1. Η Ελλάς περνάει μια κρίση με ουσιαστική χρεοκοπία και ουσιαστικότερη ανεργία και ύφεση. Αναγκάστηκε να προσφύγει για βοήθεια στους Ευρωπαίους Εταίρους της και στο ΔΝΤ. Όλοι συμβουλεύουν το αυτονόητο: το κράτος να μειώσει τα έξοδα και να αυξήσει τα έσοδα.
Τα τελευταία δύο χρόνια το αξιοθαύμαστο κράτος μας κάνει το αντίθετο. Αποφεύγει με θρησκευτική ευλάβεια να μειώσει τα έξοδα και, αντίθετα, μειώνει τα έσοδα. Αντί να ενθαρρύνει με κάθε τρόπο την ανάπτυξη του Ιδιωτικού Τομέα, που παράγει τον πλούτο της χώρας και να μειώσει τον Δημόσιο Τομέα, που άσπονδα τον σπαταλά, καταπιέζει σε ύφεση τον πρώτο και χαϊδεύει στοργικά τον δεύτερο.
Είναι μια πρακτική απλούστατη αλλά και απίστευτη στην ηλιθιότητά της.
2. Είναι πασίγνωστο πως σε μια Πολιτεία υπάρχουν πολλά διαφορετικά επίπεδα και τμήματα δραστηριοτήτων: η πρωτογενής παραγωγή γεωργικών προϊόντων· ο βιομηχανικός και τεχνολογικός τομέας· το εμπόριο με εισαγωγές και εξαγωγές· οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές· οι λειτουργίες παιδείας, δικαιοσύνης, θρησκείας και κυβέρνησης.
Αυτές οι τελευταίες λειτουργίες δεν παράγουν υλικά αγαθά. Προσφέρουν χρήσιμες κι απαραίτητες υπηρεσίες, αλλά δεν παράγουν τρόφιμα, ενδύματα, ηλεκτρισμό, επικοινωνίες, αμάξια, κατοικίες, καράβια κλπ.
Υλικά αγαθά, απαραίτητα και άλλως πως χρήσιμα για τη ζωή μας γενικά (και ανάλογες υπηρεσίες), παράγονται άμεσα από τον οικονομικό οργανισμό της Πολιτείας, ο οποίος λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο που οριοθετεί με νόμους το κράτος: είναι τα επίπεδα δραστηριοτήτων κάτω από εκείνο της κυβέρνησης. Κάποτε είναι αναγκαίο κρατικά όργανα να εποπτεύουν, ίσως και να ρυθμίζουν, ορισμένες δραστηριότητες. Πχ. η κυκλοφορία εποπτεύεται (και ρυθμίζεται συχνά) από την τροχαία αστυνομία που είναι χρήσιμος κρατικός οργανισμός. Μετά, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας εποπτεύει (και κάποτε ελέγχει) όλες τις άλλες (ημι-)κρατικές τράπεζες και ιδιωτικές.
3. Από παλιά, στοχαστές διαίρεσαν την Πολιτεία στην “ανώτερη σφαίρα” της κυβέρνησης (βλ. Αγορές – και Κρίση, §7) μαζί με την παιδεία, τη δικονομία και τη θρησκευτικοφιλοσοφική της παράδοση. Όλες οι άλλες λειτουργίες συναποτελούν την “κατώτερη σφαίρα” που, από την άποψη της Οικονομολογίας, είναι ο οικονομικός οργανισμός της, με την έννοια πως πρόκειται για έναν ζωντανό οργανισμό που κινείται ποικιλοτρόπως, αναπτύσσεται, παράγει, καταναλώνει, συντηρείται, παρακμάζει, ανορθώνεται, κλπ. Μοιάζει περίπλοκος αλλά έχει τάξη και συνοχή.
Η πρώτη βαθμίδα κάτω από την κυβέρνηση είναι η χρηματοπιστωτική λειτουργία, ζωτικά απαραίτητη για την οποιαδήποτε ανάπτυξη της κοινωνίας, τουλάχιστον έτσι όπως έχει αναπτυχθεί τους τελευταίους αιώνες στη Δύση το λεγόμενο “καπιταλιστικό σύστημα” στις σοσιαλδημοκρατίες. Όπως δείχνει, μάλιστα ο Περουβιανός οικονομολόγος Χερνάντο Ντε Σότο στο βιβλίο του Τhe Mystery of Capital που του πήρε 16 χρόνια έρευνας για να το γράψει και να το δημοσιεύσει το 2000, είναι χάρη σε αυτό το σύστημα που ορισμένες χώρες της Δύσης ανέπτυξαν, σε σύγκριση με τον Τρίτο Κόσμο, μια τόσο προηγμένη και ισχυρή, παραγωγική οικονομία.
