1. Στο πρώτο σημείωμα για το 2015 έδωσα δείγματα προσπάθειας για καλή ποίηση από την Π. Αρωνιάδα (Απλώνω την αγκαλιά μου να συνάξω, σ 25) και του Σ. Π. Βαρνάβα (Η Ραπτομηχανή, σ 29). Συνεχίζω, λοιπόν.
Ο/Η Θ.Π. Ζαφειρίου γράφει τέσσερα δίστιχα με προσεκτική αντίθεση (σ 53):
Σπλαχνίσου τους νεκρούς σου, Κύριε./ Απάλλαξέ τους από την παρουσία μας.//
…….
Λυπήσου και τους ζωντανούς σου, Κύριε. / Απάλλαξέ τους από την απουσία μας.//
Με απλή γραφή εκφράζει την απλή ευαισθησία του ερωτευμένου δίχως παρδαλότητες ο Ι. Θ. Καραμολέγκος (σ 64):
Καταλαβαίνω τι περνάς εδώ και τόσα χρόνια,/…/
Τις άσκοπες και αστείες περιπλανήσεις σου,/…/
Μα πιο πολύ εσένα την παιδούλα να γυρεύεις/
Μιαν αγκαλιά χωρίς φραγμούς, μια ελπίδα δίχως τέλος,/
Το πρώτο πέταγμα στο φως και στο γαλάζιο/…
Εδώ ο ΙΘΚ κρατά το ύφος και τη σκέψη σταθερά για άλλες 6 γραμμές. Ελπίζω να το κάνει με όλα του τα ποιήματα και να μην τα κάνει πρόζα.
2. Ο Π. Κυπαρίσσης κατορθώνει να ταιριάξει στόχαση και μορφή (σ 82). Έχει δυο όμορφα οξύμωρα χωρίς ασυναρτησία ή έξαρση.
Τα όνειρα ακόμα και τα βαθιά τα γκρεμίζει ‘πριν ξημερώσει λήθη φωτεινή’. Το ξύπνημα στο φως γίνεται λήθη για τα όνειρα. Μετά είναι ο θάνατος, που ‘αθάνατος μας δυναστεύει’.
Κι ο Ξ. Μεϊντάς γράφει ανεπιτήδευτα (αν και υπάρχουν απόηχοι του Σεφέρη: ‘γευτήκαμε τον ήλιο του μεσημεριού… σκληρό το αλάτι’). Μετά από τα παλιά μονοπάτια και τις τραχιές εμπειρίες, ‘είδαμε’ λέει (σ 99):
Μέσα σε βάτα και φραγκοσυκιές/ Τη γέρικη ελιά.
Ανεπιτήδευτα, με διαλεγμένες λεπτομέρειες δηλώνει συγκρατημένη τη συγκίνησή της και η Λήδα Παναγιωτοπούλου (σ 125):
Για τα ταξίδια που δεν έγιναν/ ακόμη/ για την ελπίδα που περιμένει/
σιωπηλή/για την ανθρώπινη απουσία/ που επιμένει.//
3. Η Έστα Ράζου γράφει λακωνικά , εδώ τουλάχιστον, στο ‘Ηχώ’ (σ 137):
Κάπου μακριά/ Κάποιος/ Παίζει με κέρματα./
Στα αυτιά μου αντηχούν οι αλυσίδες.//
Υπονοεί, υποθέτω πως όποιος παίζει με κέρματα είναι σκλαβωμένος στο χρήμα. Μα θα μπορούσε αυτός που ‘παίζει’ να καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που δεν πρέπει να παίρνεται στα σοβαρά.
Τελειώνω με τη Δάφνη Χρονοπούλου (σ 163):
Σαν ηλιοτρόπιο να μπορούσα να γυρίσω/
Σαν ήλιο μου ξανά να σ’ αντικρύσω/…/
Ζεστή τη μνήμη κι όταν θα ‘χεις φύγει
Το πώς σε λάτρεψα να μη λησμονήσω˙
Επειδή η αγάπη δεν μετριέται με το ζύγι
και πάντα αφού τελειώνει μοιάζει λίγη.
Θυμίζει έντονα τη Μαρία Πολυδούρη, μα αν τα άλλα της ποιήματα έχουν την ίδια ποιότητα, μάλλον ξεπερνά την άλλη ποιήτρια. Οι εικόνες είναι λιτές, οι ρίμες δεν παραμορφώνουν τη σύνταξη και οι σκέψεις είναι καθαρές, ορθές. Όμως, μπορεί και να είναι το μόνο της.
4. Το ερώτημα, βέβαια, είναι κατά πόσο αυτά τα ποιήματα είναι αντιπροσωπευτικά του σύνολου έργου των ποιητών. Πολύ το αμφιβάλλω έχοντας διαβάσει χιλιάδες σελίδες σύγχρονης ή μεταμοντέρνας ποίησης. Πού και πού συναντούσα μερικές γραμμές που έδειχναν φιλότιμη προσπάθεια κι έμπνευση και, σπανιότατα, κάποιο σύνολο ποίημα.
Πάντως είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις σε μια συλλογή τόσο ετερόκλητη εννιά κείμενα (τα δυο πολύ σπάνια ομολογουμένως) τα οποία να στέκουν ως ποίηση!
Ας ησυχάσουν οι καχύποπτοι. Ας βρεθούν κι άλλα καλά δείγματα και θα τα προωθήσω.
