Δεν πιστεύω να σας ενδιαφέρει η κόλαση. Κάτι άλλο ψάχνετε!…
Επανέρχομαι σήμερα στο κόνσεπτ της κόλασης που είναι από τα πιο παλαβά της θεολογίας αυτής. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις διάφορες τιμωρίες των εκκλησιαστικών εικονισμάτων, ούτε τις σαδιστικές ανοησίες στο Κοράνι των Ισλαμιστών. Παραθέτω μια θεολογική περιγραφή (Ελληνική Gotquestions.org)
Είναι η κόλαση πραγματική; Μελέτες δείχνουν ότι πάνω από 90% των ανθρώπων στον κόσμο πιστεύουν στον «παράδεισο» ενώ λιγότερο από 50% πιστεύουν στην αιώνια κόλαση. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η κόλαση είναι σαφώς πραγματική! Η τιμωρία των πονηρών στην κόλαση είναι τόσο ατέλειωτη όσο η μακαριότητα των δικαίων στον Ουρανό. Η τιμωρία των πονηρών νεκρών στην κόλαση περιγράφεται στη Γραφή ως «αιώνια φωτιά» (Κατά Ματθαίον 25:41), ως «φωτιά που δεν σβήνει ποτέ» (Κατά Ματθαίον 3:12), ως «αιώνια ντροπή και περιφρόνηση» (Δανιήλ 12:2), ως ένα μέρος όπου «το σκουλήκι δεν πεθαίνει και η φωτιά δεν σβήνει» (Κατά Μάρκον 9:44-49), ένα μέρος «βασάνων» και «φωτιάς» (Κατά Λουκάν 16:23-24), «αιώνιο όλεθρο» (Β` Θεσσαλονικείς 1:9), ένα μέρος βασανισμού με «φωτιά και θειάφι» όπου «ο καπνός του βασανισμού τους θ` ανεβαίνει αιώνια» (Αποκάλυψη 14:10-11), και μια «λίμνη από φωτιά θειάφι» όπου οι κακοί «βασανίζονται μέρα και νύχτα για πάντα» (Αποκάλυψη 20:10). Ο Ιησούς ο ίδιος υποδηλώνει ότι η τιμωρία η ίδια στην κόλαση είναι αιώνια – όχι μόνο ο καπνός και οι φλόγες (Κατά Ματθαίον 25:46).
Οι άδικοι είναι για πάντα το αντικείμενο της οργής και του θυμού του Θεού στην κόλαση. Συνειδητά υποφέρουν ντροπή και περιφρόνηση και τις επιθέσεις των κατηγοριών της συνείδησης – μαζί με τον φλογερό θυμό για την θεϊκή προσβολή – για ολόκληρη την αιωνιότητα. Ακόμα και αυτοί στην κόλαση θα αναγνωρίσουν την τέλεια δικαιοσύνη του Θεού (Ψαλμός 76:10). Αυτοί που θα είναι στην πραγματική κόλαση θα ξέρουν ότι η τιμωρία τους είναι δίκαιη και μόνο τον εαυτό τους μπορούν να κατηγορούν (Δευτερονόμιο 32:3-5). Ναι, η κόλαση είναι αληθινή. Ναι, η κόλαση είναι ένα μέρος βασάνων και τιμωρίας που δεν τελειώνει ποτέ! Δόξα στον Θεό γιατί μέσω του Ιησού, μπορούμε να γλυτώσουμε αυτό τον αιώνιο θάνατο (Κατά Ιωάννη 3:16,18,36).
Προσέξτε, παρακαλώ, τις φράσεις που έχω τονίσει σε μπολντ!
Όπως αφήνω ολότελα το Κοράνι, έτσι αφήνω ασχολίαστο και το πιο ανόητο κείμενο της Καινής Διαθήκης την Αποκάλυψη (δήθεν του Ιωάννη) που πολλοί Πατέρες απέρριψαν στους πρώτους αιώνες. Εφόσον είναι μόνο η ψυχή που βασανίζεται ατελεύτητα (το υλικό σώμα δεν μπορεί να είναι αιώνιο ούτε να κινηθεί δίχως την ενέργεια της ψυχής) κι εφόσον η ψυχή είναι άυλη, δεν έχει νόημα να ρίχνεται σε μια «λίμνη από φωτιά και θειάφι», που είναι χοντρά υλικά. Ο συγγραφέας δίνει λεπτομέρειες για να εντυπωσιάσει (λίμνη φωτιάς, καπνός που ανεβαίνει, ενώπιον αγγέλων και του αρνίου: Αποκ. 14:11) και όχι να πείσει λογικά. (Εκεί πέφτει και ο Διάβολος αφού ελευθερωθεί από τη φυλάκιση χιλίων ετών: Αποκ. 20.7-10.)
Ο παράδεισος, ο τόπος όπου καταλήγουν οι δίκαιοι και πιστοί, είναι στον ουρανό. Που είναι η κόλαση; Στη γη ή στα έγκατά της, στον Άδη ή Τάρταρο;
Μπορεί ο ανόητος συγγραφέας της Αποκάλυψης να αποδίδει οργή στον Πανάγαθο Πατέρα των πάντων και μπορεί πολλοί άλλοι να έχουν την ίδια γνώμη, μα δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ο Θεός εκ φύσεως ούτε εκδικητικός είναι, ούτε οργίλος ούτε σαδιστής, ώστε να καταδικάζει δικά του τέκνα (ψυχές ζώσες, από την πνοή και ζωή του, Γένεση 2.7) που αμάρτησαν σε αιώνιο βασανισμό. Αυτό το κάνει μόνο η θολή θεώρηση θεολόγων – και σύγχρονων και πρωτοχριστιανών, που θα έπρεπε να ντρέπονται για τις ανοησίες που πλασάρουν ως θείες αποκαλύψεις.
