Νικόδημος
δεν βλέπουμε το σύνολο. Βλέπουμε μόνο μια σκηνή μεμονωμένη κάθε φορά και βγάζουμε συμπεράσματα οριστικά και τα υιοθετούμε ως πραγματικότητα. Ενώ είναι λανθασμένα.
Θα έπρεπε κανονικά να μας απασχολεί το τι θα πάρουμε μαζί μας και λιγότερο το τι θα αποκτήσουμε μα εξ ανάγκης εδώ θα αφήσουμε.
Η ζωή μας των 60 ή 80 ή 100 ετών δεν έχει κανένα νόημα αν δεν ιδωθεί ως μια παράσταση που διακόπτεται από τον θάνατο του υλικού σώματος για να συνεχίσει με τη γέννηση ενός νέου υλικού σώματος. Αλλιώς πώς γεννιούνται τόσο διαφορετικά τα άτομα. Ακόμα και στην ίδια οικογένεια δυο αδέλφια με ένα ή δυο έτη διαφορά, με την ίδια ανατροφή, μεγαλώνουν και γίνονται διαφορετικοί άντρες. Ας αφήσουμε δε κατά μέρος το αρσενικό φύλο και το θηλυκό με τις διαφορές τους. Γιατί έτσι;. Το χριστιανικό «Άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου» όχι μόνο δεν εξηγεί τίποτα, μα δείχνει τη φτώχεια της επικρατούσας θεολογίας.
Προσέξτε, υπάρχει μια διήγηση (από τον Νικόλαο Διάλιαρη) από το Γεροντικό όπου ένας πλούσιος χάνει εκατό φλουριά κάτω από ένα δέντρο. Εκεί ήταν κρυμμένος ένας γέροντας άγιος που ήθελε να μάθει για τις βουλές του Κυρίου. Σε λίγο κάποιος περνά από το μέρος και βρίσκει τα 100 φλουριά, τα παίρνει και φεύγει ευτυχισμένος. Μετά ένας φτωχός κάθεται εκεί να φάει το παξιμάδι του. Μα εκείνη την ώρα έρχεται ο πρώτος που έχασε τα φλουριά και τον κατηγορεί πως αυτός τα πήρε. Παρά τις διαβεβαιώσεις και τους όρκους του φτωχού, ο πλούσιος τον χτυπά και τον σκοτώνει μα δεν βρίσκει τα φλουριά.
Και τότε παρουσιάζεται άγγελος κι εξηγεί στον κατάπληκτο και θλιμμένο άγιο πως δεν έγινε καμιά αδικία: «Όλα με τη βούληση του Θεού γίνονται για εκπαίδευση και οικονομία. Ο πρώτος είχε πάρει ένα περιβόλι από τον δεύτερο μισοτιμής με μπαγαποντιά στο δικαστήριο. Έτσι ο Θεός τιμώρησε τον πρώτο και αποζημίωσε τον δεύτερο. Ο τρίτος, ο φτωχός που σκοτώθηκε τιμωρήθηκε διότι είχε διαπράξει φόνο. Τώρα θα υπέφερε και ο πλούσιος για την πλεονεξία του ως φονιάς.»
Δυο σημεία είναι αξιοπρόσεκτα.
Πρώτον, δεν βλέπουμε το σύνολο. Βλέπουμε μόνο μια σκηνή μεμονωμένη κάθε φορά και βγάζουμε συμπεράσματα οριστικά και τα υιοθετούμε ως πραγματικότητα. Ενώ είναι λανθασμένα.
Δεύτερον, η εξήγηση είναι πως ότι συμβαίνει είναι αποτέλεσμα, τιμωρία ή αμοιβή για κάτι, κάποια πράξη, που έγινε στο παρελθόν. Καλή πράξη φέρνει καλές νέες συνθήκες, κακή πράξη φέρνει κακές.
Ισχύει αυτό μόνο για μια ενσωμάτωση;
Οι σακάτηδες, οι καθυστερημένοι, οι έξυπνοι, οι πλούσιοι κλπ., που γεννιούνται σε αυτές τις καταστάσεις και συνθήκες, πότε έδρασαν έτσι που να έχουν τέτοιους καρπούς τώρα, στη γέννησή τους;
Δεν καταλαβαίνουν οι Γέροντες (ή θεολόγοι και ιεράρχες) πως αν ένας νόμος ισχύει για την τωρινή ενσωμάτωση, θα πρέπει να ισχύει εξίσου και για προηγούμενες ενσωματώσεις; Δηλαδή αφού πράξεις νωρίς σε αυτήν την ενσωμάτωση έχουν καρπούς λίγο αργότερα, τότε και γεγονότα που συμβαίνουν νωρίς δεν πρέπει να είναι καρποί προηγούμενων καταστάσεων και πράξεων – σε προηγούμενες ενσωματώσεις;
Αλλιώς το ερώτημα παραμένει: Γιατί έτσι; Και μόνο η μετενσάρκωση/επανενσωμάτωση δίνει ορθή απάντηση!