Η χρηματοπιστωτική λειτουργία είναι πρώτη, διότι, όπως δείχνει το όνομά της, παράγει χρήμα και πιστώσεις, που είναι δύο οικονομικές μορφές της πίστης. Το χρήμα ή νόμισμα είναι κι αυτό προϊόν που αγοράζεται και πωλείται στις χρηματαγορές. Η πίστωση δημιουργεί ρευστότητα χρήματος βασιζόμενη σε πίστη. Καμιά ανταλλαγή, καμιά οικονομική συναλλαγή δεν θα μπορούσε να γίνει, αν δεν υπήρχε λίγη πίστη, λίγη εμπιστοσύνη ανάμεσα στα συναλλασσόμενα μέρη. Πχ. Έχω πίστη πως τα χρήματα που μου δίνεις για να αγοράσεις ένα καινούργιο βιβλίο είναι γνήσια, όχι κάλπικα, ενώ εσύ έχεις πίστη πως εγώ θα σου δώσω το βιβλίο και πως αυτό δεν είναι μουντζουρωμένο ή σχισμένο. Αν δεν υπήρχε η λιγοστή αναγκαία πίστη εσύ δεν θα μου έδινες (πρώτος) τα χρήματα ή εγώ δεν θα σου έδινα (πρώτος) το βιβλίο.
Το εθνικό νόμισμα συντηρεί και ενισχύει την πίστη πως με αυτό εγώ μπορώ να αγοράζω αγαθά και υπηρεσίες, να αποταμιεύσω για μελλοντικές αγορές, να εξοφλήσω χρέη και ό,τι άλλο. Αυτό καθεαυτό, στη μορφή κερμάτων και χαρτονομισμάτων, παράγεται και μπαίνει σε κυκλοφορία από την Κεντρική Τράπεζα μέσω των άλλων τραπεζών. Αλλά αυτό το χρήμα είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό του όγκου που στην πραγματικότητα είναι διαθέσιμο και κυκλοφορεί ηλεκτρονικά ή σε άλλες μορφές.
Όταν μια τράπεζα δίνει ένα δάνειο, δημιουργεί χρήμα. Δεν θα δώσει, ας πούμε, σε χαρτονομίσματα €300.000, αλλά επιταγές ή εγγυητικές επιστολές, ή θα κάνει μια ηλεκτρονική μεταφορά, και με αυτό το “χρήμα” ο δανειζόμενος θα προχωρήσει στις δικές του συναλλαγές. Χωρίς πίστη δεν γίνεται πίστωση. Η τράπεζα θα βεβαιωθεί πως ο δανειζόμενος είναι φερέγγυος, με κάποια περιουσία (ακίνητα, μετοχές, ομόλογα κλπ), με καλό όνομα στην αγορά και με ικανούς εγγυητές. Τότε θα του παραχωρήσει το δάνειο για να ξεκινήσει μια νέα πολλά υποσχόμενη επιχείρηση. Δίνοντας του πίστωση, δημιουργεί χρήμα.
(Στην Ελλάδα μας, δυστυχώς, όπως πολλά άλλα, ούτε οι τράπεζες λειτουργούν ορθά. Τουλάχιστον από το 2004, έδιναν πάρα πολλά δάνεια σε νοικοκυριά για κατανάλωση. Το 2001 τα δάνεια σε επιχειρήσεις ήταν 47.679 εκμ και σε καταναλωτές 23.504, δηλαδή 67% και 33% του συνόλου αντίστοιχα. Το 2005 τα πρώτα ήταν 71.283 εκμ και τα δεύτερα 65.698, δηλαδή 52% και 48% του συνόλου. Τα καταναλωτικά δάνεια είχαν αυξηθεί και απόλυτα και ως ποσοστό: με αυτά οι τράπεζες είχαν τοκογλυφικά κέρδη καθώς τα επιτόκια ήταν περίπου πενταπλάσια των επιτοκίων σε καταθέσεις. Αυτή δεν είναι η ορθή λειτουργία της τραπεζικής πίστωσης. Ούτε το να δανείζουν οι τράπεζες πολιτικά κόμματα με εγγύηση την κρατική επιχορήγησή τους υπό την πίεση των φιλόδοξων και ανεύθυνων κομματαρχών. Βλέπετε πιο κάτω §5,γ.)
