1. Η παγκόσμια ημέρα ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21/3 – ημερομηνία που καθιερώθηκε το 1998.
Το 1918 μας τη θύμισε ο Ντίνος Σιώτης με άρθρο του στην Καθημερινή 18/3/18 (σ.10, Τέχνες και Γράμματα). Ο Ντίνος Σιώτης δημοσιεύει ποιητικά από τη δεκαετία 1960 μα γράφει και περί ποίησης και επιμελείται συλλογών και ανθολογιών.
Σε μια συνέντευξή του στην Ελένη Γκίκα (Διαδίκτυο Fractal, 21/3/18) δίνει εξαιρετικές συμβουλές στον νέο ποιητή (νέα ποιήτρια): « Να διαβάζει σπουδαίους συγγραφείς ώστε να μάθει να γράφει. Να συμμετέχει στη ζωή και στην κοινωνία. Να διαβάζει πολύ και να γράφει λίγο. Κάθε μέρα. Να μην βιαστεί να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Προ πάντων να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Να μην παραπατά στη δημοσιότητα. Να μη θεοποιεί την αυτοπροβολή και τον αυτοθαυμασμό.»
2. Συμφωνώ με όλα, εκτός από την παράξενη προτροπή «να συμμετέχει στη ζωή και στην κοινωνία». Δεν μπορείς να είσαι ζωντανός και να μη συμμετέχεις στη ζωή και στην κοινωνία. Τι ακριβώς είχε υπόψη του ο Ντ. Σιώτης δεν ξέρω ούτε θέλω να υποθέσω. Εξαιρώ επίσης το «να γράφει λίγο κάθε μέρα». Δεν είναι διόλου αναγκαίο.
Κατά τα άλλα οι σύγχρονοι (μετα)μοντέρνοι γραφείς κάνουν, μου φαίνεται, ακριβώς το αντίθετο. Και απορώ που ο Ντ. Σιώτης, όταν εκδίδει μια ανθολογία ή συλλογή (ή κείμενα σε λογοτεχνικά περιοδικά) δεν προωθεί αυτές τις συμβουλές στην πράξη υποδείχνοντας στους ψευδό-ποιητές πως πάσχουν από ακατάσχετο πυρετό αυτοθαυμασμού για αυτοπροβολή, βιάζονται να δημοσιεύσουν και να εισέλθουν στον ποιητικό κύκλο, δεν διαβάζουν σπουδαίους συγγραφείς γιατί δεν ξέρουν ποιοι είναι και γράφουν … αρλούμπες. Στην πραγματικότητα δεν γράφουν παρά μόνο αρλούμπες κι αν καμιά γραμμή έχει την ποιότητα της αληθινής ποίησης είναι κατά τύχη!
3. Γράφει ο Ντ. Σιώτης στο άρθρο του, πολύ σωστά, πως « Η ποίηση, η καλή ποίηση, μας συνδέει με την αλήθεια από την οποία είμαστε αποκομμένοι ως κοινωνία, ως χώρα, ως συλλογικότητες, ως άτομα»!
Είναι κρίμα που αυτός ο τόσο πολύπειρος συγγραφέας, «ποιητής», κριτικός ανθολόγος κι επιμελητής, δεν σχολιάζει σύμφωνα με τις αρχές που διατυπώνει τα παλαβά κείμενα που παρουσιάζει ως «ποιήματα». Πχ. Στη συλλογή 2015 Κοινωνία των (δε)κάτων, σ. 54 διαβάζω –
Κι οι σκέψεις στο υπόστεγο του νου/ Αγεληδόν μπάζουν βροχή.
Είναι ειλικρινής με τον εαυτό του αυτός ο στιχοπλόκος; Όχι, βέβαια: προσπαθεί να φανεί πρωτότυπα ποιητικός «Οι σκέψεις στο υπόστεγο του νου» μπορεί να περάσει, μα η δεύτερη γραμμή μπάζει αγεληδόν ασυναρτησία. Με ποια αλήθεια μας συνδέει από την οποία είμαστε αποκομμένοι; Με καμιά. Διότι δεν είναι καλή ποίηση. Σίγουρα, μα τότε γιατί μπαίνει σε συλλογή; Γιατί ο επιμελητής δεν υποδείχνει τουλάχιστον πως πρόκειται για παραποίηση;
4. Από την ίδια Συλλογή του 2015 παίρνω από σ. 108 –
Ο λύκος ακονίζει νύχια σε / Λιμάνι πορφυρό στο δείλι. (όπου η δεύτερη γραμμή θα μπορούσε να περάσει ως λυρική ποίηση αν και μάλλον συχνο-ειπωμένη), μα πως στην ευχή ένας λύκος (ό ,τι κι αν συμβολίζει στο ξέφρενο μυαλό του στιχοπλόκου) ακονίζει τα νύχια του πάνω στο λιμάνι; Προσέξτε και το κόψιμο της γραμμή «νύχια σε /!/»Τι προσθέτει ή εκφράζει αυτό το κολπάκι; Σίγουρα όμως ακονίζεται η υπομονή μας! Όπως και στο επόμενο –
Θάλασσα είναι απλώς υπενθύμιση / Ότι δεν έχεις που αλλού να πας.
Εδώ βλέπουμε απύθμενη προσποίηση και υπεροψία στη μια λέξη «απλώς». Δείχνει τόση ξιπασιά! Εσείς, υπαινίσσεται, δεν καταλαβαίνετε αυτό το τόσο απλό πράγμα – το οποίο είναι στην πραγματικότητα σκέτη ανοησία! Συνεχίζει δε απτόητα με την ίδια έπαρση –
Σε λίγο η αγάπη μου θα μεγαλώσει τόσο / Που θα μαζεύει απ’ τον τάφο της λουλούδια.
Η ξιπασιά μετατρέπεται σε εξυπνακισμό με ένα άξεστο οξύμωρο.
5. Ούτε ειλικρίνεια, ούτε αλήθεια, ούτε καν ποιητική λογική.
Αν ο κ. Σιώτης που μεγαλουργεί σε τόσες ποιητικές παραστάσεις θέλει να προσφέρει πραγματική υπηρεσία στην ποίηση, ας δώσει μια δυο συμβουλές προσγείωσης στους ξεμωραμένους ποιηταράδες.
Πρώτα πρώτα, ας τους ρωτήσει τι σχέση έχει το γράψιμό τους με τους σπουδαίους ποιητές από τον Αισχύλο ως τον Σαιξπήρο και μετά ως τα Κουαρτέτα του Έλιοτ ή τις απλές γραμμές του Σολωμού –
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη
Περπατώντας η Δόξα μονάχη…
