1. Κάθε αριθμός από το 1 ως το 10 υποδείχνει έναν συμπαντικό νόμο. Όχι όπως οι νόμοι της Φυσικής, αλλά νόμοι της εσωτερικής φιλοσοφίας.
Εξετάσαμε ήδη τον νόμο του Τρία. Υπάρχει ακόμα μια άποψη μα πριν την κοιτάξουμε, ας εξετάσουμε τους νόμους του Ένα και του Δύο.
Τα μαθηματικά παιχνίδια γύρω από το 1 και το 2 είναι διασκεδαστικά.
Μερικοί λένε πως το 2 είναι 1+1. Και αυτό μοιάζει αληθινό στον κόσμο της εκδηλωμένης δημιουργίας όπου οι αριθμοί δεν έχουν όριο. Αλλά, λένε άλλοι, πριν την εκδήλωση, όταν υπάρχει μόνο το 1, από πού και πώς έρχεται το δεύτερο 1 για να προστεθεί στο πρώτο 1;…
Άλλοι λένε πως το 1 διαιρείται, όπως ένα κύτταρο και με την πρώτη εκείνη διαίρεση παράγονται δύο, 1+1…
Άλλοι πάλι λένε πως στην αρχή είναι το μηδέν 0 και το 1 παράγεται από αυτό αφού αυτό είναι 1. Το 0 και το 1 είναι τώρα 01.
Αν όμως αλλάξουν θέση, το ένα και το μηδέν είναι 10…
2. Το Σύμπαν, ό,τι υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρξει, όλος ο χώρος και χρόνος, παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλο είναι ένα, μια ενότητα.
Κανείς δεν γνωρίζει εκείνη την ενότητα που δεν γίνεται αντιληπτή ούτε με τις αισθήσεις ούτε με τον νου, αν και μπορεί ο νους να την (περί)συλλογιστεί.
Μερικοί το λένε «Απόλυτο», άλλοι «Θεός» ή «Πρωταρχή» κλπ.
Είναι η Δημιουργική Αρχή των πάντων. Από εκείνη την Αρχή προέρχονται τα πάντα με ποικίλους και για μας άγνωστους τρόπους.
Μερικοί λένε πως είναι Ύλη, άλλοι πως είναι άυλο πνεύμα. Μα αφού στο πολυποίκιλο και πολύμορφο σύμπαν υπάρχουν όντα με νοημοσύνη και αφού εμπειρικά και θεωρητικά τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί δίχως προηγούμενη ενέργεια νοημοσύνης και γνώσης, η νοημοσύνη πρέπει να ήταν ιδιότητα εκείνης της Δημιουργικής αρχής.
Για κείνην έγραψε ο Πλάτων στο Φαίδρος: “Η Αρχή δεν έχει γένεση. Καθετί που γίνεται, εξ ανάγκης γίνεται από μια Αρχή. Μόνο εκείνη η ίδια η Αρχή δεν έχει γένεση από κάτι πρότερο. Διότι αν η Αρχή γεννιόταν από κάτι άλλο, τότε δεν θα ήταν Αρχή. Αφού η Αρχή δεν γεννιέται, τότε εξ ανάγκης δεν φθείρεται.”
Και στην Ανατολή πολλούς αιώνες νωρίτερα, ένας Ινδός σοφός έψελνε: “Εκείνο το Ένα ανέπνεε δίχως αέρα, με δική του έμφυτη δύναμη. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από Εκείνο” (Rigveda 10.129.2).
Η αναπνοή είναι μια αρχαία μεταφορά για την προβολή (=εκπνοή) και την απόσυρση (=εισπνοή) της δημιουργίας.
3. Ο ίδιος ύμνος, Rigveda 10.129, τελειώνει με απορία: Ποιος μπορεί να γνωρίζει πώς και πόθεν εκδηλώθηκε η δημιουργία; Ποιος θα μπορούσε να μας πει; Ίσως ούτε ο ύψιστος επόπτης αυτού του σύμπαντος δεν ξέρει!!!