Στο ίδιο επίπεδο πίστης λειτουργεί και το διεθνικό εμπόριο εισαγωγών-εξαγωγών – με πιστώσεις, επιταγές, εγγυητικές επιστολές, ηλεκτρονικές μεταφορές. Απαραίτητες εισαγωγές για την Ελλάδα είναι κρέατα, σιτηρά και, πάνω από όλα, πετρέλαια.
Μετά έχουμε το επίπεδο βιομηχανίας, βαριάς και ελαφριάς, και σε μικρότερη κλίμακα τις διάφορες τέχνες του επιπλοποιού, παπουτσή, ράφτη και παρόμοια.
Στο θεμελιακό επίπεδο βρίσκονται οι βασικές, πανάρχαιες παραγωγικές δραστηριότητες της γεωργίας, κτηνοτροφίας, αλιείας, συγκομιδής, κυνηγιού κι εξόρυξης. Με αυτές αντλούμε τους πόρους που μας δωρίζει ο πλανήτης και τους μετατρέπουμε σε πρώτες ύλες για παραπέρα επεξεργασία: σιτάρι για αλεύρι· αγελάδα για γάλα, δέρμα και κρέας· χαλκός για μετάλλευμα για σκεύη, σύνεργα κλπ.
4. Όλος ο πλούτος της χώρας (δηλαδή τα αγαθά που είναι αναγκαία ή επιθυμητά για τον άνθρωπο και οι ανάλογες υπηρεσίες, όπως η τραπεζική) παράγεται, διανέμεται και προσφέρεται για αγορά ή ανταλλαγή από τον οικονομικό οργανισμό της Πολιτείας, ο οποίος στις σοσιαλδημοκρατίες είναι ως επί το πλείστον ο Ιδιωτικός Τομέας.
Η κυβέρνηση δεν παράγει τίποτα σε κανονικές συνθήκες εκτός από νομοθετήματα που οριοθετούν το πλαίσιο ασφαλείας, δικαιοσύνης και τάξης, μέσα στο οποίο λειτουργεί ανεμπόδιστα πλέον και παραγωγικά ο πολυεπίπεδος οικονομικός οργανισμός.
Δυστυχώς όμως, στις σοσιαλδημοκρατίες, οι κυβερνήσεις αρέσκονται για πολλούς και συχνά ιδιοτελείς λόγους να επιδίδονται σε λειτουργίες που εκ φύσεως ανήκουν στον οικονομικό οργανισμό: όπως η διοίκηση τραπεζών άλλων από την Κεντρική, το εμπόριο πετρελαιοειδών, ο έλεγχος επικοινωνιών και παρόμοια, όχι σπάνια για να ευνοούν συγγενείς, φίλους και “ημέτερους” ψηφοφόρους – με το αζημίωτο. Αυτές οι (παρα-)λειτουργίες εκτελούνται μέσω εταιριών του Δημοσίου που στην Ελλάδα λέγονται ΔΕΚΟ (=Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί). Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα η κυβέρνηση παρεμβαίνει μεροληπτικά ενάντια στις ιδιωτικές ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Ένας πρόσθετος λόγος για τέτοιες κρατικές παρασπονδίες είναι πως υπουργοί, και βουλευτές γενικότερα, θέλουν να έχουν πεδίο στο οποίο να μπορούν να διορίζουν σε ασφαλή και προσοδοφόρα πόστα “ημέτερους” ψηφοφόρους.
Αυτές οι παρασπονδίες είναι απόψεις του “πελατειακού” και κρατικοδίαιτου πολιτικού συστήματος που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα πριν από πολλές δεκαετίες.
