Πάσχος Μανδραβέλης
Είχε καιρό να σκάσει χαμόγελο στα χείλη του κ. Παύλου Πολάκη και ίσως αυτό να εξηγεί τους φρενήρεις πανηγυρισμούς με κεφαλαία γράμματα και πολλά θαυμαστικά στη διάσημη σελίδα που διατηρεί στο Facebook. «Κερδίσαμε μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας τη μεγάλη μάχη με τους εργολάβους στα Νοσοκομεία!!!» γράφει. «Τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε και σε όλα τα νοσοκομεία που μας είχαν μπλοκάρει οι εργολάβοι με προσωρινές διαταγές ή ασφαλιστικά μέτρα. (Δεν υπάρχει πια πουθενά μετά την απόφαση του ΣτΕ ασφαλιστική προστασία στους εργολάβους που είχαν προσφύγει) Ναι, νικήσαμε!!!» (20.3.2019).
Η αλήθεια είναι πως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και το Συμβούλιο της Επικρατείας είπαν το αυτονόητο: άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αποφασίζει όποιος πληρώνει. Ο υπερδιοικητής των νοσοκομείων, δηλαδή η κυβέρνηση, μπορεί να αναθέσει την καθαριότητα και άλλες λειτουργίες είτε σε ιδιωτικές εταιρείες είτε σε δημοσίους υπαλλήλους. Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση παραβιάζεται κάποιο ατομικό δικαίωμα και οι κυβερνώντες αποφασίζουν και θα κριθούν. Το θέμα λοιπόν είναι πολιτικό και καλά έκανε (σε αυτήν την περίπτωση) η Δικαιοσύνη που «επιτρέπει» στους εκλεγμένους να αποφασίσουν. Δεν είχαμε, δηλαδή, την αστειότητα να ζητεί το ΣτΕ τεχνοοικονομικές μελέτες για την «πιο συμφέρουσα λύση», όπως έγινε με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές.
Λογικώς, οι εξειδικευμένες εταιρείες παροχής μιας υπηρεσίας θα την παράγουν καλύτερα και φθηνότερα. Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο. Πλην της χώρας μας. Εδώ έχουμε καταργήσει όλους τους νόμους, ακόμη και τις ωφέλειες του καταμερισμού της εργασίας. Σύμφωνα με την Αριστερή φιλολογία, ένα νοσοκομείο, που εξειδικεύεται στις υπηρεσίες υγείας, προσφέρει καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες καθαριότητας, από μια εταιρεία καθαρισμού. Εντάξει! Στην Ελλάδα ζούμε· μόνον εδώ είχε κυριαρχήσει η ιδέα ότι η μείωση των ελλειμμάτων διορθώνεται με ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα.
Η μόνη σοβαρή κριτική είναι ότι οι μικρές εργολαβικές εταιρείες έχουν χαμηλότερο κόστος διότι παραβιάζουν συστηματικώς την εργατική νομοθεσία και όχι μόνο αυτή, όπως φάνηκε στην υπόθεση της κ. Κωνσταντίνας Κούνεβα. Η συνδικαλίστρια υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας με οξύ· ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημα που δεν διαλευκάνθηκε ποτέ.
Ομως υπάρχει ένα ερώτημα: ένα κράτος που δεν μπορεί να επιτελέσει τις βασικές του λειτουργίες, όπως η επιβολή της εργατικής νομοθεσίας που το ίδιο θεσπίζει και δεν μπορεί να διαλευκάνει μια στυγερή επίθεση σε κάποιον πολίτη, θα μπορέσει να προσφέρει καλές υπηρεσίες σε κάτι που –στο κάτω κάτω της γραφής– δεν είναι η δουλειά του; Προφανώς όχι. Αλλά η ψηφοθηρική δουλίτσα της κυβέρνησης γίνεται…
Πηγή: Καθημερινή