Πράγματι, πώς μπορεί να γνωρίζει την αρχή και την εξέλιξη των πάντων ο περιορισμένος νους μας που βλέπει μόνο τρισδιάστατους όγκους γύρω του και μετά βίας αποδέχεται πως μπορεί να υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις και δυνάμεις πολύ ανώτερες από τις όποιες επιστημονικές αντιλήψεις;
Όλες οι σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες είναι στενά εγκλωβισμένες στην υλική άποψη του κόσμου κι έτσι πολύ περιορισμένες και αναξιόπιστες. Αυτό λέγεται «θετικισμός» ενώ είναι στην πραγματικότητα η άρνηση της πιο σημαντικής άποψης του κόσμου – της άποψης της νοημοσύνης.
4. Με βάση τα λόγια των σοφών, των οποίων ο νους φαίνεται να λειτουργούσε σε πολύ ανώτερο επίπεδο από την περιορισμένη τρισδιάστατη αντίληψη, μπορούμε να πούμε πως Εκείνο το Όν έχει τη Φύση του και αυτή έχει την Πρωτουσία και την Παντοδυναμία με τις οποίες δημιουργείται το σύμπαν σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους κόσμους του.
Εδώ έχουμε τώρα τον νόμο του Δύο.
Είναι το υπερβατικό, ασύλληπτο και απερίγραπτο Όν. Είναι και η ανεκδήλωτη Φύση του, η Πρωτουσία και Πρωταιτία των πάντων, που όμως είναι αναπόσπαστη από το Όν.
Από εκείνη τη Φύση με τη βούληση, νοημοσύνη και δύναμη του Όντος εκδηλώνεται η δημιουργία που είναι τώρα η Φανερωμένη Φύση του Όντος.
5. Οι σοφοί της Βεδικής Παράδοσης ονόμασαν Εκείνο το Ένα bráhman (σε αντίθεση με brahmán ‘ιερέας βραχμάνος’): είναι το Απόλυτο, Πνεύμα Μυστηριακό, μέσα στα πάντα κι έξω από τα πάντα.
Έτσι είναι μέσα στον άνθρωπο – ο Εαυτός του. Σε ένα πανάρχαιο κείμενο Αποκάλυψης λέγεται: “Ο ενσυνείδητος Εαυτός δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει… Είναι όντως Πνεύμα, Μπράχμαν. Εκείνο λέγεται αθάνατο. Σ΄εκείνο στηρίζονται οι κόσμοι όλοι… Εκείνο είναι αληθινά ο Εαυτός” (Katha Upaniṣat, 1.2.18, 2.3.1).
H φύση του brahman, η Φύση του υπέρτατου Εαυτού, είναι τριαδική.
Στη Σανσκριτική περιγράφεται ως sat, cit και ānanda. sat είναι το ον που δεν μεταβάλλεται, αγέννητο, αυθύπαρκτο, αθάνατο, ο αιώνιος θεατής. cit είναι η ύψιστη νοημοσύνη, συνείδηση, σοφία με την οποία τα πάντα συλλαμβάνονται, δημιουργούνται και γνωρίζονται. ānanda είναι η ατελεύτητη αγαλλίαση και μακαριότητα του Όντος.
Το Ον έχει επίγνωση/συνείδηση του εαυτού του σε κάθε σημείο της απεριόριστης ύπαρξής του και αγαλλιάζει γνωρίζοντας “Εγώ είμαι”.
Αυτό το οικουμενικό αίσθημα μπορεί να το εμπειραθεί κάθε άνθρωπος τη στιγμή που αφυπνίζεται από βαθύ, δίχως όνειρα ύπνο. Πολύ σύντομα όμως αυτό περνά και χάνεται στη βαβούρα και παραζάλης της πολυασχολίας μας.