Όλη αυτή η παραλειτουργία έχει τρεις βλαβερές συνέπειες. (α) Καθώς η κυβέρνηση ασχολείται με κατώτερες δραστηριότητες που δεν ανήκουν στη δική της δικαιοδοσία, δεν εκτελεί ορθά τα δικά της φυσικά καθήκοντα να παρέχει ασφάλεια, δικαιοσύνη και τάξη. Αυτή η αμέλεια καθηκόντων έχει γίνει πλέον οδυνηρά φανερή με την αύξηση της εγκληματικότητας και την προχωρημένη διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών. (β) Οι ΔΕΚΟ διογκώνονται με αχρείαστους υπεράριθμους υπαλλήλους. Έτσι αυξάνονται οι δαπάνες λειτουργίας τους. (γ) Οι ΔΕΚΟ δυσλειτουργούν και παρουσιάζουν συχνά τεράστια ελλείμματα (η ΔΕΗ, οι σιδηρόδρομοι, κλπ). Αυτοί οι χαριστικά διορισμένοι υπάλληλοι δεν είναι κατ’ ανάγκη και οι πιο κατάλληλοι, αλλά ακόμα και όταν έχουν κάποια προσόντα, οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται τόσο για την υπηρεσία που προσφέρουν, όσο για τις απολαβές τους. Επειδή αυτές οι δημόσιες εταιρίες έχουν σημαντικές απώλειες εσόδων, χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Έτσι, για την δυσλειτουργία και την κακοδιαχείρηση τους πληρώνουν οι φορολογούμενοι!
Όμως το κακό δεν σταματά εδώ.
Για να βολέψουν την “πελατεία” συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων, οι κυνικότατοι κυβερνήτες ίδρυσαν επί σειρά ετών πολλούς άλλους δημόσιους οργανισμούς, που δεν είχαν, ή δεν έχουν πλέον, αντικείμενο εργασίας ή σκοπό ύπαρξης άλλον από την τακτοποίηση των “ημέτερων”.
Σήμερα, το ελληνικό κράτος διαθέτει πάνω από 22.000 τέτοιους δημόσιους οργανισμούς. Ανάμεσα τους είναι 138 τελωνεία, 63 εταιρίες προστασίας ανηλίκων (!), 48 τεχνικά εκπαιδευτήρια για βοηθούς νοσηλευτές (!), 22 ΑΕΙ, 15 ΤΕΙ, 52 ΔΕΚΟ και πολλά άλλα τερπνά αλλά καθόλου ωφέλιμα.
5. Το Δημόσιο έχει τώρα διευρυνθεί πέραν κάθε αντίληψης διοικητικού ορθολογισμού. Οι δαπάνες φυσικά διογκώθηκαν αντίστοιχα, πέραν κάθε ορθολογικής γενναιοδωρίας.
Τις δαπάνες αυτές τις πληρώνει τελικά ο Ιδιωτικός Τομέας με φόρους, τέλη και εισφορές κάθε είδους. Δεν υπάρχει πηγή κρατικών εσόδων άλλη από τους φορολογούμενους. Οι δε φορολογούμενοι αμείβονται από την παραγωγή αγαθών στον οικονομικό οργανισμό – εκτός των Κρατικών ΔΕΚΟ.
Επειδή όμως τα έσοδα φόρων κλπ δεν αρκούσαν, οι κυβερνήσεις επέλεξαν όχι να μειώσουν το πολυδάπανο Δημόσιο, με το οποίο ήταν ταυτισμένες και από το οποίο εξαρτιόταν η δική τους συνέχεια, αλλά να δανείζονται (βλ Αγορές και Κρίση, §1-3 και §5-6). Μετά δανείζονταν περισσότερα (και με υψηλότερο επιτόκιο) για να καλύπτουν τους τόκους προηγούμενων δανείων. Έτσι βαθμιαία η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία χάρη στην ασωτία του Δημοσίου. Οι πολίτες δεν προσπάθησαν να επιφέρουν αλλαγές λόγω άγνοιας ή συχνά λόγω συμμετοχής στο εύκολο ξόδεμα, ή και τα δύο μαζί. Υπάρχουν τρία επιπλέον στοιχεία που η κάστα των πολιτευτών επινόησε για να διασφαλίζει τα προνόμια της σε αυτό το τρισάθλιο σύστημα της βαθιά διεφθαρμένης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.
(α) Οι βουλευτές και υπουργοί – όλοι απολαμβάνουν ασυλία και παραγραφή ενδεχόμενων αδικημάτων: είναι υπεράνω των νόμων, δηλαδή, και διόλου ίσοι με άλλους πολίτες τους οποίους υποτίθεται προστατεύουν, υπηρετούν και προάγουν σε υγεία, υλική ευημερία και πνευματική ανάπτυξη.
