Στην Ελλάδα, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, περιμένουμε έναν σχετικά δύσκολο, δηλαδή πολύ κρύο, χειμώνα. Διότι, κυρίως, τα καύσιμα (πετρέλαιο, αέριο, ξυλεία) για θέρμανση κοστίζουν πιο πολύ από προηγούμενα έτη και όλοι προσπαθούμε να κάνουμε οικονομία.
Ένας Καναδός, ο Mike Neville, περιγράφει έναν δύσκολο χειμώνα στο Μόντρεαλ όταν έπιασε χιονιάς και παγωνιά και θερμοκρασίες πολύ υπό το μηδέν. Εκεί είναι σύνηθες η θερμοκρασία να φτάνει -8 Κελσίου τον Δεκέμβριο για μια βδομάδα και -12 τον Ιανουάριο.
Ήμουν με τις δυο γάτες μου στο διαμέρισμά μου, γράφει ο Νέβιλ. Πόσο κρύο έκανε; Όταν έπεσε ο ηλεκτρισμός ο πάγος στο ψυγείο άρχισε να λιώνει μα όταν το νερό έπεφτε στον συλλέκτη από κάτω ξαναπάγωνε γρήγορα. Οπότε είχαμε υπό το μηδέν!
Ξεκίνησα να πάω στης μητέρας μου σε άλλη περιοχή επειδή εκείνη είχε ηλεκτρισμό. Μα γλίστρησα στη σκάλα και στραμπούλησα άσχημα τον αστράγαλό μου. Έτσι αναγκαστικά σύρθηκα πίσω κι έμεινα κάπως ανάπηρος σε ένα παγωμένο διαμέρισμα.
Μια κυρία φίλη είχε αναλάβει ευτυχώς να προμηθεύει τροφή στους ηλικιωμένους στην πολυκατοικία οι οποίοι δεν μπορούσαν, όπως κι εγώ, να μετακινηθούν έξω. Διότι έξω υπήρχε πάγος ως 4 πόντοι. Τα οχήματα μετακινούνταν μόνο με αλυσίδες. Έτσι προστέθηκα κι εγώ στη λίστα της μένοντας ξαπλωμένος. Οι δυο γάτες μου χουζουρεύτηκαν κάτω από την κουβέρτα και παρείχαν πρόσθετη ζεστασιά.
Σε αυτές τις ιδανικές συνθήκες μπορούσες να ζήσεις. Έτσι έζησα για 4 μέρες. Οπότε μέσα στην άγρια νύχτα ξύπνησα από τη σειρήνα της πυροσβεστικής και μετά την εισβολή των πυροσβεστών στο κτήριο. Κάποιος ανόητος είχε κατέβει στο γκαράζ και κάθισε μέσα στο αμάξι για μια ώρα με τη μηχανή αναμμένη – για ζεστασιά. Μα ξεχύθηκε πολύ μονοξείδιο και κάποιοι τηλεφώνησαν στην πυροσβεστική. Όλοι έπρεπε τώρα να αδειάσουμε το κτήριο. Ένα λεωφορείο της πυροσβεστικής μας μετέφερε σε ειδικά δημόσια καταφύγια. Μα εγώ κατάφερα να μετακομιστώ στο σπίτι φίλων κοντά που είχαν ηλεκτρισμό. Μπόρεσα να πάρω και τις γάτες.
Όταν μετά από λίγες μέρες επανήλθε ο ηλεκτρισμός, οι διαχειριστές αποφάσισαν βλακωδώς να ενεργοποιήσουν όλα τα συστήματα με μιας. Σαν αποτέλεσμα πολλοί σωλήνες έσπασαν κι έπρεπε να περιμένουμε μια βδομάδα ακόμα να αποκατασταθούν οι βλάβες και να επιστρέψουμε στα διαμερίσματά μας.
Σε παρόμοιες συνθήκες άλλες χρονιές οργανώσαμε ομάδες που φρόντιζαν να ψωνίζουν για τους ηλικιωμένους και αρρώστους και να παίρνουν έτοιμα φαγητά από κοντινά εστιατόρια έτσι που κανείς στο κτήριο και στη γειτονιά να μη μένει αβοήθητος. Μα οι πιο πολλοί φροντίσαμε να έχουμε γεννήτρια ώστε τα σπίτια να μη στερούνται ηλεκτρισμό. Αυτές οι καιρικές δυσκολίες ήταν ευκαιρίες να εκδηλώσουμε τις καλές μας ιδιότητες αλληλεγγύης και φροντίδας και να μην τα περιμένουμε όλα από τις δημόσιες υπηρεσίες.
Από το 2015 και δώθε ο ηλεκτρισμός έπεφτε μόνο για 24 ώρες και μόλις έπεφτε λειτουργούσαν οι γεννήτριες. Μα το 2013 ήταν τρομερό καθώς η θερμοκρασία έπεσε στους -20 βαθμούς για σχεδόν μια βδομάδα. Οπότε αποφασίσαμε να δεχτούμε το κόστος της γεννήτριας που επιτρέπει να λειτουργούν και αυτόματες εγκαταστάσεις αερίου – το οποίο μας έρχεται σε υπόγειες, καλά προστατευμένες σωληνώσεις από την Alberta, 2.000 χλμ. μακριά!
Ό,τι και αν συμβεί μάθαμε να τα βγάζουμε πέρα με κάθε καιρική δυσκολία !
