1. Το προηγούμενο 291. Φιλοσοφία: Η Χρυσή Εποχή ήταν μια προκαταρκτική εξέταση του μύθου της Χρυσής Εποχής (στον Ησίοδο) ή της Περιόδου της Αλήθειας (στην Βεδική παράδοση).
Ο μύθος είναι μύθος κι επιχειρεί μέσω συμβόλων από υλικά φαινόμενα να παρουσιάσει πνευματικές αλήθειες του Αόρατου Κόσμου.
Το μυθικό-επικό αφήγημα Viṣḥṇu Purãṇa που ανήκει στην ύστερη Βεδική Παράδοση λέει καθαρά (1.6) πως η πρώτη περίοδος satya-yuga είναι η Εποχή της ‘απλής ύπαρξης’ ή ‘του αγνού είναι’ και συνεπώς της Αλήθειας του Αόρατου Πνευματικού Κόσμου, ο οποίος δεν προσεγγίζεται μέσω των αισθητήριων οργάνων. Σε αυτή την Εποχή κυριαρχούν οι ιδιότητες ‘αγνή καρδιά, σοφία, δικαιοσύνη, προσήλωση στους πιο απλούς παραδοσιακούς θεσμούς που συνιστούν ιερότητα’.
Αυτές είναι εσωτερικές ιδιότητες και επομένως αδύνατο να ανιχνευθούν σε χώρους που ερευνούν οι αρχαιολόγοι και παλαιοντολόγοι.
2. Ο Ησίοδος ή δεν έχει αρκετές πληροφορίες ή δεν πολυκαταλαβαίνει αυτές που έχει. Λέει πως αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ως χρυσό γένος στην εποχή του Κρόνου, πριν τον Δία και το Δωδεκάθεο του Ολύμπου. Μα τους δημιούργησαν οι αθάνατοι του Ολύμπου, ενώ αυτοί ήρθαν μετά τον Κρόνο!
Οι Κέλτες είχαν όμοιο μύθο σύμφωνα με τον P. W. Joyce (Old Celtic Romances Λονδίνο 1879, σ. 106-111). Οι Δρυΐδες πίστευαν πως το ανθρώπινο γένος ξεκίνησε στη Χώρα των Ζώντων tir na mbeo και στην Χώρα των Νέων tir na nog σε μια μυστηριώδη νήσο κάπου στον Ατλαντικό. Στην περιπέτεια του Conall Cearnach αναφέρεται η Χώρα του Νικητή tir na boadag που είναι ‘η Χώρα των Ζώντων όπου δεν υπάρχει γήρας και θάνατος’.
Στον Ησίοδο και στα μεταγενέστερα κείμενα έχει χαθεί η πραγματική γνώση. Οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν πως η αθανασία μπορούσε να επιτευχθεί στο υλικό επίπεδο με το υλικό σώμα.
3. Στο Gilgamesh, το επικό των Μεσοποτάμιων (κεφ. 10) λέγεται πως οι θεοί μετά τον κατακλυσμό κράτησαν την αθανασία για τον εαυτό τους μόνο ορίζοντας θνητότητα για τους ανθρώπους. Εδώ δεν έχουμε καθαρή περιγραφή της περιόδου πριν τον κατακλυσμό μα υπονοείται πως οι άνθρωποι είχαν αθανασία.
Στο αρχέγονο βασίλειο του Yima, του αρχαιότατου Ιρανού βασιλιά της Χρυσής Εποχής, προτού όλοι αναγκαστούν να αποσυρθούν στον υπόγειο κόσμο τους για να αποφύγουν τις τρομερές κλιματικές αλλαγές, δεν υπήρχε ούτε αρρώστια ούτε θάνατος.
Εδώ επίσης φαίνεται πως πίστευαν στην υλική αθανασία.
Τα κείμενα της Βεδικής Παράδοσης δεν αναφέρουν πως οι άνθρωποι στην Περίοδο της Αλήθειας satyayuga ήταν αθάνατοι. Και καλά κάνουν διότι αν δεν γίνει κατανοητό πως η ‘αθανασία’ είναι σχήμα λόγου, μια συμβολική μεταφορική κατάσταση, η ιδέα προκαλεί σύγχυση.
4. Τι είναι αθανασία; Τι είναι θάνατος;
Τι σημαίνει πως στη Χρυσή Εποχή οι άνθρωποι ήταν αθάνατοι, αν υποθετικά δεχτούμε πως όλες οι παραδόσεις συμφωνούν σε αυτό;
Οπωσδήποτε δεν πρόκειται για κυριολεκτική αθανασία του υλικού σώματος. Διότι θα έπρεπε τότε οι άνθρωποι εκείνοι να ζουν ακόμα!
Ας σημειώσουμε στο σημείο αυτό πως και οι Αβορίγινες στην Αυστραλία πιστεύουν σε μια παλιά Εποχή Πρωτανθρώπων και Ηρώων και αρκετοί μύθοι τους ασχολούνται με την έλευση του θανάτου (64. Φιλοσοφία: Φεγγάρι και θάνατος: Αβορίγινες και 265. Φιλοσοφία: Φεγγάρι και θάνατος (2)) που σχετίζεται με το φεγγάρι (Bahloo). Ούτε οι μύθοι αυτοί, όμως, εξηγούν γιατί το φεγγάρι να ορίζει θάνατο και αθανασία για τους ανθρώπους και τι ακριβώς καταδείχνουν οι λέξεις.
Η Βεδική παράδοση εξηγεί πως όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει πλήρως τον Εαυτό του ως Ον αθάνατο και ίδιο με τον Εαυτό του Σύμπαντος, τότε, όταν το σώμα του πεθαίνει, γνωρίζει πως ο ίδιος συγχωνεύεται στον συμπαντικό Εαυτό και είναι αθάνατος δίχως εμπειρία θανάτου πια. Αυτή είναι η αληθινή αθανασία.
5. Ο χριστιανισμός, ο Μωαμεθανισμός και άλλες θρησκείες (ακόμα και ο Ινδουισμός) πρεσβεύουν αθανασία σε έναν παράδεισο που είναι μεν μεταφυσική κατάσταση μα δεν διαφέρει πολύ από ιδανικές συνθήκες κι εκλεπτυσμένες απολαύσεις του υλικού κόσμου μας.
Ο παράδεισος είναι γνωστός και στη Βεδική Παράδοση ως «Κόσμος του Μπραχμά», του θεού δημιουργού, μα είναι μια παροδική κατάσταση αφού είναι αποτέλεσμα καλών πράξεων κι ενέχει εμπειρία προσωπικής απόλαυσης.
Στη Χρυσή Εποχή οι άνθρωποι πέθαιναν με το σώμα, μα δεν είχαν εμπειρία θανάτου διότι το πνεύμα τους, ο αληθινός Εαυτός ενώνονταν με τον Απόλυτο Εαυτό του Σύμπαντος κι έτσι ήταν αθάνατος.
Αυτή είναι η μόνη λογική μα πλέον εντελώς λησμονημένη γνώση.
