του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν δεν είναι ο μόνος που πιστεύει ότι αυτό που πραγματικά ταλαιπωρεί τη χώρα μας είναι η απάντηση που θα δώσουμε στο ερώτημα «μπορεί η ελληνική οικονομία να επιτύχει την επανεκκίνηση και μακροημέρευσή της με ένα νόμισμα τόσο δυνατό όσο είναι το ευρώ;».
Πριν από τον Ιούνιο, όταν λήγει η τετράμηνη παράταση της δεύτερης δανειακής συμφωνίας, θα γνωρίζουμε την απάντηση. Αν, μέχρι τότε, δεν έχει υπάρξει συμφωνία για το επόμενο βήμα, η επιστροφή στη δραχμή θα καταστεί υποχρεωτική.
Οι έντονες συζητήσεις στο Eurogroup ήταν τελικά ένα βήμα προς την έξοδο από το ευρώ. Το μόνο που αποσοβήθηκε είναι να συμβεί αυτό χωρίς προετοιμασία. Η κυβέρνηση κέρδισε χρόνο. Τον οποίο όμως χάνει η οικονομία. Η Στατιστική επιβεβαίωσε την ύφεση του ΑΕΠ.
Χρόνο κέρδισαν και τα κράτη του ευρώ. Μπορούν τώρα να ενισχύσουν τις άμυνές τους στο ενδεχόμενο μιας νέας και, προφανώς οριστικής, ρήξης με την Ελλάδα. Περιορίζουν τις διόδους μετάδοσης της κρίσης. Γιατί δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αποκάλυψη ότι η Ευρωζώνη δεν έχει μόνον είσοδο αλλά και έξοδο θα προκαλέσει σοβαρότατη κρίση στη θεωρούμενη ενιαία και αδιαίρετη νομισματική ζώνη.
Οσο ο κ. Βαρουφάκης «διαπραγματεύεται» τη φρασεολογία των ανακοινώσεων του κ. Ντάισελμπλουμ, ο έμπειρος Σόιμπλε προωθεί την ομαλή «αυτοεξαίρεση» της Ελλάδας από την ομάδα των ευρωπαϊκών κρατών που θα κληθούν να υιοθετήσουν πλήρως το επόμενο στάδιο ολοκλήρωσης της νομισματικής, τραπεζικής και δημοσιονομικής, σύντομα, συνομοσπονδίας.
Η έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στον ελληνικό κίνδυνο έχει μειωθεί κατά 80% από το υψηλό σημείο του 2010, ενώ οι ξένοι επενδυτές κατέχουν ομόλογα που δεν ξεπερνούν τα 18 δισεκατομμύρια, τα οποία πρέπει να πληρωθούν μετά το 2020.
Τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν μικρότερα ελλείμματα και χαλαρότερα δημοσιονομικά, ενώ οι αγορές τους δανείων γίνονται με λιγότερο από 2%. Η Ευρωζώνη έχει τώρα σοβαρές άμυνες: το Ευρωπαϊκό Ταμείο διαθέτει 450 δισ. που μπορεί να δανείσει σε περίπτωση έκτακτης αναταραχής, η ΕΚΤ ξεκινάει το πρόγραμμα ευρύτατης αγοράς κρατικών ομολόγων ενώ και οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν κεφαλαιοποιηθεί και δεν έχουν «ελληνικό κίνδυνο» στα βιβλία τους. Οσο λιγότεροι είναι οι κίνδυνοι για τους άλλους Ευρωπαίους τόσο περισσότερο θα εμφανίζονται πρόθυμοι να μας βοηθήσουν ώστε να αποφύγουμε ένα «βρώμικο Grexit».
Είναι όμως τραγικό να θέλουμε να βγούμε από το ευρώ όταν, χάρη στις θυσίες του ιδιωτικού τομέα, η Ελλάδα σημείωσε διεθνή «υποτίμηση» μεγαλύτερη από 20%. Αυτό είναι άλλωστε το λάθος του Ζισκάρ: από πλευράς ανταγωνιστικότητας, η Ελλάδα βρίσκεται εκεί που ήταν πριν ανταλλάξει τη δραχμή με το ευρώ. Τελικά, ούτε η έξοδος από το ευρώ θα μας βοηθούσε. Η μόνη σωτηρία είναι να κάνουμε, με όποιο κόστος, όσα απαιτεί η παραγωγική αναδιάρθρωση της πραγματικής οικονομίας.
Πηγή: Καθημερινή