(β) Όπως ακούγεται από φήμες και τώρα καταγγελίες, σαν αυτές του κ. Πεπόνη, εισαγγελέα δίωξης οικονομικών εγκλημάτων, και του εισαγγελέα συνεργάτη του (28/11/11), υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και κυβερνητικά στελέχη παρεμβαίνουν και ασκούν πιέσεις ώστε να μη διώκονται διάφοροι επιτήδειοι, όπως μεγάλοι φοροφυγάδες και άλλοι εγκληματίες (πωλητές που υπερτιμολογούν κρατικές προμήθειες και παραλήπτες αυτών, οργανωτές στημένων αγώνων, ακόμα κι έμποροι ναρκωτικών ή “νονοί της νύχτας”). Θα πρέπει τώρα οι δύο εισαγγελείς, που υπέβαλαν παραίτηση, να στοιχειοθετήσουν τις καταγγελίες τους κατονομάζοντας πρόσωπα, υποθέσεις, ημερομηνίες και όλα τα σχετικά. (Βλ §8α παρακάτω.)
(γ) Τα πολιτικά κόμματα παίρνουν επιχορήγηση από το κράτος για τα έξοδα λειτουργίας τους (τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν περί τους 450 μισθωτούς υπαλλήλους). Παίρνουν επίσης πολλές (άδηλες) εισφορές από υποστηρικτές τους. Παρά ταύτα, τέτοια είναι η ασωτία όλων των ηγετών και πρωτοκλασάτων στελεχών (επίσης με μεταφορές ψηφοφόρων στις εκλογές), που τα δύο μεγάλα κόμματα χρωστούν σε τράπεζες, η ΝΔ 120 εκμ ευρώ και το ΠΑΣΟΚ 114 εκμ : έχουν βάλει ως εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση που αναμένουν για τις επόμενες εκλογές (αν την πάρουν!). Και τα δύο κόμματα είναι, όπως η χώρα που κατέστρεψαν, στο χείλος της πτώχευσης.
Αμήν, και στου Θεού τ’αυτί! Μακάρι όλα τα κόμματα να εξαφανιστούν.
6. Νουνεχείς οικογενειάρχες δεν δημιουργούν χρέη πέραν των δυνατοτήτων τους ούτε για πολύ. Αν πρέπει να δανειστεί πολλά και ο τόκος προστίθεται, ο νουνεχής οικογενειάρχης αμέσως θα περιορίσει τις δαπάνες του νοικοκυριού για να μπορέσει να εξοφλήσει το χρέος το συντομότερο δυνατόν.
Η περικοπή εξόδων για τη γρήγορη εξόφληση ενός δανείου, που επιβαρύνεται με υψηλό επιτόκιο, είναι μία πρακτικότατη αρχή τόσο προφανής που δεν θα χρειαζόταν να διατυπωθεί, αν όλοι οι πολιτευτές μας και σχεδόν όλοι εμείς οι πολίτες δεν ήμασταν τόσο αδαείς ως προς απλές αρχές και τόσο ανίκανοι να τις εφαρμόσουμε.
Έτσι δεν φθάνει που με τους δόλιους διορισμούς των «ημετέρων» και με άλλες υστερόβουλες επινοήσεις συνέργησαν στην καταλήστευση του κρατικού κορβανά, οι κυβερνήτες επέβαλαν για την αποπλήρωση του πελώριου χρέους της χώρας πρόσθετους φόρους και ειδικά τέλη, δίχως να πειράξουν τις δικές τους απολαβές ή το πολυδάπανο και αναποτελεσματικό Δημόσιο.
Αυξήθηκε ο ΦΠΑ που υπεισέρχεται σχεδόν σε όλες τις οικονομικές συναλλαγές. Αυξήθηκαν οι άμεσοι φόροι επί των κερδών και της ακίνητης περιουσίας. Αυξήθηκαν οι έμμεσοι φόροι επί πάμπολλων αγαθών, επί πρώτων υλών και επί πετρελαιοειδών και βενζίνης. Με το τελευταίο αυξήθηκαν οι τιμές μεταφορών και συνεπώς οι τιμές των προϊόντων από τον τόπο παραγωγής ως τον τόπο διάθεσης των προϊόντων. Αυξήθηκαν ή αυξάνονται διάφορα τέλη – ΔΕΗ, κυκλοφορίας κλπ. Όλες αυτές οι αυξήσεις κάποια ώρα μετακυλίονται στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών.
Έχουμε τώρα ένα τρομερό οξύμωρο το οποίο δεν φαίνεται ικανό να εισχωρήσει στην καλά περιφρουρημένη Βουλή: οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται αδυσώπητα ενώ οι τιμές αγαθών και υπηρεσιών ανεβαίνουν εξίσου αδυσώπητα.
