1. Σήμερα εξετάζω τις σχεδόν απίστευτες αντιφάσεις στο ιερό Κοράνι (που έγιναν ακόμα πιο έντονες με σχόλια hadith ορισμένων θεολόγων του Ισλάμ). Οι τακτικοί αναγνώστες της ιστοσελίδας μας γνωρίζουν, βέβαια, πως σε πολλά προηγούμενα άρθρα εξέτασα ενδελεχώς τις ανατρεπτικές αντιφάσεις στην Καινή Διαθήκη (δηλ. τα 4 Κανονικά Ευαγγέλια, τις Επιστολές κ.λπ.). Οπότε δεν θα μπορεί κανείς να μου προσάψει χριστιανικό μένος ή ρατσισμό κατά των Μουσουλμάνων και την Ισλαμοφοβία που καταπολεμούν ορισμένοι αυτό-διορισθέντες φύλακες της “πολιτικής ορθότητας”. Δεν θα σας κουράσω με πολλά εδάφια κι εκτεταμένα δικά μου σχόλια. Η πιο σημαντική αντίφαση έγκειται στην παρουσίαση του ίδιου του Αλλάχ, μόνου αληθινού Θεού, παντογνώστη, πολύ-εύσπλαχνου και δίκαιου δημιουργού. Μπορούμε να πάρουμε ένα κεφάλαιο και να μείνουμε σε αυτό, μα καλό είναι να πάρουμε λίγα εδάφια και από άλλα κεφάλαια για να μη φανεί περιορισμένη η αντιφατικότητα.
2. Αρχίζω με το κεφ. 7 όπου στα 2 και 3 λέγεται με σαφήνεια πως “Η Βίβλος [= Κοράνι] δόθηκε σε σας [τους ανθρώπους] για να μη νιώθετε άγχος και να θυμάστε και να πληροφορείτε άλλους και να ακολουθείτε αυτά που ο Κύριος αποκάλυψε και όχι άλλους καθοδηγητές/φύλακές σας”. Και αυτά τα λόγια είναι πολύ λογικά και αποδεκτά (αν όντως προέρχονται από τον Ύψιστο).
Το εδάφιο 177 παρουσιάζει ως κακό που “έχει την ομοιότητα τους ανθρώπους που απορρίπτουν [τον Αλλάχ, όπως συνάγεται από τα προηγούμενα εδάφια, και] τις Οδηγίες Μας και βλάπτουν τoν εαυτό τους”.
Μα στα αμέσως επόμενα 178 και 179 έρχεται μια ηχηρή αντίφαση:
178) Όποιον καθοδηγεί ο Αλλάχ αυτός ακολουθεί την ορθή οδό. Και όποιος δεν καθοδηγείται [από τον Αλλάχ] – αυτός είναι ο χαμένος.
Είναι όχι απλώς παράξενο ή αντιφατικό μα άδικο και ανήθικο κάποιοι να καθοδηγούνται από τον ίδιο τον Αλλάχ στην οδό της απώλειας και άλλοι στην οδό της σωτηρίας. Αυτό δεν δείχνει ούτε δικαιοσύνη ούτε ευσπλαχνία.
Διότι στο 179 αποκαλύπτεται πως οι “χαμένοι” έχουν εξαρχής δημιουργηθεί “με καρδιά που δεν κατανοεί, με μάτια που δεν βλέπουν και με αυτιά που δεν ακούνε. Είναι σαν γελάδια”. Και το χειρότερο – “έχουν προοριστεί για την κόλαση” εξαρχής από τον ίδιο τον Αλλάχ! Απίστευτο!
3. Τώρα πάω στο κεφ. 10 όπου οι αντιφάσεις διαιωνίζονται με όμοια έμφαση.
Στα εδάφια 28-31 μαθαίνουμε πως την Ημέρα [της Κρίσεως] οπότε όλες οι ψυχές μαζεύονται, “θα εμπειραθούν – η κάθε μια – όλα όσα έκαναν προηγουμένως και θα χωριστούν από ‘συντρόφους’ τους οποίους λάτρευαν [ως θεό]” και “όλα τα ψέματα που επινόησαν θα διαλυθούν” και θα αντιληφθούν επιτέλους “Ποιος τους συντηρεί [στη ζωή] από ουρανό και γη κι ελέγχει την αίσθηση όρασης και ακοής και παράγει τους ζωντανούς από νεκρούς (πολύ ενδιαφέρουσα φράση σε όλες τις μεταφράσεις που έχω δει: υπαινιγμός μετενσάρκωσης!) και τους νεκρούς από τους ζωντανούς και ρυθμίζει τη [συμπαντική] τάξη [όλη]” και θα διαπιστώσουν (32) πως “ο Αλλάχ είναι ο Αληθινός [θεός]”, ο μοναδικός στοργικός συντηρητής (σχόλιο αυτό).
Στο 68 ο Αλλάχ είναι “Αυτάρκης/ανεξάρτητος και ο ίδιος είναι όλα στον ουρανό και στη γη (ή και όλα στον ουρανό και στη γη είναι δικά του)”.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα – Αφού είναι Αυτάρκης ή Ανεξάρτητος, γιατί έχει δημιουργήσει τους ανθρώπους σε αυτόν τον μικρό πλανήτη, σε ένα ηλιακό σύστημα στην άκρη ενός Γαλαξία μέτριου μεγέθους από τρισεκατομμύρια άλλους; Γιατί απαιτεί να πιστεύουν σε Εκείνον και να τον λατρεύουν;
Η ίδια ερώτηση ισχύει και για τους Ιουδαίους και Χριστιανούς θεολόγους.
4. Το αμέσως προηγούμενο εδάφιο είναι και αυτό αρκετά δηλωτικό.
