του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Από μια άποψη, δεν είμαστε και τόσο χάλια. Γιατί ο υπόλοιπος κόσμος μοιάζει να καταρρέει: αεροπλάνα πέφτουν, καταρρίπτονται ή εξαφανίζονται, πόλεμοι αναζωπυρώνονται, πτωχευμένοι ξαναπτωχεύουν, ο ιός Εμπολα ετοιμάζεται να ξεχυθεί στα αεροδρόμια της οικουμένης, η ίδια η Γη μοιάζει να αποσυντίθεται, γιγάντιες τρύπες ανοίγουν μόνες τους στο έδαφος της Σιβηρίας, πράγματα γίνονται, ένα κλίμα ζόφου και καταχνιάς εξαπλώνεται ολούθε, συμβάντα συμβαίνουν που κάνουν τα εγχώρια να μοιάζουν μικρά κι ασήμαντα.
Ή απλώς περιγράφουν ένα πιο μικρό, ασήμαντο τέλος.
Διαβάζοντας τα νέα τον τελευταίο καιρό, ο ενημερωμένος πολίτης μπορεί να μάθει, ας πούμε, ότι το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό μας σύστημα πληρώνει 655 εκατομμύρια ευρώ τον μήνα σε συνταξιούχους ηλικίας 51 ώς 65 ετών.
Επίσης, ότι ο πολιτικός ανήρ που στην καριέρα του υπήρξε κυρίως διακοσμητικός, εκτός από την εποχή κατά την οποία, ως υπουργός Υγείας, βοήθησε να εκτοξευτούν οι δημόσιες δαπάνες στα ουράνια, συνεισφέροντας αποφασιστικά στην πτώχευση της χώρας, ετοιμάζει βαλίτσες για τις Βρυξέλλες, ως νέος Ελλην επίτροπος.
Μπορεί κανείς να διαβάσει ακόμα ότι ο νυν υπουργός Παιδείας είχε δύο καταπληκτικές ιδέες στο μικρό διάστημα που είναι υπουργός: η μία ήταν να ανοίξει ΙΕΚ στο Αγιον Ορος, η άλλη να ανοίξει μια καινούργια αρχιτεκτονική σχολή στη Μέκκα της αρχιτεκτονικής που είναι τα Ιωάννινα. Η μία εικάζω ότι θα είναι η πρώτη παρόμοια κρατική σχολή του δυτικού κόσμου όπου δεν θα επιτρέπεται να εισαχθούν γυναίκες, ενώ η άλλη θα είναι η έβδομη, συνολικά, αρχιτεκτονική σχολή της χώρας, προφανώς για να επανδρωθεί με χέρια και μυαλά η ραγδαία ανοικοδόμηση που το δίχως άλλο έρχεται.
Σε ρεπορτάζ ετούτης της εφημερίδας για την εκτεταμένη και συστημική διαφθορά στα τελωνεία, ο συνδικαλιστικός φορέας του κλάδου δήλωσε ότι «γνωρίζει το φαινόμενο στο επίπεδο της φημολογίας».
Παράλληλα, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών έκανε αγωγή σε δημοσιογράφο ζητώντας ένα εκατομμύριο ευρώ επειδή έγραψε τη γνώμη του για το πώς θα έπρεπε να λειτουργεί ο κλάδος της υγείας, παραθέτοντας παραδείγματα από το εξωτερικό.
Τον στέλνει στη Δικαιοσύνη, την ίδια που αθώωσε ομόφωνα τον ιδιοκτήτη και τους επιστάτες στη Μανωλάδα.
Τι κάνει ο ενημερωμένος πολίτης διαβάζοντάς τα όλα αυτά; Πώς αντιδρά; Ο θυμός και η αγανάκτηση, που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζουν τους θερμούς κατοίκους αυτής της χώρας του ευρωπαϊκού νοτιά, πού ακριβώς βρίσκονται; Εξαντλούνται στα σχόλια κατά του Νίκου Δήμου στο Facebook;
Προς το παρόν, η δραματικότερη παρέμβαση του εκλογικού σώματος είναι το να στείλει χρυσαυγίτες οικογενειακώς στο Ευρωκοινοβούλιο.
Πέρα από τις προφανείς εξηγήσεις περί επιπέδου εκλογικού σώματος, αιτίου και αιτιατού και τα λοιπά, στο θέμα υπάρχει, νομίζω, και ένα άλλο φαινόμενο άξιο αναφοράς: η εξοικείωση του υποδοχέα.
Οταν ο δημοσιογράφος Μάικλ Λιούις είχε έρθει στην Ελλάδα για να κάνει ρεπορτάζ για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, του είχαν έρθει πηγές (εφοριακοί, υπάλληλοι υπουργείων, διάφοροι πρόθυμοι) με ποταμούς στοιχείων για σκάνδαλα διαφθοράς στις υπηρεσίες όπου δούλευαν. Στο άρθρο που έγραψε στο περιοδικό Vanity Fair, περιέγραψε το αίσθημα της κούρασης και της βαρεμάρας έπειτα από μισή ώρα εξιστόρησης αλλεπάλληλων υποθέσεων διαφθοράς, η καθεμιά από τις οποίες σε άλλες χώρες θα προκαλούσε τρομερό ντόρο και σούσουρο. Αυτό που περιγράφει θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί μια άλλη αίσθηση: η όσφρηση.
Οταν μπαίνεις σε έναν χώρο που βρωμάει και κάτσεις και υποφέρεις τη βρώμα για λίγα λεπτά, σιγά σιγά η ένταση της οσμής υποχωρεί. Τα βρωμερά μόρια γεμίζουν σιγά σιγά τους οσφρητικούς υποδοχείς της μύτης και έτσι δεν δημιουργούνται καινούργια μηνύματα προς τον εγκέφαλο και σιγά σιγά η αίσθηση της βρώμας εξαφανίζεται. Το φαινόμενο αποκαλείται εξοικείωση του υποδοχέα.
Οι παράδοξες, παράλογες, εξωφρενικές πληροφορίες είναι τόσο πολλές στην σουρεαλιστική καθημερινή ειδησεογραφία, που αργά ή γρήγορα παύουμε να τις καταγράφουμε όλες, οι αντανακλαστικές αντιδράσεις θολώνουν. Αναισθητοποιούμαστε.
Κι αυτό μας οδηγεί σε περισσότερες επιπόλαιες επιλογές, που οδηγούν σε περισσότερα παράλογα αποτελέσματα, και ανατροφοδοτείται ο κύκλος, και εντείνεται η αναισθητοποίηση, και χάνουμε την ικανότητα να καταλαβαίνουμε ακόμη και τις πιο προφανείς αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τις ζωές και τις ιδέες μας, όπως για παράδειγμα:
Αν είμαστε όλες καθαρίστριες, γιατί είναι η χώρα μας τόσο βρώμικη;
Πηγή: Καθημερινή
