1. Γράφουμε ή μιλάμε για τον «Θεό» μα είναι αμφίβολο αν έχουμε όλοι την ίδια εικόνα ή έννοια στον νου μας. Μια συνηθισμένη έννοια είναι μάλλον μια εικόνα ενός σεβάσμιου γέροντα με λευκή γενειάδα στον θόλο μιας εκκλησίας και συγχρόνως μιας Δύναμης πανίσχυρης και πολύ μυστήριας.
Υπάρχουν τουλάχιστον δυο θεοί, ο ένας των Γραφών (Παλαιάς Διαθήκης, Καινής Διαθήκης, Κορανίου κ.λπ.) και ο άλλος των θεολόγων και δογμάτων.
Ο Θεός των Γραφών είναι περίπου ίδιος – στην Παλαιά Διαθήκη (που ανήκει και στον Χριστιανισμό), στο Κοράνι, στα Purāṇa των Ινδιών κ.λπ. Έχει αναγνωρίσιμα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ακόμα και αδυναμίες, όπως ευχαρίστηση με οπαδούς, θυσίες, υμνωδίες κ.λπ., ή έχθρα προς αλλόπιστους. Επίσης, εκδηλώνει οργή, εκδικητικότητα, φθόνο, προτίμηση, ακόμα και απάτη.
2. Ο Θεός των θεολόγων σε όλες τις θρησκείες είναι διαφορετικός. Έχουν απαλειφθεί τα ανθρώπινα αρνητικά χαρακτηριστικά, διότι έχει λειτουργήσει εδώ η λογική, όχι ο μύθος και το συναίσθημα. Τώρα έχουμε οικουμενικές ιδιότητες – παντογνωσία, παντοδυναμία, πολυευσπλαχνία, παμπαρουσία, αιωνιότητα, απεραντοσύνη, παναγιότητα, τελειότητα.
Η παμπαρουσία (δηλ. το ότι ο Κύριος είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών») υιοθετείται πλήρως μόνο στον Ινδουισμό: είναι ο πανθεϊσμός. Χριστιανοί, Μωαμεθανοί και Ιουδαίοι ενοχλούνται και απορρίπτουν την παρουσία του Θεού στα δέντρα, στις πέτρες, στα νερά κ.λπ. Αν πιστοί λατρεύουν την ύπαρξη του Θεού σε ένα δέντρο ή έναν βράχο, θεωρούνται ειδωλολάτρες από πιστούς που αυτοαποκαλούνται «ορθόδοξοι».
Οι αβρααμικές θρησκείες θεωρούν τον Θεό ως Ον εντελώς ξεχωριστό από τον κόσμο κι έτσι μόνο «γνωστικά» ως πανταχού παρόν, όχι ουσιαστικά!
3. Αυτή είναι μια πρώτη αντίφαση. Και βέβαια σοβαρή.
Είναι μια πολύ παράξενη αντίληψη και στάση. Υπάρχουν κι άλλες αντιφάσεις.
Οι Μωαμεθανοί δεν συμμερίζονται την ιδιότητα του Θεού ως αγάπη που είναι βασική για τους Χριστιανούς. Και θεωρούν βλασφημία το να αποκαλείς τον Θεό «πατέρα» ή να τον θεωρείς «πατέρα» όλων των ανθρώπων, παρότι Εκείνος τους δημιούργησε όλους.
Μια άλλη αντίφαση στο δόγμα της παμπαρουσίας είναι πως ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν και τα όντα από το «τίποτα» σάμπως και το τίποτα είναι κάτι διαφορετικό κι εντελώς ξεχωριστό από τον ίδιο. Αν είναι έτσι και το τίποτα είναι μια ύπαρξη διαφορετική από τον Θεό, τότε ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών και πώς δημιουργήθηκε αυτό;
Μετά, η παντογνωσία και παντοδυναμία υπονομεύονται όταν οι θεολόγοι λένε πως η ζωή είναι μια δοκιμασία και πως θα υπάρξει «κρίση». Αφού ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, δεν έχει ανάγκη να δοκιμάζει τους ανθρώπους και να τους κρίνει.
Η πολυευσπλαχνία και παναγαθοσύνη Του επίσης υπονομεύονται από την εύνοια σε πιστούς και την αιώνια (!) τιμωρία των αμαρτωλών – που δεν πιστεύουν σε Κείνον ή παρακούουν τις εντολές Του.
Μόνο η Ινδουιστική θεολογία δεν έχει αυτές τις σοβαρές αντιφάσεις.
