του Στέφανου Κασιμάτη
Η δεκαοκτάχρονη σύζυγος του γνωστού κακοποιού Νίκου Ρωμανού -η λεγόμενη και «μπαλαρίνα Βιργινία» στο Διαδίκτυο- δήλωσε ότι ο Νίκος της λαμβάνει πολλές επιστολές από κορίτσια (κορίτσια, προφανώς, σοβαρότατα βλαμμένα…), τα οποία του γράφουν διάφορα για να εκφράσουν τον θαυμασμό τους. Εκείνη, όμως, θα ήθελε να φωνάξει σε όλες τις θαυμάστριες του Νίκου της: «Είναι δικός μου!».
Εδώ, λοιπόν, εγείρεται ένα σοβαρό ζήτημα: δικός της, από πού κι ώς πού; Κατ’ αρχάς, αν δεν κάνω λάθος, για τον Ρωμανό και τους ομοίους του «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», δεν είναι; Συνεπώς, τι πάει να πει δικός της; Ενας αναρχικός ανήκει σε όποια ή όποιον τον θέλει―εφόσον, βέβαια, συναινεί και ο ίδιος εννοείται. Αρα, από ιδεολογικής σκοπιάς, δεν τίθεται θέμα ιδιοκτησίας του Νίκου Ρωμανού ως αντικειμένου του ερωτικού πόθου. Η απελευθέρωση του έρωτα από τα δεσμά κοινωνικών συμβάσεων όπως ο γάμος είναι από τους βασικούς στόχους της αναρχίας.
Ούτε από πολιτικής πλευράς, όμως, τίθεται ζήτημα. Θυμίζω ότι, προσφάτως, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας εξευτελίσθηκε για να αποκτήσει ο Ρωμανός την ελευθερία του μέσω του προσχήματος των σπουδών. Παμψηφεί η Βουλή, με την εξαίρεση των εκπροσώπων της Ν.Δ., ψήφισε την τροπολογία που του επιτρέπει «να ομορφύνει τη ζωή με τη μόρφωση». (Δικός του ο μπακαλιάρος, αλλά, παρεμπιπτόντως: από πότε η επιστήμη της Διοίκησης Επιχειρήσεων ομορφαίνει τη ζωή ενός αναρχικού ληστή;) Συνεπώς, ως εθνικό κεφάλαιο ο Ρωμανός ανήκει πρώτα στο έθνος και δευτερευόντως στην μπαλαρίνα Βιργινία, έστω και αν είναι η σύζυγός του…
Ζουρνάδες και νταούλια
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τόσο πολύ ενθουσιαστεί, φαίνεται, με την ιδέα ότι θα κάνει τις αγορές να χοροπηδάνε στον ήχο της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, ώστε το επανέλαβε στην Κρήτη―προσαρμοσμένο, εννοείται, στα τοπικά ήθη. Δεδομένου ότι δεν έχουμε δει ακόμη τίποτε από την αγριότητα της προεκλογικής περιόδου, περιμένω ότι θα το πει ξανά και ξανά, διότι όσο και αν είναι εντελώς εξωπραγματικό, ικανοποιεί προφανώς τον εγωισμό των ψηφοφόρων που επιδιώκει να δελεάσει.
Το λέει, το πιστεύει, άραγε; Είναι πιθανό, πολύ φοβάμαι, δεδομένου ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) είναι ένας άνθρωπος του οποίου οι εμπειρίες περιορίζονται στα όρια του αυτιστικού κόσμου της ελληνικής Αριστεράς. Ωστόσο, αν το λέει χωρίς να το πιστεύει, τότε ο ισχυρισμός είναι η απόδειξη του τέλειου κυνισμού του: προκειμένου να πάρει τις ψήφους των ανοήτων είναι ικανός να πει οτιδήποτε. Πάντως, είτε το πιστεύει είτε όχι, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Αρκεί και μόνον ότι το λέει. Η εξουσία τον ενδιαφέρει κι ας γελάνε μαζί του όσοι αντιλαμβάνονται πόσο μακριά βρίσκεται από την πραγματικότητα. Αλλωστε, όλος ο κόσμος -ο σοβαρός κόσμος- δεν γελάει, λ.χ., με τον Μαδούρο από τη Βενεζουέλα και τη συνομοταξία του; Προφανώς, αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία για τον ίδιο τον Μαδούρο: του αρκεί να απολαμβάνει την εξουσία κι ας μην τον παίρνουν σοβαρά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Τσίπρα.
