1. Πιστεύει δηλαδή κανένας εκτός από τους ίδιους τους εκκλησιαστικούς (και τα ποίμνιά τους) και τους συνδικαλιστές (και τους συντρόφους αναρχοαριστερούς), πως οι μεν και οι δε «αγωνίζονται» για το καλό του λαού γενικότερα;
Αν το πιστεύετε είστε πολύ ανόητοι και ανήκετε σε μια από τις δυο κατηγορίες παραπάνω.
Λειτουργούν και οι δυο οργανισμοί με συμφεροντολογικά κίνητρα. Η εκκλησία θέλει τους «πιστούς» της για να υπάρχει και να κάνει «έργο» ενώ δείχνει ακατάπαυστα και ξεδιάντροπα πόσο μακριά είναι από τη διδασκαλία του Ιησού, ακόμα και σε σχέση με την αναξιόπιστη Καινή Διαθήκη. Ο δε συνδικαλισμός είναι μια ευκαιρία για επιτήδειους να διατηρούν προνόμια και αδρά προσωπικά έσοδα σε βάρος όχι μόνο της κοινωνίας ολόκληρης (όταν απεργούν και δυσχεραίνουν τη ζωή των πολιτών) μα και των ομάδων που, υποτίθεται, αντιπροσωπεύουν για να προωθήσουν τα συμφέροντα τους.
2. Με την Εκκλησία και τους ιεράρχες της έχω ασχοληθεί σε 2-3 πρόσφατα άρθρα. Ας ρίξουμε μια ακόμα ματιά.
Πρώτα – πρώτα κοιτάξτε τα μαύρα ράσα και το καλυμμαύκι που δίνουν μια εικόνα κηδείας και πένθους και μαυρίλας. Μετά πρέπει να είναι δύσχρηστα και πολύ ζεστά για 7 μήνες τον χρόνο. Κάποτε μπορεί – αν και το αμφιβάλλω – να είχαν κάποια χρησιμότητα. Μα τι εξυπηρετούν σήμερα;… Αν οι εκκλησιαστικοί θέλουν να φορούν στολή, ας βρουν κάτι πιο απλό και πρακτικό.
Αυτό το «ιερό» ράσο έρχεται σε τρομερή αντίθεση με τα χρυσά και τα ασήμια των αμφίων στη Θεία Λειτουργία. Εδώ υπάρχει, στην ενδυμασία, μια φιγουρατζίδικη παράσταση. Δεν υπάρχει ούτε ολιγάρκεια ούτε ταπεινότητα ούτε πραότητα σε αυτή την επίδειξη πλούτου. Και αν κάποιος ιερωμένος (ιδίως ανώτερος ιεράρχης που φοράει πιο αστραφτερά άμφια και τιάρα) έχει κάποια γνήσια πνευματικότητα αυτή επικαλύπτεται από την γκλαμουριά ενδυμασίας.
Μετά, είναι οι άστοχες και παράλογες δηλώσεις μητροπολιτών όπως του κ. Αμβρόσιου που κήρυττε πως ο αγιασμός ακόμα και νερωμένος προστατεύει από τον κορωνοϊό (άραγε το δοκίμασαν οι άγιοι μας ιεράρχες;) και άλλα ευτράπελα.
Είναι και τα θαύματα που μόνο «πιστοί» αμφιβόλου νοητικής ισορροπίας εμπειρώνται, όπως συνομιλίες με Αγίους και εικονίσματα που κλαίνε!
3. Οι συνδικαλιστές δεν διαφέρουν και πολύ. Έχουν και αυτοί την πίστη και τα δόγματά της, τους αγώνες, τα προνόμια και την παραδοπιστία τους. Μα είναι η σκληρή αναλγησία στις πραγματικές δυσκολίες που ενδεχομένως περνά ο κλάδος που υποτίθεται πως υπηρετούν.
Ας πάρουμε τον κλάδο των εκπαιδευτικών και την ΟΛΜΕ.
Αυτοί οι απίθανοι συνδικαλιστές που δήθεν αγωνίζονται για το καλό των διδασκόντων και διδασκομένων, αφού γίνουν φιλαράκια με τους αφελείς μαθητές (δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αν και ακούω πως ισχύει και στην πρωτοβάθμια) τους ωθούν προς απεργίες και καταλήψεις. Η αβυσσαλέα κυνικότητά τους φαίνεται ξεκάθαρα όταν, ενώ έχουν Σαββατοκύριακα και πολλές αργίες, επιλέγουν να κάνουν τις συσκέψεις και συνδικαλιστικές διαβουλεύσεις τους σε μέρες μαθημάτων αδιαφορώντας για τους μαθητές που χάνουν μαθήματα!
4. Πρόσφατα, μετά το κλείσιμο όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δημόσιων και ιδιωτικών, αυτοί οι αγωνιστές εξέδωσαν μια οργισμένη ανακοίνωση επειδή το υπ. Παιδείας αποφάσισε για μέτρα διαδικτυακής μόρφωσης των μαθητών «χωρίς να προηγηθεί διάλογος [μαζί τους] για αυτά».
Η οργή τους προερχόταν είμαι βέβαιος από το απλό γεγονός πως θα έπρεπε να εργασθούν αντί να τεμπελιάζουν στα σπίτια τους (ή όπου αλλού).
Γιατί πρέπει ο αρμόδιος υπουργός σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου παίζεται καθημερινά η ζωή και ο θάνατος, να ρωτά και να συνδιαλέγεται με συμφεροντολόγους;
Δεν μπορεί, συνέχισε η ανακοίνωση, να υπάρξει εξ αποστάσεως εκπαίδευση με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Ο δε πρόεδρος Θ. Τσούχλος διευκρίνισε πως κάποιοι εκπαιδευτικοί «δεν γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τους υπολογιστές» – εν έτει 2020!
Αλλά αρνήθηκε αφιλοκερδή παροχή βοήθειας από ιδιωτικές εταιρείες διότι αυτή θα υπονόμευε το δημόσιο σύστημα Παιδείας.
Αυτό που έλεγε (μα άλλαξε τροπάρι αργότερα όταν και χιλιάδες μαθητές και εκπαιδευτικοί δήλωσαν πως, ναι, ήθελαν μαθήματα εξ αποστάσεως), είναι ουσιαστικά πως εμείς οι συνδικαλιστές θα προστατεύσουμε το βολικό για μας σύστημα και τις θέσεις μας και οι μαθητές ας πάνε στον διάολο…
Τόσο «προοδευτικοί» αυτοί, όσο και οι εκκλησιαστικοί!
