1. Ο Λάο Τσε (ή Τσου) είναι αρχαιότερος του Τζου κατά 3 ή 4 περίπου αιώνες. Και των δυο η ζωή μένει άγνωστη κατά το μεγαλύτερο μέρος και σχεδόν μυθική. Ο Τζου ακολούθησε πιστά τη διδασκαλία του Λάο Τσε γράφοντας σύντομες αφηγήσεις από τη ζωή και διαλόγους μεταξύ σοφών και μαθητών σε πολύ όμορφη πρόζα· πέθανε κοντά στο 275 πκε. Για τον Λάο Τσε μόνο μυθικές αφηγήσεις υπάρχουν από το 500 πκε κι έπειτα.
2. Κεφάλαιο 36, Τάο Τε Τσινγκ του Λάο Τσε.
1. Αν είναι να σμικρυνθεί πρέπει πρώτα να έχει μεγαλώσει.
2. Αν είναι να αποδυναμωθεί πρέπει πρώτα να έχει δυναμώσει.
3. Αν είναι να πέσει πρέπει πρώτα να έχει υψωθεί.
4. Αν είναι να παραλάβεις πρέπει πρώτα να δώσεις.
5. Αυτά εκφράζουν διάκριση της φύσης των πραγμάτων.
6. Το απαλό και ήπιο νικά δύναμη και σκληρότητα.
7. Τα ψάρια πρέπει να αφήνονται στα νερά τους.
8. Τα όπλα της χώρας δεν πρέπει να δείχνονται στον κόσμο.
Είναι αυτονόητες οι 4 πρώτες διατυπώσεις. Η 5η γραμμή καλύπτει τη σύνολη σύλληψη. Μαζί με την 6η δίνουν τη βάση για την αφήγηση του Τζου στο τμήμα 3 § 3. Οι 7η και 8η διατύπωση επίσης χρησιμοποιήθηκαν από τον Τζου στο 323β. Φιλοσοφία: Λάο Τσε και το Απόλυτο, §4.
3. “Το θαυμαστό θαλασσοπούλι δεν είναι βασιλιάς”: Τζουάνγκ Τζου.
Οι μαθητές είχαν μάθει τη θεωρία και όταν ο Τζουάνγκ Τζου τους ρώτησε πως να αντιμετωπίζουμε τους άλλους, απάντησαν αμέσως “Όπως θέλουμε οι άλλοι να αντιμετωπίζουν εμάς”. Κάτι όμως στην απόκρισή τους δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο. Έτσι τους είπε μια ιστορία.
Κάποτε ένα πανέμορφο θαλασσοπούλι κατέβηκε σε ένα αλσύλλιο σε ένα μικρό βασίλειο. Οι χωρικοί μιλούσαν για τη σπάνια ομορφιά του. Το έμαθε ο βασιλιάς και διέταξε να του το φέρουν στο παλάτι. Η ομορφιά του τον θάμπωσε τόσο που όρισε να το φροντίζουν σαν να ήταν βασιλιάς. Έτσι το έβαλαν σε ένα ευρύχωρο κλουβί, του έπαιζαν την καλύτερη μουσική και το τάιζαν με ό,τι εκλεκτότερο παρασκεύαζαν οι μάγειρες στη βασιλική κουζίνα.
Το θαλασσοπούλι όχι μόνο δεν έδειχνε να ευχαριστιέται μα μαράζωνε συγχυσμένο και φοβισμένο. Δεν έτρωγε και δεν έπινε. Μετά από τρεις μέρες βασιλικής φροντίδας πέθανε, προς λύπη του βασιλιά.
“Τι καταλάβατε από αυτή την ιστορία;” ρώτησε ο δάσκαλος.
Μα όλοι έμειναν σιωπηλοί.
“Οι καλές προθέσεις του βασιλιά ήταν εντελώς άτοπες”, στέναξε ο δάσκαλος. “Το θαλασσοπούλι ήθελε την ελευθερία του στους ανέμους της θάλασσας όπως απαιτεί η φύση του!”. Και πρόσθεσε :”Κάνουμε στους άλλους ότι θέλουμε οι άλλοι να κάνουν σε μας, σύμφωνα με τη φύση του κάθε όντος”.
