Οταν τιμάται η φαυλότητα…

Toυ Σταμου Zουλα

Μα καλά. Τι περίμεναν οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης. Να πειθαρχήσει η «κεντρική διοικητική ιεραρχία» και οι «εποπτεύοντες» κομματοσυνδικαλιστές της, ώστε να εφαρμοσθεί άμεσα, όπως απαιτούσε η κυβέρνηση, ο εξυγιαντικός νόμος για τη δημόσια διοίκηση; Να συγκροτηθούν, δηλαδή, νέα πειθαρχικά συμβούλια, χωρίς τη συμμετοχή συνδικαλιστικών εκπροσώπων και να εφαρμόσουν τις νέες διατάξεις, που αποβλέπουν στον τερματισμό της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας στο Δημόσιο. Αμ δε. Φυσικά οι «ιθύνοντες» δεν ήταν διατεθειμένοι να αυτοχειριασθούν. Αρνήθηκαν, σιωπηρά, να προωθήσουν στα νέα όργανα τις χιλιάδες των υποθέσεων που εκκρεμούν και να συμβάλουν στην τιμωρία των επίορκων συναδέλφων τους. Το «μαζί τα φάγαμε» (της συνενοχής και της συνυπευθυνότητας) του κ. Πάγκαλου, στην πλήρη δικαίωσή του. Αλλωστε με τι πρότυπο και παράδειγμα οι «συνδαιτυμόνες» θα εφήρμοζαν τον νέο νόμο; Μήπως με αυτούς που απαρτίζουν τη λεγόμενη πολιτική τους ηγεσία; Μα ακριβώς αυτοί ενσαρκώνουν το υπόδειγμα παχυδερμισμού και σιωπηρής απόρριψης κάθε αιτήματος εξυγίανσης του κρατικού και του πολιτικού μας βίου απ’ τη διαφθορά και τη φαυλότητα. Και όχι μόνον αυτό. Αντί της εξυγίανσης εξακολουθούν να τιμούν, προκλητικά και αναίσχυντα, όλους όσοι υπηρέτησαν το πολιτικό καθεστώς της φαυλότητας και της σήψης.

Προσφάτως αναζωπυρώθηκε (για πολλοστή φορά και μάλλον θα σιγοσβήσει ξανά «ανώδυνα») το μέγα σκάνδαλο των υπαλλήλων της Βουλής. Ολοι οι μετά τον Θανάση Τσαλδάρη πρόεδροι του Κοινοβουλίου (Απ. Κακλαμάνης, Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη, Δημ. Σιούφας, Φίλ. Πετσάλνικος) «συνέβαλαν ώστε ο αριθμός τους από 643 το 2000 να φθάσει το 2009 τους 1.369). Πέραν της αντίστοιχης αυξήσεως των προνομίων τους, στα οποία πρόλαβε να συμπράξει ακόμη και ο μονοήμερος πρόεδρος Βύρων Πολύδωρας(!). Ολοι αυτοί οι κύριοι εξακολουθούν να απολαύουν εξαιρετικών τιμών και προνομίων. Διατηρούν δικό τους γραφείο στη Βουλή, απασχολούν ο καθένας ώς και έξι υπαλλήλους κ.λπ. (Το μόνο που αποφεύχθηκε, κατόπιν δημοσιογραφικού θορύβου, ήταν η αυτοτοιχογράφηση του κ. Σιούφα σε διάδρομο του Κοινοβουλίου.) Το ίδιο συμβαίνει για όλους τους πρώην Προέδρους της Δημοκρατίας και για τους διατελέσαντες πρωθυπουργούς. Τιμώνται και υπερυψούνται διά βίου, αδιακρίτως έργου και προσφοράς. Ανεξαρτήτως αν η θητεία τους θα καταγραφεί (και ιστορικά) ως ωφέλιμη ή επιζήμια για τον τόπο· αν οι ίδιοι τίμησαν ή απαξίωσαν το ύψιστο αξίωμα που διαχειρίσθηκαν. Διότι εκτός των προέδρων της Βουλής, οι οποίοι έχουν σήμερα από τη στήλη αυτή την «τιμητική τους», ασφαλώς υπάρχουν και κατά την περίοδο της μεταπολιτεύσεως συγκεκριμένες περιπτώσεις προσώπων που πέρασαν από το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και από το Προεδρικό, τα οποία η κοινή γνώμη κάθε άλλο παρά θεωρεί υποδειγματικά, προπαντός δε αξιότιμα – με την ουσιώδη έννοια της λέξεως.

Σήμερα το απόγευμα, λοιπόν, που οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης θα συσκεφθούν για τα τρέχοντα και κρίσιμα, ας αφιερώσουν και λίγο χρόνο για τα διαχρονικά, αλλά πρωτεύοντα. Π.χ. τη στάση της «κεντρικής διοικητικής ιεραρχίας», που γράφει στα παπούτσια της τους νόμους και τις εντολές τους. Ας αναλογισθούν πού βρήκαν το θράσος οι κύριοι αυτοί, που εξακολουθούν να υποθάλπουν την ασυδοσία και τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση. Και ας προβληματισθούν, επιτέλους, από τη διαπίστωση της λαϊκής παροιμίας: «Το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει»…

Πηγή: Καθημερινή