όπως στη Μπχάγκαβαντ Γκητά όπου διδάσκει ο θεός Κρίσνα, ενσαρκωμένος ως βασιλιάς.
Aham ātmā… sarvabhūtasya sthita-: Εγώ είμαι ο εδραιωμένος Εαυτός όλων των πλασμάτων (και κάθε όντος 10.20).
sarvasya cāhaṃ hṛdi sanniviṣṭo mattaḥ smṛtir jñānam apohanaṃ ca: Εγώ διαμένω μέσα στην καρδιά κάθε όντος. Από μένα εγείρεται μνήμη και γνώση μα και η απώλειά τους ή άρνηση (15.15).
“Ακόμα και όσοι λατρεύουν άλλους θεούς και αυτοί λατρεύουν Εμένα,” λέει ο θεάνθρωπος Κρίσνα (9.23), οπότε η λατρεία και αφοσίωση είναι μια κι ενιαία έστω κι αν στρέφεται σε διαφορετικούς θεούς.
Υπάρχει και η επίκληση ya devῑ sarvabhūteṣu buddhirūpena saṃsthitā/ namas tasyai: είναι η θεά εγκατεστημένη σε όλα τα όντα ως νοημοσύνη: σε κείνη πάντα σεβασμός, σε κείνη πάντα σεβασμός.
Κι έτσι καλύπτεται και η αρσενική μα και η θηλυκή άποψη του ανθρώπου.
