1. Κατάπληξη μου προκάλεσε άρθρο στο ΒΗΜΑ (05/10/19) του συνταξιούχου καθηγητή (του πανεπ. Θεσσαλίας) Θεόδωρου Αυγερινού, «Η ιδεολογική μάχη στην Ευρωπαϊκή Βουλή» που καταπιάνεται με την απόφαση να καταδικαστεί ο Στάλιν ως σύμμαχος του Χίτλερ και συνυπεύθυνος για τον 2ο Παγκόσμιο και τα θύματά του και την καταδίκη του κομμουνισμού ως ολοκληρωτικό και απάνθρωπο καθεστώς σαν τον ναζισμό.
«Η μεγάλη κόντρα έγινε στο σημείο που κάποιοι έθεσαν τον Ναζισμό με τον κομμουνισμό στην ίδια μοίρα». Όπως δηλαδή, το δικό μας ΚΚΕ που πρωταγωνίστησε κατά της απόφασης. Και ο καθηγητής μας παραθέτει το κείμενο του ΚΚΕ που ξεσκεπάζει τους εχθρούς της εργατικής τάξης.
Το άρθρο βρίθει από ανακρίβεια και παραλογισμό.
2. Πρώτα πρώτα, αυτοί οι «κάποιοι» ήταν μια τρανταχτή πλειοψηφία 535 Ευρωβουλευτές (82%!) με μόλις 66 ενάντιους (σχεδόν 10%) και 52 αποχές (8%). Αν εξαιρέσουμε τους τσιμεντόλιθους του ΚΚΕ που μόνοι ψήφισαν, όπως αναμενόταν, συμπαγώς, οι Νεοδημοκράτες και Συριζαίοι μας έδειξαν μεγάλη σύγχυση καθώς ψήφισαν και στις τρεις διαφορετικές τάσεις (κατά, αποχή και μια ψήφος υπέρ!).
Ο καθηγητής μας ξεχωρίζει τον ναζισμό ως τη «βαρβαρότερη πολιτική έκφραση της ανθρωπότητας» και τον Χίτλερ ως τον «μεγαλύτερο εγκληματία της ανθρώπινης ιστορίας».
Αγνοεί προφανέστατα τα εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών που εξόντωσε το κομμουνιστικό καθεστώς των Λένιν και Στάλιν πριν τον 2ο Παγκόσμιο (ιδίως των Ουκρανών και άλλων Εθνοτήτων στην αχανή Σοβιετία) και τα εκατομμύρια Κινέζων που εξόντωσε ο Μάο στην Κίνα.
3. Μας λέει ακόμα αυτός ο αμαθέστατος καθηγητής (ένας Θεός ξέρει πόσους φοιτητές πήρε στον λαιμό του) πως ο «επιστημονικός κομμουνισμός» που διατύπωσαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα με την «ανάλυση της οικονομίας» και τον «ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό, ξεχειλίζει από ανθρωπισμό και δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τίποτε»!!!
Είναι φανερή εδώ η αμάθεια του καθηγητή. Διότι και η ανάλυση της οικονομίας είναι λαθεμένη και ο ιστορικός υλισμός είναι παραπλανητικός. Μα, επίσης, ο Μαρξ δεν διστάζει να ενθαρρύνει τη βία της επανάστασης και την επιβολή καταναγκασμού ωσότου η δικτατορία των προλετάριων σβήσει σε μια (ανυπόστατη) κατάσταση δίχως κρατική εξουσία με πανάγαθο σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Από την αρχή μέχρι το τέλος η θεώρηση του αλαζονικού Μαρξ πνίγεται σε λάθη. Οπότε, ναι, κατηγορείται για πολλά!
4. Ο δήθεν ανθρωπιστής καθηγητής μας προσπερνά τόσο εύκολα τα κακουργήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Σοβιετία του Στάλιν μέχρι τον πόλεμο Σεπτ. 1939, αναφέρει επιπόλαια το Σύμφωνο μη-επίθεσης (Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) και επιδίδεται σε υμνωδία για τη μαχητικότητα των Σοβιετικών και του Στάλινγκραντ «που ήταν η μάνα όλων των μαχών της ανθρώπινης ιστορίας». Και είναι τα Σοβιετικά στρατεύματα που κατέλαβαν το Βερολίνο και «ανάγκασαν τον Χίτλερ να αυτοκτονήσει και τους Γερμανούς να υπογράψουν την ήττα τους άνευ όρων»!!!
Μάλλον δεν έχει διαβάσει καμιά αξιόπιστη δημοσίευση για τον 2ο Παγκόσμιο ο κ. Θ. Αυγερινός. Αλλιώς θα γνώριζε μερικά απλά γεγονότα – εκτός κι αν τα γνωρίζει μα τα αποσιωπά.
α) Όχι μόνο υπέγραψε Σύμφωνο μη–επίθεσης ο Στάλιν, μα επί ενάμιση χρόνο τροφοδοτούσε τους Ναζί με σιτηρά και σόγια, με καουτσούκ και καύσιμα και άλλα υλικά. Μέχρι την εισβολή των χιτλερικών 22/06/1941.
β) Ο Στάλιν αρνιόταν να πιστέψει πως θα γινόταν η γερμανική επίθεση και δεν είχε κάνει καμιά προετοιμασία για άμυνα.
γ) Ναι οι Σοβιετικοί πολέμησαν γενναία μετά, μα είχαν δεχθεί πολλή βοήθεια από τους Αγγλο–Αμερικανούς. Καθυστέρησαν δε τη δική τους εισβολή στη Γερμανία διότι ήθελαν να υποδουλώσουν την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες και διότι οι σοβιετικοί στρατηγοί είχαν αντιζηλίες. Οι δυτικοί Μοντγκόμερι και Πάτον με τα τανκς τους ήταν πανέτοιμοι να καταλάβουν το Βερολίνο μα οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους δεν τους άφησαν.
Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση κάποιας αλήθειας.
