1. Η σωτηρία της ψυχής, λέει ένα παλιό τραγουδάκι, είναι μεγάλο πράμα. Και ίσως επειδή είναι «μεγάλο πράμα» είναι για τους λίγους. Το είπε, άσχετα με τους φαύλους εκκλησιαστικούς που θέλουν «ποίμνια» και λειτουργίες με θεία κοινωνία παρά την εξάπλωση της πανδημίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Το είπε πολύ νωρίτερα και ο Κύριος Krishna της Βεδικής Παράδοσης και του Ινδουισμού.
Λίγοι οι εκλεκτοί – έστω και αν εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουν στο κάλεσμα (Ιησούς). Ένας σε χιλιάδες ενδιαφέρεται πραγματικά: από αυτούς ένας στους χίλιους επιτυγχάνει (Κρίσνα).
Όλα τα άλλα είναι θεωρίες και άγονοι αγώνες, όπως φαίνεται από την επαναλαμβανόμενη εμπειρία στους κύκλους της Ιστορίας εδώ και 5.000 φαντασμαγορικά χρόνια.
2. Συνθήματα από τα αριστερά. Συνθήματα από τα δεξιά. Συνθήματα για ελευθεριότητα, κατάργηση κάθε συνόρου, για ταξίδεμα, για ματαιόδοξη προβολή, για απόλαυση ερωτισμού ή έστω γαστριμαργίας. Κούφια συνθήματα αυτοσυγκράτησης σε κουφούς και τυφλούς που πλατσουρίζουν στην ιδιωτική τους πραγματικότητα – τα λεγόμενα μπάνια του λαού.
Οι έγκριτοι και εμβριθείς και ενσυναίσθητοι διαβλέπουν πάλι, όπως κι εγώ, μια αλλαγή αντίδρασης. Φάνηκε στον κ. Τσίπρα στη Βουλή (2/4/20) όπου κατέπληξε μερικούς με τη «μεστή στάση» ενός σοβαρού κοινοβουλευτικού και ηγέτη της «αξιωματικής αντιπολίτευσης». Επέκρινε την κυβέρνηση μα με «απροσδόκητη ωριμότητα» συναίνεσε στα μέτρα και τη γενική πολιτική. Σίγουρα, τα ίδια μέτρα θα επέβαλλε και το κόμμα του!
3. Νέες συνθήκες! Ελεύθεροι πολιορκημένοι – από συγγενείς, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, συμπολίτες και ξένους. Όλοι μας πολιορκούν απειλώντας μας με αρρώστια, πόνο και θάνατο – κι ας έχουμε πεθάνει πολλές φορές, ξεχασμένες.
Με τη νέα θανατερή απειλή εύκολα συνεργαζόμαστε, οι πολλοί που διαθέτουμε κάποιο κόκκο λογικής, με την κυβέρνηση και τον πραγματισμό της και παραδίνουμε τις «ελευθερίες» μας. Λίγοι περιορισμοί είναι πολύ καλύτεροι από τη διασωλήνωση και την ανυπαρξία.
Πάνε οι μέρες της αγανάκτησης, της ασυναρτησίας, της διαμαρτυρίας και της γκρίνιας. Η αντιπαράθεση τώρα είναι με τον αόρατο εχθρό που μας πολιορκεί.
Ατομική ευθύνη παντρεμένη με τη μεταμοντέρνα συλλογικότητα.
Ωσότου λυθεί η πολιορκία. Τότε βλέπουμε. Ίσως και να λογαριαστούμε. Τα πεζοδρόμια θα υπάρχουν. Η ανακούφιση που μείναμε ζωντανοί θα φουσκώσει και θα ξεσπάσει σε διστακτική ευγνωμοσύνη και θα ξανάρθουν οι μέρες της άγριας χαράς, της τρέλας, της αντιπαράθεσης.
Υπομονή! Τελικά ήρθε και η ώρα να ξεχυθούμε ξανά στις ρουτίνες μας!
