1. Στην Ελλάδα οι δήθεν ανανεωτικοί αριστεροί εξακολουθούν να πιστεύουν και να προπαγανδίζουν πως η σταλινική μονοκρατορία δεν πρέπει να συγκρίνεται, να συνδέεται ή να συγχέεται με τον χιτλερικό φασισμό. Δικαιολογούν την παρανοϊκή, απάνθρωπη σταλινική καταπίεση ως “ιστορική αναγκαιότητα”, διότι θέλουν να διατηρήσουν άμεμπτη τη λενινιστική εκδοχή ενός μαγαρισμένου μαρξισμού, την οποία έχουν ενστερνισθεί, χωρίς να έχουν εμβαθύνει στον ίδιο τον Μαρξ.
Στην πραγματικότητα ούτε και τον λενινισμό έχουν μελετήσει ούτε τη διάδοχη προέκτασή του στον σταλινισμό. Απλώς πιπιλούν συνθήματα σαν καραμέλες, χωρίς να ξέρουν πραγματικά πόσο στρεβλωτικά της Μαρξικής σκέψης είναι και επομένως πόσο άσχετα με αυτήν.
Έχω γράψει ήδη αρκετά άρθρα για τις αθλιότητες και προδοσίες του Λένιν και τα μαζικά εγκλήματα του Στάλιν στις σειρές Ταυτότητα 33-6, 44-5, Πολιτική Οικονομία 113-16 και Αντι-κομμουνιστικά 91-2, 108-15.
Σήμερα θα εξετάσουμε την ανάπτυξη των συνέργων καταπίεσης των Μπολσεβίκων.
2. Σε αντίθεση με τον Χίτλερ, που έπρεπε με τους φανατικούς βοηθούς του να επινοήσει εξαρχής καταπιεστικά μέτρα, σώματα και μηχανισμούς που θα τα επέβαλλαν και στρατόπεδα συγκέντρωσης, εργασίας και εξόντωσης, ο Στάλιν αυτά όλα, με μικροεξαιρέσεις, τα βρήκε έτοιμα και λειτουργικά χάρη στον Λένιν.
Το 1928 η Σοβιετία χάρη στον Κόκκινο Τρόμο, που είχε θεμελιώσει ο Λένιν με την εγκαθίδρυση της Τσεκά, τον Δεκέμβριο 1917 (υπό τον Dzerzhinsky), το μονοκομματικό κομμουνιστικό καθεστώς είχε, δήλωσε ο Στάλιν (19/11), “ξεπεράσει και υπερβεί τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες με το νέο του πολιτικό σύστημα. Καλό αυτό μεν, μα όχι αρκετό. Για να εξασφαλιστεί η νίκη του Σοσιαλισμού… πρέπει να ξεπεραστούν αυτές οι χώρες τεχνικά και οικονομικά.”
Έτσι ξεκίνησε νέο γύρο σχεδιασμών της οικονομίας, έχοντας οικοδομήσει πια το μονοκομματικό σύστημα. Και σχεδόν κάθε χρόνο από τότε, ο ίδιος και κάθε διάδοχός του στον θρόνο δικτατορίας, θα έλεγε πως με το νέο πλάνο ξεπέρασαν ή θα ξεπερνούσαν, οι απαράμιλλοι προοδευτικοί σοβιετικοί, τις καπιταλιστικές χώρες!
3. Ο Λένιν είχε με τις ιδεοληψίες του καταπιέσει τους αγρότες στις κολεκτίβες υπό τη διεύθυνση κομματικών στελεχών που συχνά δεν ήξεραν τίποτα περί αγροτοκτηνοτροφίας. Ο σχεδιασμός απέτυχε παρά τις εκτελέσεις κι εκτοπίσεις κουλάκων, που πεισματικά επαναστατούσαν, ειδικά στον λιμό 1920-21, οπότε οι νέοι αφέντες που εισήγαγαν ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ έκαναν εξαγωγές δημητριακών (!), αναγκάστηκαν να ελευθερώσουν τους κουλάκους από τις κρατικές κολεκτίβες αφήνοντάς τους να παράγουν και να διαθέτουν ιδιωτικά μερικές ποσότητες στην αγορά.
Αυτή ήταν η “δεξιόστροφη” Νέα Οικονομική Πολιτική που διατηρήθηκε για μερικά έτη και μετά τον θάνατο του Λένιν (Ιαν. 1924) από το Πολιτμπιρό.
