Νότης Παπαδόπουλος
Ακουσα τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκο Πιερρακάκη να λέει ότι σήμερα, με τις περίπου 1.500 υπηρεσίες που προσφέρονται από το κράτος μέσα από ψηφιακές πλατφόρμες, υπήρξε τεράστια αύξηση στις ηλεκτρονικές συναλλαγές των πολιτών. Από 8,8 εκατομμύρια το 2018, ξεπέρασαν ήδη το 1 δισεκατομμύριο στους 10 μήνες του 2022! Κάθε πολίτης γλίτωσε δεκάδες ώρες ταλαιπωρίας που θα τις περνούσε σε ουρές, ενώ και ο φόρτος των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκε σημαντικά.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτές οι δεκάδες χιλιάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρωποώρες εργασίας που κέρδισαν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε κάποιες υπηρεσίες που έγιναν ψηφιακές θα οδηγούσαν το κράτος να μεταφέρει εργαζομένους του Δημοσίου σε άλλες υπηρεσίες που δεν έχουν γίνει ακόμη ψηφιακές, ενώ θα υπήρχε και μείωση των προσλήψεων νέων δημοσίων υπαλλήλων.
Αντ’ αυτού βλέπουμε ότι το υπουργείο Εσωτερικών προχωράει μέσω ΑΣΕΠ σε ένα νέο διαγωνισμό για την πρόσληψη 5.124 υπαλλήλων που θα καταλάβουν θέσεις στο Δημόσιο, όταν στον στενό δημόσιο τομέα εργάζονται πάνω από 565.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
Προφανώς στα νοσοκομεία μπορεί να χρειάζονται περισσότεροι νοσηλευτές, στο «Βοήθεια στο σπίτι» ή σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας σίγουρα έχουν ελλείψεις προσωπικού και ίσως να απαιτούνται προσλήψεις έπειτα από δέκα χρόνια μνημονίων που είχαν «παγώσει». Αλλά ελπίζω μέσα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να ικανοποιήσει τις προεκλογικές της ανάγκες να μη γίνουν προσλήψεις οδηγών, κλητήρων και αποθηκαρίων σε υπουργεία.
Τα λέω όλα αυτά γιατί ο εκσυγχρονισμός του κράτους στον οποίο όλοι πιστεύουμε απαιτεί να αφήσουμε πίσω παλαιοκομματικές συνήθειες. Να ξεχάσουμε «τα δικά μας παιδιά» και να μειώσουμε με τολμηρές παρεμβάσεις όσες θέσεις του Δημοσίου είναι πλέον άχρηστες με την πρόοδο της τεχνολογίας. Οπως επίσης να κόψουμε με το μαχαίρι τα απίθανα εκείνα επιδόματα που υπήρχαν στο Δημόσιο σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Από το περίφημο «επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου» και το «επίδομα πλυσίματος χεριών» ή το «επίδομα προπέλας», «επίδομα μεταφοράς φακέλου», «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης» ή το ξεπερασμένο πλέον «επίδομα φαξ».
Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι –αντίθετα απ’ ό,τι περιμέναμε– και σε αυτή την προεκλογική περίοδο αναβίωσαν όλες οι αμαρτίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Και δεν μιλάω για την κατάργηση των προστίμων που δεν είχαν πληρωθεί από τους ανεμβολίαστους ηλικιωμένους, που είναι μια μικρή δαπάνη μερικών χιλιάδων ευρώ. Μιλάω για το εφάπαξ δώρο 600 ευρώ στους 62.000 ενστόλους που εξαγγέλθηκε κατά την περιοδεία του πρωθυπουργού στην Τρίπολη (κόστος περίπου 37 εκατομμύρια ευρώ), τη νομιμοποίηση μεγάλων αυθαιρεσιών σε ακίνητα, την παράταση του δικαιώματος κατάληψης δημοσίων χώρων από τραπεζοκαθίσματα κ.λπ.
Θα πείτε ότι αυτές είναι οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος που δύσκολα ξεριζώνονται σε μια κοινωνία που έχει συνηθίσει και περιμένει πώς και πώς τις εκλογές για να πάρει το «δωράκι» της, όποιο κόμμα και αν είναι στην εξουσία. Θυμίζω ότι ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ του 2014, 3,5 μήνες πριν από τις εκλογές, είχε υποσχεθεί απίστευτες και ανέφικτες –εν μέσω μνημονίου– παροχές ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, όπως την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την αύξηση του αφορολογήτου στις 12.000 ευρώ, κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά, 13η σύνταξη κ.λπ.
Ομως η χώρα προσπαθεί πλέον να γυρίσει σελίδα. Εχει 360 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος, θέλει να πάρει μέσα στο 2023 την περίφημη επενδυτική βαθμίδα, που θα φέρει ένα τσουνάμι επενδύσεων από το εξωτερικό. Γι’ αυτούς τους λόγους, κάθε της κίνηση είναι στο μικροσκόπιο των αγορών και των διεθνών οίκων, από τη βαθμολογία των οποίων εξαρτώνται απολύτως τα επόμενα βήματά της. Αν δοθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση στο διάστημα έως τις εκλογές, έχει μια ροπή προς δημοσιονομική ανευθυνότητα, τότε θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Κι αν γίνει μια «στραβή», λίγοι είναι αυτοί που θα σπεύσουν να μας στηρίξουν πλέον. Οι αιματηρές θυσίες στα δέκα χρόνια σκληρών μνημονίων λιτότητας πρέπει να είναι συνεχώς στο μυαλό όλων μας.
Πηγή: Καθημερινή