Μόνο οι πολιτευτές και οι πολύ πλούσιοι δεν υποφέρουν.
Υπάρχει και δεύτερο οξύμωρο. Αυτό έχει περάσει τις πύλες της Βουλής αλλά η σημασία του δεν διαπέρασε τους παχύδερμους κυβερνήτες που προτιμούν τις εγωιστικές και κομματικές ακροβασίες τους. Καθώς ο Ιδιωτικός Τομέας βυθίζεται σε βαθύτερη ύφεση, τα κρατικά έσοδα μειώνονται!
Όλα τα κόστη παραγωγής έγιναν υπέρογκα και σαν συνέπεια, πάρα πολλές επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες έκλεισαν και κλείνουν και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα είναι τώρα άνεργοι. Η αγοραστική δύναμη αυτού του πληθυσμού έχει μειωθεί φοβερά. Σαν συνέπεια όλες οι αγοραπωλησίες μειώθηκαν και πολλά προϊόντα μένουν αδιάθετα ή δεν παράγονται καθόλου. Έτσι τώρα οι φόροι αυτοί (και ο ΦΠΑ) δεν αποδίδουν! Πέραν των περικοπών μισθών, το Δημόσιο έμεινε αλώβητο, συνεχίζοντας τις λοβιτούρες του. Ο οικονομικός οργανισμός της Πολιτείας, ο τομέας παραγωγής πλούτου και κρατικών εσόδων, συρρικνώθηκε και σακατεύτηκε οδυνηρά. Καθώς μειώθηκε η παραγωγική του δύναμη, μειώθηκε και η φοροδοτική του ικανότητα· έτσι μειώθηκαν και τα δημόσια έσοδα με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να μεγαλώνει το χρέος (και το έλλειμμα) !
Στην άλλη πλευρά, όμως, όχι μόνο δεν μειώθηκαν οι δαπάνες με συγχωνεύσεις πλεοναστικών οργανισμών, απολύσεις αχρείαστων υπαλλήλων, καταργήσεις περιττών θέσεων εργασίας (βουλευτών, υπουργών, πολιτικοοικονομικών συμβούλων και υπεράριθμων υπαλλήλων στη Βουλή και στα υπουργεία), ΑΛΛΑ γίνονταν νέες προσλήψεις στο Δημόσιο μέχρι και το φθινόπωρο του 2011 – για ενάμιση έτος μετά τις πρώτες σειρήνες που στρίγγλιζαν προειδοποιητικά για την επικείμενη χρεοκοπία της Χώρας.
7. Πρέπει τελικά να αναφέρω τρία ακόμα πράγματα.
α) Υπάρχουν πολλοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί κλπ που, πάσχοντας από οξύτατη μαλάκυνση του μυαλού και συνεπώς αδυναμία να σκεφτούν σοβαρά, συντάσσονται με διάφορους πολιτικούς και εκφράζουν γοερά τον προβληματισμό και τη θλίψη τους για την ανάγκη να μειωθεί το Κράτος και να απολυθούν χιλιάδες υπάλληλοι. Κρίμα!
β) Οι επαγγελματίες πολιτικοί από όλα τα κόμματα σπεύδουν να προασπίσουν το τρισάγιο Δημόσιο. Σταμάτησαν να κάνουν αθρόες προσλήψεις οι κυβερνήτες, αλλά σταμάτησαν και κάθε προσπάθεια μείωσης του Κράτους. Λαμπρό παράδειγμα η τωρινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (κυρίως) + ΝΔ + ΛΑΟΣ, με εξαιρετικό διαπραγματευτή στο εξωτερικό τον κ Παπαδήμο.