Σιγά και μεθοδικά ο Στάλιν, ως Γενικός Γραμματέας με ισχυρό δίκτυο υποστήριξης, κατόρθωσε να παροπλίσει και να απομακρύνει τους αντιπάλους – Τρότσκι, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν και άλλους. Έτσι έμεινε σχεδόν αναμφισβήτητος ηγέτης στο κόμμα και στη χώρα και μπορούσε τώρα, παρά ορισμένες αντιδράσεις από παλαιούς συντρόφους, να εφαρμόσει “αριστερόστροφες” στροφές στην οικονομία που θα οδηγούσαν στον κομμουνισμό.
4. Το πενταετές πλάνο (1929-33) απέβλεπε στην πλήρη κολεκτιβοποίηση της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής και στην εκβιομηχάνιση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ήδη από την εποχή του Λένιν οι εξαγωγές δημητριακών από τον μεγάλο σιτοβολώνα της Ουκρανίας έφερναν το ποθητό συνάλλαγμα για την αγορά μηχανημάτων – κυρίως από τη Γερμανία που είχε αναπτύξει τη βιομηχανία της.
Ο Στάλιν θα ξανάφερνε τα κομμουνιστικά μέτρα του Λένιν πολύ πιο έντονα. Τώρα δεν υπήρχε όμοια αντίσταση στην κολεκτιβοποίηση σε όλη τη Σοβιετία. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες στατιστικές τον Μάρτιο 1930 σχεδόν το 55% των αγροτών είχαν προσχωρήσει σε κρατικές κολχόζες, μα μειώθηκαν τον Ιούνιο λόγω αυστηρών όρων παραγωγής. Επιπλέον, πολλοί είχαν εκτοπιστεί και άλλοι πήγαν στις πόλεις. Στα επόμενα δύο έτη το ποσοστό ανέβηκε πάλι, τώρα στο 60% (1932) και στο 89% το 1936.
Αλλά ήδη με την αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις άρχισε να διαφαίνεται κίνδυνος λιμού και το κράτος έπρεπε να εξασφαλίσει πολύ περισσότερα σιτηρά το 1931.
5. Αυτό ήταν το νέο πρόβλημα στην κομμουνιστική παραγωγή. Υπήρχαν ακόμα εστίες ατίθασων αγροτών (και κουλάκων) μα εκείνο που απασχολούσε το Πολιτμπιρό ήταν η ποσότητα παραγωγής. Οι αγρότες είχαν αποδεχθεί τις κολχόζες. Τώρα έπρεπε να παράγουν τις σχεδιασμένες ποσότητες για να γίνονται οι απαραίτητες εξαγωγές, για να διατρέφονται οι εργάτες και μη στις πόλεις και για να τρέφονται και να έχουν σπόρους για την επόμενη σοδειά οι ίδιοι οι αγρότες – σε αυτή τη σειρά προτεραιότητας.
Οι απαιτήσεις του Πολιτμπιρό ήταν τεράστιες και δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν, όπως αναγνώριζαν και πολλοί τοπικοί αξιωματούχοι. Μα ο Στάλιν απέδιδε τη φτωχή συγκομιδή σε οργανωμένους κουλάκους, σαμποτέρ, αντεπαναστάτες και ξένους πράκτορες. Έτσι ανέλαβαν δράση πάλι τα σώματα Ασφαλείας (τώρα OGPU όπως μετονομάστηκε η Τσεκά), των Κομσομόλ και μερικών άλλων ειδικών καταστολέων, ώστε να επιτάσσουν και τους τελευταίους κόκκους, τα λαχανικά και τα ζώα για το γάλα και το κρέας τους (και ως μεταφορικά μέσα).
Το 1932 οι πάντες έπρεπε να έχουν εσωτερικά διαβατήρια κι έτσι δεν μπορούσαν πλέον να ταξιδεύουν κατά βούληση. Πολλοί δεν απέκτησαν διαβατήριο κι έτσι δεν μπορούσαν να έχουν δελτίο τροφής ή ακόμα και να μείνουν στις πόλεις: ήταν όχι μόνο γνωστοί αντιφρονούντες και κατάδικοι, μα πρώην κουλάκοι, επίσης, πρώην έμποροι, αστυνομικοί, αξιωματικοί, κλπ- οι lishentsy “οι πρώην”!
Ήταν κρατικός ολοκληρωτισμός στην πληρότητά του – που θα εκδηλωνόταν πλήρως στις μαζικές εκκαθαρίσεις τη διετία 1932-33.
