Του Στέφανου Κασιμάτη
Λυπάμαι αν θα στενοχωρήσω τους οπαδούς του Αλέξη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το κοινό του προχθές, στο συνέδριο του Economist, δεν πήρε στα σοβαρά την πρόταση οικονομικής πολιτικής που ανέπτυξε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. (Σας παραπέμπω σχετικώς στη σημερινή φωτογραφία…) Εξαιρείται, βεβαίως, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Αυτός -στον μόνιμο ρόλο του πια ως αριστερής συνείδησης του ΣΥΡΙΖΑ- θεώρησε τόσο σοβαρή την υπόσχεση του Αλέξη περί «αναστολής» του Μνημονίου, ώστε έσπευσε να τον επαναφέρει στην τάξη: «Τα Μνημόνια δεν θα ανασταλούν, θα καταργηθούν. Θα πεταχθούν στον κάλαθο των αχρήστων».
Καθώς αυτό το ανούσιο παιχνίδι με τις λέξεις παίζεται εδώ και αρκετό καιρό ανάμεσα στον νεαρό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και τον επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας, αναρωτιέμαι, ειλικρινά, πώς δεν το έχουν βαρεθεί ακόμη. Σε τελευταία ανάλυση, εφόσον η συζήτηση αφορά το Μνημόνιο, είτε αναστολή βαφτίσεις την άρνηση να το εφαρμόσεις είτε κατάργηση, στην πράξη μιλάς για το ίδιο πράγμα: σοβαρότατη κρίση στις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές της, με επιπτώσεις ανυπολόγιστες.
Ο Αλέξης μπορεί να παίζει με τις λέξεις ―αντιπολίτευση κάνει άλλωστε και εδώ είναι Ελλάδα. Ο Λαφαζάνης όμως καθόλου δεν παίζει. Πρέπει να έχει σοβαρό λόγο. Διαφορετικά, δεν νομίζω ότι θα έσπευδε την επομένη κιόλας της ομιλίας του αρχηγού στο συνέδριο να τον εκθέσει δημοσίως, δυσκολεύοντας οπωσδήποτε τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και συντηρώντας στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται σαφούς κατεύθυνσης.
Ας δούμε, όμως, σε γενικές γραμμές, τι είπε ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, διότι βοηθάει να καταλάβουμε τι στ’ αλήθεια ενοχλεί τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος. Εκτός της «αναστολής» του Μνημονίου, ο Αλέξης προτείνει «ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων», παραβλέποντας μάλλον ότι η επιτυχία μιας διαπραγμάτευσης δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι εκ των προτέρων δεδομένο, για τον πολύ απλό λόγο ότι διεξάγεται με κάποιο άλλο υπαρκτό πρόσωπο απέναντι και όχι με τον εαυτό σου μέσα στο κεφάλι σου. Προτείνει, επίσης, «όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός», παρότι ο ίδιος και το κόμμα του ξεσηκώνονται κάθε φορά που επιχειρείται να αλλάξει το οτιδήποτε, όσο μικρό και αν είναι. Εξειδίκευσε δε τις εξαγγελίες, αναφερόμενος σε «δικαιότερο φορολογικό σύστημα» και έναν «δημόσιο τομέα απαλλαγμένο από το ρουσφέτι, τις πελατειακές σχέσεις και την κομματοκρατία». (Ποιος; Αυτός που εξεγείρεται ακόμη και για τις απολύσεις των λεγομένων επίορκων!) Ολα αυτά, δε, είναι «εγγυημένα», επειδή αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «στο μισθολόγιο της διαπλοκής».
Τώρα μάλιστα! Λες και δεν πέρασε μέρα από το 2004. (Τι κρίμα όμως που εγώ εξακολουθώ να είμαι εννέα χρόνια μεγαλύτερος…) Πρόκειται για την ίδια, παλιά καλή συνταγή του Κώστα Καραμανλή, αλλά με διαφορετικά υλικά: ψηφίστε μας γιατί εμείς είμαστε οι καλοί, έντιμοι και ηθικοί άνθρωποι. Μιλώντας στο συνέδριο του Economist, στην πραγματικότητα, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν προς το ευρύτερο ακροατήριο των ψηφοφόρων, κάνοντας μόνον τις απαραίτητες για την περίσταση προσαρμογές στον τόνο και τη φρασεολογία του. Δεν ήταν όμως αυτό που ενόχλησε τον Λαφαζάνη. Γιατί η διαφορά του με τον Τσίπρα δεν αφορά την τακτική προς την εξουσία. Είναι ζήτημα στρατηγικής: αφορά το περιεχόμενο που δίνει ο καθένας τους στον στόχο.
Η απόλυτη θέση του Λαφαζάνη σημαίνει την άμεση και απότομη διάρρηξη των σχέσεων της χώρας με το διεθνές σύστημα στο οποίο στηρίζεται η επιβίωσή της. Ο Αλέξης, με την επιδεξιότητά του στις «στοχαστικές προσαρμογές», το αφήνει φλου. Ασε πρώτα να έρθουμε στα πράγματα κι έπειτα βλέπουμε. Αυτό διαβάζει ο Λαφαζάνης στη στάση του προέδρου και πανικοβάλλεται νομίζοντας ότι έχει βρεθεί παγιδευμένος σε μια μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ο ίδιος δεν είναι τίποτε περισσότερο από ό,τι θα ήταν το ΚΚΕ αν δεν είχε απολιθωθεί. (Εδώ ο άνθρωπος θορυβήθηκε επειδή νόμισε ότι το ψήφισμα της ΚΠΕ για τα πυρηνικά έθιγε τη Βόρεια Κορέα του τσμπητούλη!) Ο Λαφαζάνης παραμένει αταλάντευτα πιστός στο μαρξιστικό μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας, απλώς δεν έχει εμπιστοσύνη στην προσήλωση του Αλέξη. Μπορεί τα μυαλά του μικρού να έχουν πάρει αέρα από το όραμα της εξουσίας. Στο κάτω κάτω, τι είναι ο Αλέξης; Κατά βάσιν, ένα παιδί των καταλήψεων, της Γένοβας και του Δεκέμβρη του 2008 είναι. Δεν έμεινε αρκετά στην ΚΝΕ ώστε η βλάβη του να είναι ανήκεστος.
Παρά την ασάφεια και, ίσως, τη βαθύτερη αβεβαιότητα των πεποιθήσεών του, ο Τσίπρας παραμένει περισσότερο επικίνδυνος για το μέλλον της χώρας, εν σχέσει με τον Λαφαζάνη. Γιατί η ζημία που μπορεί να προκαλέσει με τους αυτοσχεδιασμούς του δεν μπορεί να εκτιμηθεί από έναν λαό ο οποίος ακόμη αδυνατεί να συνηθίσει με την ιδέα ότι, τελικά, το μοντέλο της πασοκαρίας δεν ήταν το πολυπόθητο «τέλος της Ιστορίας». Υπό αυτή την οπτική γωνία, ο Λαφαζάνης, που προτείνει ευθέως τη βουτιά στο κενό, είναι το καλύτερο δώρο για τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ…
Πηγή: Καθημερινή