Άλλα αξιοπρόσεκτα παραδείγματα. Η επιστολή του βουλευτή κ. Κακλαμάνη (ΠΑΣΟΚ) στην Καθημερινή (18/12/11, σ. 20) που εγκωμιάζει τις αρετές των 5-6 κρατικών τηλεοπτικών σταθμών, και δη της Βουλής, κατακρίνοντας τα ιδιωτικά που είναι «κερδοσκοπικά» (δίχως να λέει τίποτα για τις διαπλοκές μεταξύ πολιτικών και ιδιωτικών καναλιών ή για το ότι το κέρδος είναι απαραίτητο παντού), και τάσσεται έντονα ενάντια στη συγχώνευση – και την εξοικονόμηση εκατομμυρίων! Η συνέντευξη επίσης του κ. Παπαθανασίου, πρώην Νεοδημοκράτη υπουργού Οικονομικών (Καθημερινή 24-5/12/11, Οικονομική, σ. 5), ο οποίος πιστεύει πως «το οικονομικό όφελος από απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων είναι πολύ μικρότερο από όσο φαίνεται» – και δίνει τις δικές του συνταγές για την έξοδο από την κρίση. (Στερνή μου γνώση…). Και οι δηλώσεις του κ Ρέππα, υπουργού Μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο(!) και ακραιφνούς σοσιαλιστή, πως δεν υπάρχουν σχέδια για απολύσεις. Ας υποφέρει ο Ιδιωτικός Τομέας και η χώρα!
Το τελευταίο λαμπρό παράδειγμα είναι του κ. Ροντούλη (υφυπουργός στη νυν κυβέρνηση, ΛΑΟΣ), ο οποίος παρενέβη και ακύρωσε την επικείμενη συγχώνευση δύο φορολογικών υπηρεσιών την οποία είχε προωθήσει το Υπουργείο Οικονομικών. Οι δύο υπηρεσίες βρίσκονται στην περιοχή όπου εκλέγεται ο πανάξιος πολιτευτής, που φαίνεται να προστατεύεται από αναισθησία και θρασύτητα αληθινά αξιοθαύμαστη.
Με άλλα λόγια, όλοι αυτοί πιστεύουν πως είναι προτιμότερο να υποφέρει ο Ιδιωτικός Τομέας και συγχρόνως, παρά τον άσχημο τραυματισμό του, να συνεχίσει να τρέφει το ακόρεστο, υπέρβαρο κράτος, αντί να μπει σε αυστηρή δίαιτα αδυνατίσματος το Δημόσιο.
(γ) Συχνά, πρώην πολιτευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί από τα δύο καταχρεωμένα κόμματα (Ανδριανόπουλος, Μάνος, Παλαιοκρασάς, Παπαδόπουλος, Σημίτης, Στεφανόπουλος κ.α.) δίνουν συνεντεύξεις ή/και γράφουν άρθρα προτείνοντας λύσεις για το τωρινό πιεστικό πρόβλημα της χώρας και, όπου μπορούν, υποδείχνουν πως έβλεπαν το γοργό γλίστρημα προς το γκρεμό.
Μπράβο τους! Αλλά – αφού το έβλεπαν και γνώριζαν τις λύσεις, γιατί δεν έκαναν τίποτα τότε που κατείχαν την εξουσία;…
Η απλή και καταθλιπτική αλήθεια είναι πως μπορεί να διέβλεπαν τη γλιστερή κατηφόρα (αν και δεν το πιστεύω) και να ψέλλιζαν προβληματισμούς και φόβους, όμως αυτό που τους ενδιέφερε πρωτίστως ήταν η παραμονή τους και ο επανερχομός τους στην εξουσία. Αυτό φαινόταν στην μεγάλη διάσταση που υπήρχε τότε ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις τους. Οι πράξεις τους στόχευαν στο να διατηρήσουν τους ψηφοφόρους τους.
Όταν βλέπεις κίνδυνο και γνωρίζεις πώς θα αποτραπεί, τότε βροντοφωνάζεις ωσότου οι κουφοί σε αναγκάσουν σε παραίτηση, οπότε δημοσιοποιείς ξανά και ξανά την όλη κατάσταση. Αν ενδιαφέρεσαι για την πατρίδα σου.
8. Προσέξτε!
(α) Οι δύο οικονομικοί εισαγγελείς ανασκεύασαν τις δηλώσεις τους και δεν παραιτήθηκαν: δεν κατονόμασαν κανέναν ούτε έδωσαν στοιχεία παρεμβάσεων (30/12/11). Μια εβδομάδα αργότερα όμως κατανόμασαν μερικούς μεσάζοντες οι οποίοι τους πλησίασαν για να εκφράσουν τη δυσφορία υψηλά ιστάμενων προσώπων για τις διωκτικές έρευνες και πράξεις τους.
(β) Υποτίθεται πως θα έμπαιναν σε εφεδρεία 30.000 δημόσιοι υπάλληλοι ως το τέλος του 2011. Τίποτε απολύτως δεν έγινε. Απομακρύνθηκαν μόνο περίπου 6.000 που είχαν φθάσει στο όριο συνταξιοδότησης.
