Α. Στην πραγματικότητα η Χριστιανική θεολογία δεν είναι μονολιθική μα παρέχει διαφορετικές απόψεις για ένα θέμα ανάλογα με τη σέχτα (Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και ιδίως Αγγλικανισμός που έχει τον Μονάρχη ως κεφαλή, Ευαγγελιστές, Βαπτιστές κλπ.). Ο Ινδουισμός με τον πολυθεϊσμό του επίσης είναι διασπασμένος σε ξεχωριστές λατρείες μα όλες συμφωνούν στο θέμα της ανθρώπινης φύσης.
1. Οι περισσότερες χριστιανικές σέχτες πιστεύουν στην ελεύθερη Βούληση, δηλ. ο άνθρωπος επιλέγει να υπακούσει ή όχι τις εντολές του Θεού, επιλέγει να κάνει καλές ή κακές πράξεις, επιλέγει ή όχι ν’ ακολουθήσει τη διδασκαλία του Ιησού. Άλλες πιστεύουν στον προ-ορισμό ή προ-καθορισμό και ο άνθρωπος ακολουθεί τη μοίρα ή το πεπρωμένο του.
2. Από την άλλη, οι άνθρωποι είναι χαμένοι εκτός κι αν βαπτισθούν κι έτσι γίνουν οπαδοί του Χριστού και της αληθινής Εκκλησίας και πίστης. Ο χριστιανισμός πιστεύει απόλυτα πως είναι η μόνη Αληθινή Θρησκεία και κάθε σέχτα του πως είναι η μόνη σωστή – και δεν βλέπουν τον παραλογισμό!
3. Μα ακόμα κι έτσι με τη βάπτιση και την αποδοχή του Συμβόλου της Πίστης (“Πιστεύω εις έναν Θεό, Πατέρα Παντοκράτορα” κλπ.), η ανθρώπινη φύση, λόγω της ανυπακοής των Πρωτόπλαστων που έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό στον Παράδεισο κι εκδιώχθηκαν, φέρει το σκοτεινό βάρος αυτού του “προπατορικού αμαρτήματος”. Συνεπώς τείνει προς το κακό και την αμαρτία εκτός κι αν πιστέψει στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό που σταυρώθηκε και πήρε πάνω του τις αμαρτίες του κόσμου!
(Έτσι οι Χριστιανοί προσδιορίζουν τη φύση τους σύμφωνα μ’ έναν μύθο των Ιουδαίων, οι οποίοι δεν πιστεύουν στην προπατορική αμαρτία!).
4. Η ανθρώπινη φύση εξαγνίζεται με τη χάρη του Χριστού και είναι στον Χριστό που πρέπει να προσβλέπουν και να παραδίδονται οι Χριστιανοί όχι στον Πατέρα ή το Άγιο Πνεύμα. Αλλιώς είναι μολυσμένοι από την αμαρτία και δεν εξιλεώνονται όσες καλές πράξεις κι αν κάνουν όσο κι αν αποδεχτούν τα δόγματα της θρησκείας. Μα ο Χριστός μας αγαπά και μας σώζει, αν τον αφήσουμε, όσο αμαρτωλοί κι αν γίνουμε! Η εκκλησία του είναι η συνδετική γέφυρα με τον Ουρανό και τη σωτηρία!
Β. Στη φιλοσοφία του Ινδουισμού τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η ανθρώπινη φύση δεν έχει καμιά προπατορική μόλυνση και δεν χρειάζεται καμιά θεϊκή επέμβαση για να “σωθεί”. Δεν έχει την πεσιμιστική οντολογική θεώρηση του χριστιανισμού.
1. Κάθε άνθρωπος έχει ως πρωταρχική φύση του τη συνειδησία, νοημοσύνη ή επίγνωση, που είναι η φύση του Μπράχμαν επίσης – η Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία του σύμπαντος. Είναι σαν σπινθήρες από την ίδια φωτιά.
2. Η εσώτερη φύση είναι sac-cīd-ānanda αμετάβλητη ουσία, συνειδησία και μακαριότητα, αδιαφοροποίητη και αξεχώριστη από τη φύση του Μπράχμαν.
3. Λόγω γνωστικού λάθους (avīdyā = άγνοια) στην επαφή με την ύλη ο Jīvātman, ο ατομικός εαυτός, αποξενώνεται από την εσώτερη φύση του και δημιουργεί με τις πράξεις του μια δεύτερη φύση που προκαλεί πόνο και δυστυχία duḥkha. Αυτή τώρα γίνεται εμπόδιο στην επιστροφή και συγχώνευσή του στη συμπαντική φύση.
4. Ο τρόπος για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο είναι ν’ αναγνωριστεί αυτή η άγνοια ως αιτία, να διαλυθεί η δεύτερη φύση και να συνειδητοποιηθεί η πρωταρχική, αληθινή φύση.
5. Αυτό γίνεται μέσω γνώσης, αφοσίωσης στην αλήθεια και καλών πράξεων (dharma) για το καλό των άλλων και του σύμπαντος. Σ’ αυτήν τη διαδικασία χρειάζεται την καθοδήγηση ενός φωτισμένου δασκάλου (guru).
Έτσι το βασικό πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι η (προπατορική) αμαρτία, μα η άγνοια που σκληραίνει και χοντραίνει σαν τσόφλι πάνω στην πρωταρχική αγνή φύση. Όπως η εγωιστική επιθυμία για καλοπέραση τρέφει το τσόφλι της δεύτερης επίπλαστης φύσης, έτσι και η επιθυμία για λύτρωση οδηγεί στη διάλυση και οριστική ελευθερία με τη συνειδητοποίηση της αληθινής φύσης ή με την Αυτογνωσία.
