Fight… fight… fight…
Παίρνω τις κύριες παρατηρήσεις του Τάκη Παππά από το άρθρο του “O τραμπικός λαϊκισμός με τα λόγια του Τραμπ”4′ 5” χρόνος ανάγνωσης Καθημερινή 10.11.2024. Προσθέτω κάτι μετά.
Οι περισσότεροι αναλυτές έκαναν ένα κρίσιμο λάθος όλα αυτά τα χρόνια. Υπέθεταν ότι ο Τραμπ θα ωριμάσει στο αξίωμα, ότι η προεδρία θα τον αλλάξει, ότι η ήττα θα τον διδάξει. Ηλπιζαν σ’ εξέλιξη εκεί όπου υπήρχε μόνο επανάληψη. Ομως ο Τραμπ, ένας Ντόριαν Γκρέι της πολιτικής, διατηρεί αναλλοίωτη την ουσία του – τα ίδια συνθήματα, την ίδια ρητορική, τις ίδιες μεθόδους….. Η γραμματική του λαϊκισμού είναι απλή….. Εξι όλες κι όλες δικές του φράσεις αρκούν για να αποτυπώσουν την ουσία, αλλά και την εσωτερική λογική….
Κεντρικό σύνθημα “Κάνε και πάλι την Αμερική σπουδαία” (Make America Great Again). Αυτό όμως δεν είναι απλώς μια υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον. Πρόκειται, αντιθέτως, για έναν εξαιρετικά επιτυχημένο συνδυασμό νοσταλγίας και παραπόνου…..
“Μόνον εγώ μπορώ να το διορθώσω” (I alone can fix it). Εχοντας εντυπώσει την εικόνα παρακμής, ο Τραμπ προχωράει στην επόμενη πράξη: ισχυρίζεται με τρόπο που θα έκανε τον Μακιαβέλι να χαμογελάσει με επιδοκιμασία, αλλά τους ιδρυτές της αμερικανικής δημοκρατίας να στενάξουν με τρόμο. Ο Τραμπ παρουσιάζεται ως αυτόκλητος θεραπευτής των δεινών του έθνους…..
Κύριος στόχος του είναι να “αποστραγγίσει τον πολιτικό βάλτο” (Drain the swamp) για να στήσει στη θέση του ένα δικό του σύστημα. Ποιος φταίει για την παρακμή; Το “κατεστημένο”, οι “ελίτ”, το “βαθύ κράτος”…..
Περιγράφει τους θεσμούς και όσους τους υπερασπίζονται ως “εσωτερικούς εχθρούς” (Τhe enemy within), τους οποίους εμφανίζει σαν υπαρξιακή απειλή για το πολιτικό σύστημα. Δεν πρόκειται πια για διαφωνίες μεταξύ συμπολιτών, αλλά για πόλεμο μεταξύ δύο κόσμων…. Ήδη η γλώσσα του λαϊκισμού συναντά τη γλώσσα του αυταρχισμού σε επικίνδυνο ραντεβού.
Τώρα παρακινεί τους οπαδούς του “να πάνε στις κάλπες για να ψηφίσουν για τελευταία φορά”, αφού η διακυβέρνησή του θα τις καταστήσει αχρείαστες στο μέλλον (Just vote this time. Four years, it will be fixed). Η υπόσχεση είναι εντυπωσιακή στην ωμότητά της. Η δημοκρατία παρουσιάζεται σαν ένα προσωρινό εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί ……
Τέλος, ως κορωνίδα, η συνεχώς επαναλαμβανόμενη έκκληση προς τους οπαδούς του: “Πιστέψτε με!” (Believe me!) – η επίκληση στην τυφλή πίστη τους. Δεν απαιτούνται αποδείξεις, στοιχεία, λογικά επιχειρήματα. Η πίστη αντικαθιστά τα γεγονότα, η προσωπική διαβεβαίωση υπερισχύει των αποδείξεων. Πρόκειται για την τελική κατάληξη μιας ρητορικής που ξεκίνησε υποσχόμενη μεγαλείο και κατέληξε να απαιτεί υποταγή….. Ξεκινά με την υπόσχεση αποκατάστασης ενός χαμένου μεγαλείου, προχωράει στην απαξίωση των θεσμών, στιγματίζει τους αντιπάλους ως εχθρούς και καταλήγει στην απαίτηση για τυφλή πίστη σε έναν αυτόκλητο σωτήρα, πιθανώς μέλλοντα δικτάτορα.
Εδώ εγώ προσθέτω και την επιθετική παραίνεσή του “Πολεμήστε, πολεμήστε!” (fight… fight!) που φώναζε με υψωμένη γροθιά ακόμα και όταν τον απομάκρυναν από το βήμα οι φρουροί του μετά τον πυροβολισμό που του πήρε το αυτί…..
Αυτές είναι οι 7 βασικές ιδέες της όλης ρητορικής και συμπεριφοράς του με στόχο την κατάληψη της εξουσίας – για να κάνει σπουδαία την Αμερική (κάτι που δεν θα κάνει μα μάλλον θα την καταστρέψει) και για να γλιτώσει από χρεοκοπία και φυλάκιση!