Είναι κρίμα, πάντως, που έχει αποβιώσει από το 1993 ο περίφημος Καμπαφλής. (Αθανάσιος Καμπαφλής: πρωτοπαλαιστής, ερμηνευτής δημοτικών και, για πολλά χρόνια, παρουσιαστής εκπομπής στην ΕΡΤ για το δημοτικό τραγούδι.) Βέβαια, αν ήταν εν ζωή ο Καμπαφλής, δεν ξέρω κατά πόσον θα συμμεριζόταν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Παρ’ όλα αυτά, θα άξιζε τον κόπο η προσπάθεια να τον περιλάβουν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Τυχόν συμμετοχή του θα ήταν, κατά κάποιο τρόπο, μια εγγύηση για την πραγματοποίηση του μουσικού μέρους του προγράμματος του Τσίπρα. Για το χορευτικό, τρέχα γύρευε…
Περνάει στην αντεπίθεση
Για την περίπτωσή του δεν ισχύει το περιβόητο «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται», για να θυμηθούμε την ασυναρτησία με την οποία πέρασε στην Ιστορία. Οχι! Ο Μιχελογιαννάκης αντεπιτίθεται και με δηλώσεις του διαψεύδει την κάμερα που τον κατέγραψε να μασουλάει παξιμάδια ενώ υποτίθεται ότι έκανε απεργία πείνας: «Η επίμαχη σακούλα με τα παξιμάδια, που εμφανίζεται σε ένα βίντεο», υποστηρίζει ο βουλευτής, «δεν είναι τίποτα άλλο από τη γνωστή σε πολλούς συμπολίτες μας “σακουλίτσα με τα φάρμακα” ή για άλλους “μίνι φαρμακαποθήκη Μιχελογιαννάκη”, που έχω πάντα μαζί μου ως γιατρός». Παρ’ όλα αυτά, η απορία παραμένει: γιατί την έκρυψε τότε, μόλις του υπέδειξε η δημοσιογράφος (;) ότι η κάμερα τον κατέγραφε;
Διαμαρτύρεται, επίσης, διότι η ανάδειξή του στην επικαιρότητα επανέφερε στη δημοσιότητα κατορθώματά του από το παρελθόν, τα οποία παρουσιάζονται σκοπίμως διαστρεβλωμένα ώστε να τον μειώσουν, όπως ισχυρίζεται. Λέει, π.χ., ότι η φράση που εκστόμισε (στη Βουλή, αν δεν κάνω λάθος…) ότι τα Μνημόνια αυξάνουν την ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα ήταν ένδειξη «χιούμορ». Με την ευκαιρία να σας πω ότι ο Κέρι Σμιθ, υποψήφιος του UKIP στην επαναληπτική εκλογή για την έδρα του Μπάζιλντον στη Βρετανία, παραιτήθηκε εξαιτίας της διαρροής τηλεφωνικής συνομιλίας που είχε προ μηνών, στη διάρκεια της οποίας χρησιμοποίησε τη χυδαία έκφραση «poofters»· για την ομάδα εργασίας των προσκειμένων στο UKIP ομοφυλοφίλων. Και αυτός υποτίθεται ότι έκανε χιούμορ.
Να σημειωθεί, παρακαλώ, ότι το μεν UKIP είναι ένα ξενοφοβικό κόμμα με εμφανή ακροδεξιά στοιχεία στις θέσεις του, ο δε ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), στον οποίον ανήκει ο γραφικός βουλευτής, είναι αριστερό κόμμα. Τι συμπεραίνουμε εξ αυτού; Οτι η αξιοπρέπεια δεν είναι θέμα πολιτικών αντιλήψεων. Είναι μάλλον θέμα αγωγής και μόρφωσης…
Τέλος, παραπονείται επειδή όλοι θυμήθηκαν το «ανδρός πεσούσης». Θεωρεί δε ότι «η εσκεμμένη, πιθανόν (sic) άστοχη παράφρασή μου […] έγινε για να περιγράψω τις μεθοδεύσεις κάποιας κυρίας που […] έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης». Βέβαια, η κοροϊδία που υφίσταται αφορά τον τρόπο που το είπε και όχι τον λόγο που τον έκανε να το πει. Αλλά τι σημασία έχουν οι δικαιολογίες; Μέσα στο ίδιο κείμενο, με το οποίο επιχειρεί να αντικρούσει όσους τον κοροϊδεύουν, χρησιμοποιεί τη διατύπωση «καταλογισθέντων πράξεων»…
Πηγή: Καθημερινή
