του Θόδωρου Σκυλακάκη
Τώρα που μπήκε ο Σεπτέμβριος θα σας διηγηθώ μια καλοκαιρινή ιστορία. Λίγο πριν το δεκαπενταύγουστο πήγαινα μόνος μου στο δρόμο από το κτήμα μου μέχρι τη θάλασσα για μια βουτιά. Η απόσταση είναι 10 περίπου λεπτά με τα πόδια και στη μέση της διαδρομής μια μεσόκοπη κυρία της περιοχής που περπάταγε κι αυτή προς τη θάλασσα με σταμάτησε και μου είπε:
“Έχω να σας πω ένα παράπονο. Τα δικά μας παιδιά ποτέ δεν τα κοιτάξατε. Εμένα που έδωσα τον αγώνα όλα αυτά τα χρόνια για την παράταξη και δεν ζήτησα τίποτε το παιδί μου δεν έχει δουλειά”
Το ερώτημα δεν μου ήταν ξένο, αλλά δεν περίμενα να το ακούσω Αύγουστο του 2015 με το κράτος να καταρρέει, τους φόρους να μας διαλύουν και όταν εδώ και χρόνια δεν ανήκω στα μεγάλα κόμματα και με την περιοχή που έχω το κτήμα μου και την κυρία δεν είχα ποτέ καμία πολιτική σχέση.
Το περιστατικό μου θύμισε το 2000, όταν είχα πρωτοκατέβει για βουλευτής στη Β Αθηνών, ως στέλεχος των Φιλελεύθερων (Ταύρων) που είχαν συμμαχήσει στις εκλογές εκείνες με τη ΝΔ. Τότε κεντρικό σύνθημα της εκστρατείας μου ήταν ο πόλεμος κατά του ρουσφετιού και είχα μάλιστα πληρώσει και παρουσιάσει μια επιστημονική έρευνα που αποδείκνυε ότι το ρουσφέτι είναι η άλλη όψη του νομίσματος στις σχέσεις διαφθοράς που ταλανίζουν το ελληνικό κράτος. Να μην σας τα πολυλογώ η εκστρατεία ελάχιστα συγκίνησε τότε τις τοπικές (που αυτή τη δουλειά έκαναν) και από το περιστατικό του Αυγούστου που πέρασε και πολλά ακόμα προκύπτει αδιάσειστα το συμπέρασμα ότι μεγάλο μέρος των πολιτών ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει γιατί και πως καταστραφήκαμε.
Στην καλή κυρία απάντησα. Ναι πράγματι από το ένα εκατομμύριο που διορίστηκαν στο δημόσιο το ΠΑΣΟΚ είχε βάλει 600 χιλ και η ΝΔ 400 χιλ. Αλλά δεδομένου ότι δεν έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε πάνω από 500 χιλ, η συζήτηση δεν έχει πρακτικό νόημα σήμερα για σας. Ενώ για τη χώρα συνολικά το γεγονός ότι πληρώναμε 1 εκ. υπαλλήλους με δανεικά και χωρίς να τους έχουμε ανάγκη μας κατέστρεψε. Με άκουσε προσεκτικά, έδειχνε να συμφωνεί (προσωρινά) μαζί μου. Είπαμε κι άλλα ωραία κι εκσυγχρονιστικά και στο τέλος όταν φτάσαμε στην παραλία εξαπέλυσε το πάρθιο βέλος. “Αλλά τα δικά μας παιδιά δεν τα προσέξατε…”.
Το κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας αγαπητοί φίλοι, δεν είναι ούτε τα μνημόνια, ούτε η ακραία ανοησία και λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η δημοσιονομική αφροσύνη των κυβερνήσεων που οδήγησε στην χρεοκοπία. Η καρδιά του προβλήματός μας είναι ότι δεν έχουμε ακόμα, 200 σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, συμφωνήσει αναμεταξύ μας ότι βασική επιδίωξη της πολιτικής στάσης και δράσης του πολίτη (ή και ευρύτερα της κάθε οικογένειας) δεν πρέπει να είναι η λεηλασία με κάθε τρόπο (ρουσφέτι, πλασματική σύνταξη, συντεχνιακή διάταξη, φοροδιαφυγή κ.λπ.) του κεντρικού κορβανά. Μέσω των συντεχνιών (ομαδικά ρουσφέτια), της φοροδιαφυγής και του ατομικού ρουσφετιού (και ουκ όλιγοι και της διαφθοράς), έχουμε βάλει ο ένας το χέρι στην τσέπη του άλλου και στην προτροπή βγάλτε τα χέρια από τις τσέπες των άλλων απαντάμε όλοι μαζί “δεν τα βγάζω αν αυτοί πρώτα δεν βγάλουν το χέρι από τη δική μου”. Πλήρες αδιέξοδο δηλαδή.
Όσο η ψήφος δίδεται με αυτό το κριτήριο (“το χέρι στις τσέπες των άλλων γιατί κι αυτοί έχουν το χέρι τους στη δική μου”) και καταλήγει βέβαια στους πρωταγωνιστές (μεταξύ κομμάτων ή εντός των κομμάτων), αυτών των πρακτικών κι όσο τα ισχυρά κόμματα αποτελούν αντανάκλαση των ρουσφετιών του παρελθόντος και δεν επιδιώκουν να περάσουν σε μια νέα αντίληψη και νοοτροπία, τόσο το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο. Σκεφθείτε το αυτό στις ημέρες που έχουμε μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου.
Πηγή: Facebook