67) Εκείνος [ο Αλλάχ] εποίησε τη νύχτα για να αναπαύεστε και τη μέρα για να φαίνονται ορατά τα πράγματα.
Δηλαδή μας λέει πως τα ουράνια φαινόμενα, τόσο πολύ μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα (και πάρα πολλά εντελώς άγνωστα), έγιναν για τους ανθρώπους – ο Ήλιος, η περιστροφή και περιφορά της Γης και το όλο διάστημα!
Μα νωρίτερα στο 44 μαθαίνουμε πως “Ο Αλλάχ δεν φέρεται άδικα καθόλου στους ανθρώπους, αλλά οι ίδιοι αδικούν/βλάπτουν τον εαυτό τους”!
Γι’ αυτό και το ιερό Κοράνι στα εδάφια 67 (και άλλα, όπως 22, 24 κ.λπ.) περιγράφει τα δώρα του Αλλάχ μέσω της Φύσης στους ανθρώπους.
Γενικά όμως εδώ στο 44 έχει λησμονηθεί τι ειπώθηκε στα 7.178-179 πως ο ίδιος ο Αλλάχ εξαρχής προόρισε τους ανθρώπους που θα είναι άπιστοι και ανυπάκουοι και θα καταλήξουν στον αιώνιο βασανισμό στην Κόλαση!
Μα όχι, δεν ξεχάστηκε ολότελα. Στα εδάφια 99-101, δηλαδή λίγο παρακάτω επανέρχεται η ιδέα των προκαθορισμένων απίστων!
99) Αν ήταν η θέληση του Αλλάχ, όλοι στη Γη θα πίστευαν [σε Εκείνον]. [Πώς] θα τους αναγκάσεις εσύ να πιστέψουν;
100) Καμιά ψυχή δεν πιστεύει εκτός και αν το επιτρέψει ο Αλλάχ, και ο ίδιος θα επιφέρει δυστυχία/κατατρεγμό στους ανυπάκουους.
Αυτοί δεν θα πιστέψουν ούτε και με τα σημεία-θαύματα, λέει το 101, στη Γη και στους ουρανούς. Ούτε σημεία ούτε προειδοποιητές θα τους πείσουν.
5. Σε άλλο Κεφάλαιο δίνεται το σοβαρό κίνητρο για τη δημιουργία.
21.15) Δεν δημιουργήσαμε τους ουρανούς και τη γη και ό,τι είναι ανάμεσα για [σκέτη] διασκέδαση. 17) Αν θέλαμε διασκέδαση θα την παίρναμε από [όσα έχουμε] μέσα/πλάι Μας.
Τότε, γιατί προχώρησε ξαφνικά ο Αλλάχ, εκείνη την ώρα, να δημιουργήσει; Θα δούμε λίγο παρακάτω.
Τα επόμενα εδάφια 21.17–20 μιλάνε για πίστη, λατρεία και ακούραστη εξύμνηση του Αλλάχ από τους (προκαθορισμένους) ταπεινούς πιστούς και στο 51-56 λέγεται ξεκάθαρα:
“Δεν δημιούργησα τα τζίνι (ξωτικά πνεύματα με μαγική δύναμη!) και τους ανθρώπους παρά μόνο να με λατρεύουν. 57) Δε χρειάζομαι από αυτούς ούτε στήριξη ούτε τροφή. 58) Ο Αλλάχ δίνει τροφή, εκείνος είναι ο Ισχυρός, ο Κύριος των δυνάμεων”!
Ωραία, ο Αλλάχ δημιούργησε στα σοβαρά την ανθρωπότητα. Για να τον λατρεύει! Μα πώς ένα Τέλειο, Παντοδύναμο, Αυτάρκες, Ανεξάρτητο Ον χρειάζεται λατρεία και δημιουργεί υποδεέστερα όντα, μερικά προορισμένα να το εξυμνούν και να το λατρεύουν και άλλα προορισμένα να μην το κάνουν;!
6. Είναι πολύ παράξενο το ότι οι θεολόγοι του Ισλάμ αγνοούν την αντίφαση!
Όχι μόνο την παραγνωρίζουν αλλά μερικοί προχωρούν στο να την καλύψουν με παιδαριώδη ανειλικρίνεια. Το κάνουν αυτό και Χριστιανοί θεολόγοι. Υποθέτω και Ιουδαίοι, αν και δεν έχω διαβάσει τη θεολογία τους.
Ο Ibn Kathir (1301-1373) ιστορικός, εξηγητής και πασίγνωστος θεολόγος του Ισλάμ σχολίασε το 51.56 ως εξής: “Εγώ, ο Αλλάχ τους δημιούργησα ώστε να Με λατρεύουν – όχι όμως ότι τους χρειάζομαι”! Η τελευταία επεξηγητική φράση είναι προσθήκη. Είναι σαν αν λες “έχω ένα μολύβι και το έξυσα, μα δεν το έχω ανάγκη, δεν θα γράψω μ’ αυτό”.
Μα αν είσαι τέλειος, πλήρης, πολυεύσπλαχνος, μακάριος, αυτάρκης και ανεπηρέαστος από όλα όσα συμβαίνουν στη δημιουργία, τότε τι ανάγκη έχεις από την πίστη και τη λατρεία αυτών των τιποτένιων πλασμάτων σε έναν τόσο τιποτένιο πλανήτη στο άπειρο σύμπαν; Δεν μπορεί να έχεις καμιά τέτοια ανάγκη! Οπότε γιατί τα δημιουργείς ακατάπαυστα χιλιετίες τώρα και μάλιστα πολλά προορισμένα να μην εκτελούν τις εντολές Σου;
