Ποιος θα σταματήσει τη χιονοστιβάδα;

Ποιος θα σταματήσει τη χιονοστιβάδα;

Τασούλα Καραϊσκάκη

Σαν χιονοστιβάδα πέφτει ξανά πάνω μας ο διχασμός. Το ακροδεξιό γιουρούσι στα σχολεία με αφορμή το Μακεδονικό, τα δασκαλεμένα τσιτάτα («η δημοκρατία πρόδωσε τη Μακεδονία»), δεν είναι μια αναταραχή παροδική που εκδηλώνεται τώρα και από μια εφηβική μειοψηφία, στην οποία εναντιώνεται μια άλλη μαθητική μειονότητα (εθνικιστές κατά αντίφα). Είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική και δυσεπίλυτη υπόθεση. Σημάδι αναμόχλευσης παλαιών παθών και εκκόλαψης νέων, που ιστορικά σβήνουν με εχθροπραξίες και αίμα. Ξέσπασε όχι ως κεραυνός εν αιθρία. Στη χώρα μας δεν βιώνουμε την ειρηνική συνύπαρξη, συνθήκες αλληλοκατανόησης και μακροθυμίας, συνειδητοποίησης της ουσίας και των ορίων της ελευθερίας, αλλά διαρκή χαρακώματα και αλληλοφαγώματα. Επιδεικνύουμε όλα τα είδη επιθετικότητας προς αντιπάλους, σε ένα σκηνικό «μπάχαλων», συστηματικών καταστροφών, ατιμωρησίας –που κάνουν την κοινωνία συντηρητικότερη–, ενώ παράλληλα διαχειριζόμαστε τον παραλογισμό με την ηττοπαθή παραδοχή, «τι περιμένουμε, εδώ ζούμε».

Τα ακροδεξιά κόμματα ενισχύονται αλιεύοντας και από ιδεολογικά αντίπαλα ή άοσμα νερά, με το αντισυστημικό τους προσωπείο, τα αριστερά αντιευρωπαϊκά, αντιαμερικανικά, αντικαπιταλιστικά αιτήματα, τις βολές κατά των «άνομων ελίτ» και της «κλεπτοκρατίας» – «όλοι σάπιοι, αλήτες, προδότες»… Σε συγκεκριμένες συγκυρίες, όπως οι σημερινές, οι δογματικές, άκαμπτες πεποιθήσεις τους, που δεν τροποποιούνται υπό το φως νέων εμπειριών ή λογικών επιχειρημάτων, αποκτούν νέα ορμή.

Μπορεί αυτή να ανακοπεί; Το πρόβλημα είναι ότι, μολονότι οι κοινωνίες σήμερα προσφέρουν τις πλέον ετερογενείς πηγές από τις οποίες τα άτομα μπορούν να αντλήσουν μια αίσθηση ατομικής αξίας, ταυτόχρονα πλήττουν διαρκώς αυτές τις πηγές, καταστρέφοντας και νοήματα και προσωπικές αξίες. Η ευημερία ή η δυστυχία ενός έθνους αναδεικνύεται σε κύριο μέσο επιβεβαίωσης ή ακύρωσης αυτών που στα μάτια κάποιου δίνουν σκοπό στη ζωή. Τα έθνη εξελίσσονται στην ισχυρότερη από τις οντότητες που επηρεάζουν τα αισθήματα προσωπικής δικαίωσης.

Δεν αρκεί να περιοριστεί, υπέρ των πράξεων, η ενδημική πολυλογία. Ενώ μοιάζει απίθανο να εκπληρωθούν οι «υποσχέσεις που αθέτησε η δημοκρατία». Ή, έστω, να συγκροτηθεί μια ευρεία συμμαχία.

Πηγή: Καθημερινή

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *