1. Το μέσο επίπεδο πληροφόρησης στη Χώρα μας είναι θλιβερά χαμηλό: είναι φασκιωμένο και διαποτισμένο με τις ασυναρτησίες ενός φωνακλά μαρξισμού, μιας αλληθωρικής εθνικοφροσύνης κι ενός κάπηλου φιλελευθερισμού που συνιστούν τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.
Σήμερα κανένα κόμμα, παρά τις πομπώδεις εξαγγελίες του δεν παρουσιάζει αληθινή διάθεση μεταρρυθμιστικής ανανέωσης και αλλαγής νοοτροπίας κι έτσι δεν προσφέρει πραγματική απάντηση στα προβλήματα των καιρών μας. Κανένα δεν έχει δείξει τη διόραση και τη δύναμη να πετάξει για καλά τον μπαγιάτικο παλαιοκομματισμό και όλη τη διαφθορά του κρατισμού, για να υιοθετήσει μια πολιτική, αντιλαϊκή αρχικά, μα εμπνευσμένη από ανόθευτες αρχές ηθικής ακεραιότητας κι ελευθεροφιλίας.
Τα αιτήματα γενικά είναι για περισσότερο μη-δεδουλευμένο εισόδημα, για περισσότερη ασυδοσία και περισσότερα δικαιώματα σε βάρος άλλων. Αλλά πού οδηγούν;
Ο ξεχασμένος πλέον Σολζενίτσιν σε αγόρευσή του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (Speaks to the West, Bodley Head, Λονδίνο) στις 8/6/1978, μίλησε γλαφυρά για το δικαίωμα στην ελευθερία.
“Η σύγχρονη Δυτική κοινωνία έχει αποκαλύψει την ανισότητα μεταξύ της ελευθερίας για καλές πράξεις και της ελευθερίας για κακές… Η καταστροφική κι ανεύθυνη ελευθερία απέκτησε απεριόριστο χώρο. Η κοινωνία αποδεικνύεται να έχει ελάχιστη άμυνα ενάντια στην άβυσσο της ανθρώπινης παρακμής – για παράδειγμα, ενάντια στην κατάχρηση της ελευθερίας για ηθικό βιασμό της νεολαίας όπως ταινίες γεμάτες πορνογραφία, έγκλημα και φρίκη. Αυτό θεωρείται μέρος της ελευθερίας και, θεωρητικά, αντισταθμίζεται με το δικαίωμα των νέων να μην κοιτούν και να μην αποδέχονται”.
Τότε η πορνογραφία που περνά για “τέχνη” δεν είχε κατακλύσει τόσο πληθωρικά όλες τις εκφραστικές μορφές πολιτισμού, όπως δείχνει σε πρόσφατο άρθρο του ο Κοσμάς Βίδος «Καημένοι Φιλότεχνοι!» (29/5/16)
Ο δε Σολζενίτσιν θα μπορούσε να προσθέσει τον κομματικό εκμαυλισμό που έχει κατακυριεύσει την κοινωνία και οδηγεί σε καθοδική ισοπέδωση.
Συνέχισε όμως:
“Η ζωή νομοτυπικά οργανωμένη δείχνει την ανικανότητά της να αμυνθεί ενάντια στη διάβρωση του κακού… Νομικοί περιορισμοί είναι αρκετά ευρείς ώστε να ενθαρρύνουν την ατομική ελευθεριότητα μα και ατομικά εγκλήματα. Ο ένοχος μπορεί να ξεφύγει ατιμώρητος ή να τύχει επιείκειας που δεν του αξίζει- και μάλιστα με την υποστήριξη χιλιάδων υπερασπιστών στην κοινωνία. Όταν δε μια κυβέρνηση αναλαμβάνει στα σοβαρά να ξεριζώσει την τρομοκρατία, η κοινή γνώμη αμέσως την κατηγορεί για την παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων των τρομοκρατών”.
Κι εδώ ο Ρώσος νομπελίστας θα μπορούσε να προσθέσει πως υπάρχουν σήμερα φανερά εγκληματικές κυβερνήσεις απάτης και διαφθοράς που προστατεύουν και τρομοκράτες και κοινούς εγκληματίες νοθεύοντας τα όργανα δικαιοσύνης ενώ δήθεν “διανοούμενοι” φωνασκούν για τα δικαιώματα των εγκληματιών αδιαφορώντας για τα θύματα.
Φυσικά η ασυδοσία ετούτη οδηγεί στην ηθική καταρράκωση της κοινωνίας πρώτα και σταδιακά στην καταστροφή της. Και ο Σολζενίτσιν επισημαίνει το μόνο αντιστάθμισμα στο ραγδαίο βούλιαγμα στη βαρβαρότητα:-
“Είναι καιρός στη Δύση να υπερασπιστούν όχι πλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά τις ανθρώπινες υποχρεώσεις”.
Αυτό βέβαια είναι έργο της Παιδείας, όχι μόνο της νομοθεσίας. Αλλά πού θα βρεθούν κυβερνήτες κι εκπαιδευτικοί να κάνουν αυτή την εργασία πραγματικής αλλαγής…
Σίγουρα όχι στον υπουργό Παιδείας κ. Φίλη, λαμπρότατο εκπρόσωπο της σαθρότητας και βαρβαρότητας που ευδοκιμούν στους Συριζανέλληνες.