(γ) Η κακοδιαχείριση της ΔΕΗ χάρη στους πολιτικούς υπεύθυνους, τους ακατάσχετους διορισμούς και τους συνδικαλιστές, έχει γίνει ελλειμματική. Δαπανούσε το 65% των εσόδων της σε μισθοδοσία, ενώ η ΔΕΗ της Σουηδίας δαπανούσε μόνο 7%! Τώρα πάλι καλούνται οι πολίτες και ο Ιδιωτικός Τομέας να πληρώσει τα ελλείμματα – που πάνε στις τσέπες των αχρείαστων κρατικοδίαιτων. Τα τέλη της ΔΕΗ θα αυξηθούν κατά 12,2%. Σαν συνέπεια όλοι θα γίνουμε φτωχότεροι (εκτός αν μειώσουμε την κατανάλωση ηλεκτρισμού), πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν, και θα πεταχτούν και άλλοι παραγωγικοί εργάτες στην ανεργία.
(δ) Συχνά λέγεται και γράφεται πως οι δανειστές μας φταίνε για την ύφεση με τα προγράμματα που επέβαλαν οι άνθρωποι της Τρόϊκας. Η απλή αλήθεια είναι πως αυτοί δεν πρότειναν συγκεκριμένα μέτρα για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά για περικοπές στο Δημόσιο. Όμως επί δύο έτη η ελληνική κυβέρνηση δεν εφήρμοσε κανένα πρόγραμμα. Μόλις τον Δεκέμβριο 2011 άρχισε να παίρνει μερικά προτεινόμενα μέτρα. Η καταπίεση του ιδιωτικού τομέα οφειλόταν στις δικές της αποφάσεις και επιλογές. Επειδή δεν υλοποιήθηκαν τα αρχικά προγράμματα, γι’ αυτό η Τρόϊκα ζήτησε και μέτρα για τον ιδιωτικό τομέα. (Το θέμα είναι περίπλοκο και δεν μπορεί να καλυφθεί σε 3-4 προτάσεις.)
(ε)Ταυτόχρονα 48 ανάλγητοι κυβερνήτες, με κέντρο τους συμβούλους του υπουργού Οικονομικών, ξαναφέρνουν από τη δεκαετία του 1990 τα τεκμήρια διαβίωσης ως βάση φορολόγησης. Αυτό το μέτρο θα πλήξει και θα πνίξει περί τα 2 εκατομμύρια χαμηλόμισθους. Η σαρδόνια ειρωνεία είναι πως αυτό το μέτρο θα αφήσει να διαφύγουν μεγάλα εισοδήματα. Ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή μικρομεσαίος επιχειρηματίας που κερδίζει, ας πούμε, € 80.000 αλλά τα τεκμήρια δείχνουν € 50.000, θα δηλώσει τις € 50.000 και θα στείλει στο εξωτερικό τις € 30.000.
Άγνοια, λοιπόν, αδιαφορία, και ανικανότητα από τους κυβερνήτες. Για να εξεταστεί ο παρεμβατισμός των πολιτικών σε διάφορους τομείς από τα κουκουλώματα φοροδιαφυγής και προστασίας ανέντιμων εφοριακών ως τις πιέσεις σε τράπεζες να μην ζητούν την εξόφληση δανείων από εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς και πολιτικά κόμματα, θα χρειαστεί ολόκληρο βιβλίο.
Γι’ αυτό επιμένω πως οι υπουργοί όλοι πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά του Ιδιωτικού Τομέα και του Έθνους επί ποινή δήμευσης (μέρους) της περιουσίας τους και οι βουλευτές όλοι επί ποινή γερού προστίμου.
Μόνο έτσι θα αλλάξει η κρατικοδίαιτη διεφθαρμένη δημοκρατία μας και ο Δημόσιος Τομέας θα αναδομηθεί στις ορθές διαστάσεις του (με μείωση των βουλευτών και υπουργών στο ένα τρίτο περίπου), αφήνοντας τον Ιδιωτικό να αναπτυχθεί απαρεμπόδιστα για να παράγει πλούτο σε ασφάλεια, δικαιοσύνη και τάξη.
Αν δεν υπάρξει παραδειγματική τιμωρία τίποτα δεν θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα των χαυνωμένων, χαζοχαρούμενων και αχρείων.
