του Πάσχου Μανδραβέλη
Το πρόβλημα με την έλλειψη ενός συστήματος τύπου opengov για τη στελέχωση του δημόσιου τομέα δεν είναι μόνο ότι σε κρίσιμες θέσεις μπαίνουν αποτυχόντες βουλευτές ή επίδοξοι πολιτευτές· ανεξαρτήτως άλλων προσόντων. Είναι ότι φεύγουν κιόλας μαζικώς προκειμένου να μην έχουν κωλύματα στις εθνικές εκλογές, οι οποίες τυπικώς θα γίνουν σε ενάμιση χρόνο. Σύμφωνα με τον νόμο, οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να παραιτούνται 18 μήνες πριν από τη λήξη της τετραετίας, προκειμένου να έχουν δικαίωμα να είναι υποψήφιοι στις εκλογές.
Γι’ αυτό από χθες είναι ακέφαλος ο μισός κρατικός μηχανισμός. Παραιτήθηκαν ο πρόεδρος του ΕΚΑΒ, ο πρόεδρος του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών, ο πρόεδρος του ΕΟΦ, ο πρόεδρος του Εθνικού Συστήματος Υποδομών Ποιότητας (ΕΣΥΠ), ο πρόεδρος της ΕΡΓΟΣΕ, ένας υποδιοικητής του ΙΚΑ. Επίσης παραιτήθηκαν έξι γενικοί γραμματείς: 1) Αθλητισμού του υπουργείου Πολιτισμού, 2) Αντεγκληματικής Πολιτικής του υπουργείου Δικαιοσύνης, 3) Εμπορίου και Προστασίας των Καταναλωτών του υπουργείου Ανάπτυξης, 4) Δημοσίων Εργων του υπουργείου Υποδομών, 5) Κοινωνικής Ασφάλισης, 6) Πρόνοιας του υπουργείου Εργασίας. Ευτυχώς η κ. Εύα Καϊλή έγινε ευρωβουλευτής και εγκατέλειψε νωρίς την προεδρία του Κέντρου Ερευνών Θεμάτων Ισότητας (ΚΕΘΙ).
Το χειρότερο δε είναι ότι τους επόμενους δύο μήνες πιθανότατα θα βρισκόμαστε σε πολιτικό κενό, και ουδείς -λογικός, τουλάχιστον, άνθρωπος- δεν πρόκειται να αναλάβει το πόστο αν τελικώς προκύψουν εκλογές τον Φεβρουάριο. Το πρώτο που θα επισημάνουμε είναι αν δεν θα καταρρεύσει ο κρατικός μηχανισμός από την ελλιπή στελέχωσή του τότε γιατί χρειαζόμαστε τόσους πολιτευτές σε τόσες θέσεις; Να σημειώσουμε ότι αυτοί έφυγαν χωρίς να δημοσιοποιήσουν τον απολογισμό των πεπραγμένων τους.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το πολιτικό σύστημα χρειάζεται να παρκάρει κάπου τους αποτυχόντες βουλευτές, έτσι ώστε να έχουν κάποιο μεροκάματο στο ενδιάμεσο των εκλογών. Αυτό είναι εν μέρει λογικό (κάτι πρέπει να κάνουν μέχρι να ξαναδοκιμάσουν) αλλά είναι ελάχιστα παραγωγικό. Ολοι μπαίνουν χωρίς καμιά αξιολόγηση και η πλειονότητα αυτών δεν μπορεί να διοικήσει ούτε περίπτερο.
Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι πως το κράτος παραμένει όμηρος κομματικών στρατών. Η στελέχωσή του δεν εξυπηρετεί την παραγωγικότητά του (ασχέτως αν κατά τύχη προκύψει κάποιος άξιος τεχνοκράτης) αλλά τις ανάγκες του πολιτικού συστήματος. Αυτό αποδεικνύει και ο κοτζαμπάσικος τρόπος κατανομής των θέσεων ευθύνης από τα κόμματα που αναλαμβάνουν την εξουσία.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του όχι μόνο πολεμιούνται από τους κομματικούς μηχανισμούς, αλλά χλευάζονται από «πεφωτισμένους» γνωμηγέτες της χώρας. Βεβαίως το opengov που προσπάθησε να εισαγάγει η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου είχε πολλά προβλήματα και είναι αλήθεια ότι υπονομεύτηκε υπογείως από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Αλλά το πρόβλημα είναι πως η αντιμετώπισή του από το σύνολο του πολιτικού, μιντιακού και ακαδημαϊκού συστήματος δεν οδήγησε σ’ ένα καλύτερο σύστημα, κάτι σαν «opengov 2.0», αλλά στην επαναφορά της κυριαρχίας των κομματικών κοτζαμπάσηδων. Εστω με την αναλογία 4-2-1.
Πηγή: Καθημερινή
