Ακρόπολης ιδιοκτήτες

Θα μάθατε, ασφαλώς, πως οι κρατικές υπηρεσίες επί τσιπριστών κάνουν θαύματα μα πιο πολύ τέρατα. Ξέχασαν να συμπεριλάβουν την Ακρόπολη (τον “Ιερό Βράχο”, όπως βλακωδώς ονομάζεται κατά καιρούς) στα κτήματά τους. Το θυμήθηκαν την τελευταία στιγμή.

Τα ζητήματα ιδιοκτησίας έχουν μια λεπτή πλευρά που σπάνια εξετάζεται. Είναι ορθό οι γονείς να αφήνουν την περιουσία τους στα παιδιά τους;

Ναι, πρέπει να είναι η πρώτη μηχανική απάντηση. Και ο λόγος είναι διότι έτσι γίνεται ανά τους αιώνες. Δεν ισχύει μόνο για κινητά και ακίνητα (χρήματα, κτήρια, επιχειρήσεις) μα και πνευματικά και άλλα δικαιώματα.

Παλιά, σε απλούστερες εποχές, το παιδί, ο γιός αναμενόταν να συνεχίσει τη δουλειά του πατέρα – στην καλλιέργεια του χωραφιού, στο σιδηρουργείο, στο εμπορικό ή ό,τι άλλο. Οι γιοι μάθαιναν τις δουλειές των πατεράδων από μικρά παιδιά κι έτσι ήταν οι φυσικοί κληρονόμοι. Αν όμως φαινόταν από νωρίς πως δεν τα κατάφερναν, άλλοι αναλάμβαναν.

Σήμερα οι καταστάσεις είναι πολύ πιο περίπλοκες. Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση πως το παιδί θέλει τη δουλειά του πατέρα του – το ξυλουργείο ή δικηγορικό γραφείο ή εμπορικό ή οδοντιατρείο.

Γιατί τα παιδιά πρέπει αυτόματα δια νόμων ή παραδόσεων να κληρονομήσουν την περιουσία των γονιών τους; Αν είναι κοπρίτες ή έκλυτοι ή εγκληματίες, γιατί θα πρέπει να κληρονομήσουν;

Είναι σκέτος άρρωστος συναισθηματισμός.

Από τη στιγμή που οι γονείς έχουν βοηθήσει τα παιδιά να σπουδάσουν το καθήκον τους έχει τελειώσει. Αν οι νέοι δείχνουν να είναι άξιοι, καλώς ας κληρονομήσουν. Αν δεν είναι, οι κληρονομιές ας πάνε σε άλλους.

Αλλά τέτοια μεγάλα έργα τέχνης με ιστορική και καλλιτεχνική αξία σίγουρα πρέπει να ανήκουν στο κράτος. Σε πολιτισμένες χώρες όπως η Ιταλία και οι Βρετανία υπάρχει παράδοση μεγάλη, το κράτος να φροντίζει τέτοια ανεκτίμητα κειμήλια. Σε άλλες τα καταστρέφουν λόγω πολιτικής, ιδεοληψίας ή, όπως στην Ελλάδα, αδιαφορίας.

Κι εδώ, η Παιδεία που δημιουργεί και διατηρεί την καλή παράδοση έχει αποτύχει να δώσει και να εδραιώσει τα σωστά μηνύματα.

Δεν έχουμε καμία σχέση εμείς οι τωρινές γενιές με έργα σαν τον Παρθενώνα, τους Δελφούς, τον Μυστρά… Άλλοι τα έφτιαξαν, άλλοι, που γνώριζαν τι θα πει καλή τέχνη, για άλλους που ξέρουν πώς να απολαμβάνουν τέτοια έργα τέχνης.

Εμείς ούτε να τα φτιάξουμε ούτε να τα εκτιμήσουμε μπορούμε.

Ένας λαός που βγάζει ως πρωθυπουργό έναν αμόρφωτο κομμουνιστάκο και ως Πρόεδρο Δημοκρατίας έναν προωθητή του πελατειακού κρατισμού μπορεί μόνο να εκμεταλλεύεται αυτά τα έργα και να τα ξεχνά!

Ναι, σίγουρα υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις.