Όλοι προσμένουν ένα παραμυθένιο θαύμα που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ και δεν βλέπουν τις δικές τους ανακολουθίες.
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θαύμα
Που ανοίγουν τα επουράνια κι είν’ όλα βολετά
Προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα…
Μόνο που πέρα από τα λόγια του Σεφέρη, εμείς προσμένουμε το αγνό κι ακέραιο κόμμα με τον άμωμο κομματάρχη και τους σοφούς συντρόφους που θα προχωρήσουν θαρραλέα στη μεταρρύθμιση του κράτους κι έτσι θα έχουμε, αν όχι μια ουτοπία ή έναν επίγειο παράδεισο, τουλάχιστον ένα καθεστώς όπου όλοι θα είμαστε υπερευτυχισμένοι.
Μόνο που τέτοια προσμονή είναι σαχλαμάρα.
Και μπορώ να πω πώς αυτό ισχύει εξίσου για όλες τις χώρες, όλους τους λαούς, που ζουν στην ομίχλη του ίδιου μύθου.
Τώρα, είναι ολοφάνερο πως οι εργαζόμενοι όλοι πρέπει να αξιολογούνται και οι καλοί και πρόθυμοι να αμείβονται με προαγωγή ή και ανώτερο εισόδημα ενώ οι κακοί και τεμπέληδες μένουν στάσιμοι ή απολύονται. Αυτό ισχύει στις πιο πολλές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα και όσες δεν λειτουργούν με αυτήν την αρχή αποτυγχάνουν. Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι, χαμηλά και υψηλά ιστάμενοι, αξιολογούνται συχνά.
Το Δημόσιο, όλες οι κρατικές υπηρεσίες, δεν δέχονται αξιολόγηση. Το δε κυβερνόν κόμμα αξιολογείται μόνο κάθε 4 έτη στις εθνικές εκλογές. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αρνούνται να αξιολογηθούν – σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους επίσης αρνούνται να θεσπίσουν δια νόμου την αξιολόγηση. Διότι όλοι οι καιροσκόποι πολιτικάντηδες φοβούνται πως θα χάσουν ψήφους αφού ψηφίζουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί είναι πάρα πολλοί και στηρίζονται στην άρνησή τους από όλα τα κεντροαριστερά κόμματα και ιδίως τα σοσιαλιστικά και τις συντεχνίες τους.
Οπότε;….Οπότε τίποτα.
Όλοι προσμένουν ένα παραμυθένιο θαύμα που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ και δεν βλέπουν την δική τους ανακολουθία.
“Αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή” έταζε ο μεγαλύτερος απατεώνας της σύγχρονης Ελλάδας – ίσως και όλης της γνωστής ιστορικής περιόδου. Σκόρπισε μπόλικες φούχτες λεφτά στους φανατισμένους, αμόρφωτους ψηφοφόρους του και τους λιγοστούς μορφωμένους στο υπουργικό συμβούλιο, στις διευθυντικές θέσεις και σε ορισμένους φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες κι έμεινε στην εξουσία για κάμποσα έτη.
Καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση. Γι’ αυτό οι ίδιοι φανατισμένοι αμόρφωτοι κεντροαριστεροί σοσιαλιστές φωνάζουν πάλι, 30 έτη αργότερα, για αλλαγές.
Όλοι έχουμε τις επιθυμίες, τις ιδεοληψίες και τις προσκολλήσεις μας ανάλογα με την ανατροφή και την παιδεία μας (και, φυσικά, ό,τι φέραμε στη γέννησή μας). Μερικοί, θέλουν αναρχία, άλλοι σταλινισμό, άλλοι κομμουνισμό με ανθρώπινο πρόσωπο (σάμπως και τον είδαν κάπου!), άλλοι σοσιαλισμό, άλλοι “ισότητα, ελευθερία, αδελφότητα”, άλλοι θρησκευτικό ή θεοκρατικό καθεστώς και άλλοι άλλα!
Οι φτωχοί νιώθουν καταπιεσμένοι και εξαπατημένοι καθώς στερούνται υλικά αγαθά, τη χλιδή των πλουσίων και υποφέρουν και φθονούν και μισούν.
Οι πλούσιοι επίσης στερούνται συχνά υγεία και γαλήνη και υγιείς σχέσεις και υποφέρουν και φθονούν τους πιο επιτυχημένους ανταγωνιστές και μισούν κι επιθυμούν να αυξήσουν τα πλούτη τους.
Ποιο πρόσθετο θαύμα;… Ποιος μπορεί να ικανοποιήσει όλο αυτό το εγωιστικό τσούρμο της άγνοιας;
Το θαύμα είναι μέσα μας και ολόγυρα μα δεν το βλέπουμε….
