Νικόδημος
Ο χριστιανός Θεός έχει πολλές θετικές ιδιότητες οι οποίες τεκμηριώνονται επαρκώς στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Μα όλο και λιγότεροι τα πιστεύουν αυτά.
Είναι, όπως είδαμε στο τμήμα §2, Φιλ951, απερινόητος, ανεξιχνίαστος, ασύλληπτος από αισθήσεις και νου, διότι δεν έχει συγκεκριμένη μορφή και κανείς δεν τον έχει δει ποτέ. Πώς τον προσεγγίζεις, άραγε;
Έτσι λέγεται να είναι “πνεύμα”, μη υλικό Ον, δίχως σχήμα και όγκο. Λέγεται να είναι φως επίσης: στον Ησαΐα 60.20 “φως αιώνιο”, στην Επιστολή του Ιακώβου 1.17 “πατήρ των φώτων”, που δεν μεταβάλλεται και δεν έχει ίχνος σκοτεινιάς. Διαμένει ενώ τα πάντα φθείρονται (Ψαλμός 102: 26–7) και δεν αλλοιώνεται (Μαλαχίας 3.6) μένοντας ως Θεός από αιώνα σε αιώνα (Ψαλμός 90.2).
Η δικαιοσύνη του Θεού αναφέρεται συχνά και στο Δευτερονόμιο 32.4 λέγεται – “Ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος και δεν υπάρχει αδικία [σ’ Εκείνον]”.
Μα εδώ αμέσως εγείρεται αμφιβολία για την αμεροληψία ή δικαιοσύνη του αφού ο λαός Ισραήλ είναι ο εκλεκτός του, “ο περιούσιος λαός”! Είναι ο Θεός του Ισραήλ που ελευθέρωσε τον λαό του από την Αίγυπτο (Έξοδος) και τον οδήγησε στην “Γη της Επαγγελίας”. Και ναι μεν δείχνει μεγάλη φιλευσπλαχνία καθώς στέλνει τον ήλιο σε πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δίκαιους και αδίκους (Ματθ. 5.45), μα συνεχώς δείχνει μεγάλη μεροληψία προς τους Ισραηλίτες.
Εκτός αυτής της ανθρώπινης εγωιστικής ιδιότητας, παραδόξως ο Θεός επιδεικνύει και άλλες πολύ ανθρώπινες ιδιότητες, π.χ. χαρά και οργή. Χαίρεται όταν οι άνθρωποι τον επαινούν και τον λατρεύουν. Οργίζεται όταν δεν υπακούουν στις εντολές του και δεν τον λατρεύουν μα λατρεύουν άλλους θεούς – και τους τιμωρεί στέλνοντας τους σε όλεθρο ή στην κόλαση.
Άλλη παραξενιά είναι η απαίτηση του ο Αβραάμ να δείξει την πίστη του θυσιάζοντας σ’ Εκείνον τον γιο του Ισαάκ. Και ναι μεν την τελευταία στιγμή άγγελος Κυρίου σταματά την παιδοκτονία, μα τέτοια απαίτηση είναι παράλογη για έναν Θεό δίκαιο, φιλεύσπλαχνο και Πανάγαθο (Γένεση 22. 1–3).
Μετά, ο ίδιος στέλνει τον Διάβολο στον Ιώβ να δοκιμαστεί η πίστη αυτού του ευσεβούς και καλοσυνάτου πιστού. Και ο Ιώβ ταλαιπωρείται ποικιλότροπα για πολύ καιρό (βιβλίο του Ιώβ στην Παλαιά Διαθήκη).
Αρνητικές ιδιότητες εκδηλώνονται και στο περιστατικό των αδελφών Κάιν και Άβελ (Γένεση κεφ. 4).Ο μεν Άβελ έγινε βοσκός ο δε Κάιν γεωργός. Και ο Θεός έδειχνε ευχαριστημένος με τα αρνάκια που ο Άβελ προσέφερε ως θυσία μα δεν έδινε σημασία στα πρόσφορα του Κάιν που ήταν οι καρποί της γης.
Τα χειρότερα όμως είναι στο Αριθμοί 1.48-52 όπου θα θανατωθούν αλλογενείς/αλλόθρησκοι που πλησιάζουν την Ιερή Σκηνή. Στο 25.1-9 θανατώνονται αλλόθρησκοι γενικά.
Στο Δευτερονόμιο 13.13-16 θα θανατωθούν όσοι λατρεύουν άλλους θεούς και στο 20.10-17 όσοι είναι ξένοι, μη Εβραίοι, Χαναναίοι, Χετταίοι, Αμοραίοι, κλπ.! Στο ίδιο 21.20 θα θανατωθούν παιδιά που εναντιώνονται και εξυβρίζουν γονείς. Στο δε 22.21 θανατώνεται με λιθοβολισμό κάθε κοπέλα που παντρεύεται μα ανακαλύπτεται να μην είναι παρθένα!
Στο Παραλειπόμενο Β΄ 15.12-13 θα θανατωθούν όσοι δεν λατρεύουν με όλη την καρδιά και ψυχή τους τον θεό!
Εδώ, βέβαια, δεν φταίνε τόσο οι θεολόγοι μα τα ίδια τα κείμενα των Γραφών. Μένει όμως η απορία : Γιατί τα υιοθέτησαν σοβαροί και νουνεχείς μορφωμένοι;