Τα εδάφια του Ψαλμού 16.10 και Δευτερονόμιον 32.5 δεν λένε αυτό που λέει το θεολογικό κείμενο. Απεναντίας, το Δευτερονόμιο απλά λέει πως ο Θεός είναι πιστός, δίκαιος και όσιος. Ο δε Ψαλμός αναρωτιέται, όπως κάθε λογικός άνθρωπος – ‘‘είναι δυνατό να απωθήσει/απορρίψει αιώνια ο Κύριος και δεν θα δείξει ξανά ευδοκία; Θα διακόψει δια παντός το έλεος του για κάθε γενιά;’’
‘‘Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και τη γη. Η δε γη ήταν αόρατη και ακατασκεύαστη…’’ (Γένεση 1.1). Σαφώς και η κόλαση δημιουργήθηκε μετά την αόρατη και ακατασκεύαστη γη.
Κάποιοι θέλουν την κόλαση να είναι στα έγκατα της γης στον κόσμο των μετάλλων και άλλων ορυκτών τα οποία εξορύσσονται και αναπλάθονται και αναδιαμορφώνονται με φωτιά. Μα όπου και αν είναι, είναι ένα δημιούργημα. Συνεπώς αφού δημιουργήθηκε κάποια ώρα, θα καταλυθεί επίσης. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει και ό,τι δημιουργείται καταλύεται – είναι νόμος της Φύσης και παρατηρήσιμος στην πλάση.
Ένα δεύτερο απόσπασμα από την ίδια ιστοσελίδα:
Πολλοί υποστηρίζουν πως η κόλαση είναι τόπος αποχωρισμού από τον Θεό (Ματθαίος 25:41) κι αν είναι έτσι, δεν μπορεί κάποιος να πει πως ο Θεός βρίσκεται εκεί απ’ όπου ο Ίδιος έχει απομακρυνθεί. Οι ασεβείς στην κόλαση υπόκεινται την αιώνια οργή του Θεού διότι στην Αποκάλυψη 14:10 κάνει λόγο για βασανισμό των κακών στην παρουσία του Αρνίου. Η ιδέα πως ο Θεός πρέπει να είναι παρών σ’ έναν χώρο που βρίσκονται μόνον οι ασεβείς προκαλεί κάποια σύγχυση. Παρ’ όλ’ αυτά το παράδοξο μπορεί να εξηγηθεί με το γεγονός ότι ο Θεός μπορεί να είναι παρών –διότι γεμίζει το παν με την παρουσία Του (Κολοσσαείς 1:17) και κρατά κάθε τι με τον λόγο της δύναμής Του (Εβραίους 1:3)— χωρίς, απαραιτήτως, να βρίσκεται παντού για να ευλογήσει.
Όπως ο Θεός απομακρύνεται από τα παιδιά Του μερικές φορές εξαιτίας της αμαρτίας τους (Ησαΐας 52:9), και είναι μακριά από τους ασεβείς (Παροιμίες 15:29) και προστάζει τα ασεβή υποκείμενα του σκότους ν’ αποχωρήσουν στα έσχατα των καιρών στον χώρο της αιώνια καταδίκης, είναι όμως εκεί ανάμεσα. Γνωρίζει πως υποφέρουν οι ψυχές που βρίσκονται τώρα στην κόλαση· γνωρίζει την απελπισία τους, τις κραυγές τους για ανάπαυλα, τα δάκρυά τους και τη λύπη τους για την αιώνια κατάστασή τους που συνειδητοποιούν πως βρίσκονται. Βρίσκεται εκεί με κάθε τρόπο ως μια αδιάκοπη υπενθύμιση της αμαρτίας τους, που δημιούργησε το χάσμα από κάθε ευλογία που θα μπορούσαν υπό άλλη στάση τους να είχαν απολαύσει. Βρίσκεται εκεί με κάθε τρόπο, αλλά δεν εκδηλώνει καμία άλλη ιδιότητά Του παρά μονάχα την οργή Του.
Προσέξτε την αντίφαση με τις φράσεις «απομακρύνεται» και «βρίσκεται εκεί». Είναι δυνατό ο Θεός να απομακρύνεται από κάπου; Η παμπαρουσία Του είναι πανταχού παρουσία αδιάλειπτη, δίχως κενό, όντας ενιαία και συμπαγής – η μόνη αληθινά συμπαγής Ουσία! Αφού δεν υπάρχει κενό στην παμπαρουσία του Θεού (που είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών), δεν υπάρχει μέρος όπου μπορεί να αποσυρθεί! Ένα μέρος της θάλασσας, για να πάρουμε μια αναλογία στον υλικό κόσμο, μπορεί να αποσυρθεί αφήνοντας μια περιοχή στεριάς στη θέση του, δίχως νερό, αλλά μόνο στη ξηρά πιο πέρα, σε μέρος άλλο από τη θάλασσα. Μα στην περίπτωση της Θεϊκής Πρωτουσίας δεν υπάρχει μέρος όπου αυτή δεν βρίσκεται: δεν υπάρχει πιο πέρα, μέρος άλλο από εκείνη, για να αποσυρθεί!
Οπότε, όπως και αν κοιταχτεί το θέμα, παρά τις όποιες θεολογικές σοφιστείες, δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια κόλαση, αιώνιος βασανισμός. Αιώνιος βασανισμός είναι μια θολή, ανόητη θεωρία στο μυαλό παράλογων θεολόγων και εκκλησιαστικών.
Η χριστιανική θεολογία δεν θα ορθοποδήσει αν δεν καταργηθεί αυτό το κακόβουλο κόνσεπτ της «αιώνιας κόλασης».
