1. Φέτος τον Ιούνιο στις Πανελλαδικές, τις οποίες ο κ. Γαβρόγλου, γνωστικότατος υπουργός Παιδείας ήθελε να καταργήσει χάρη της δημοκρατίας μα άλλαξε γνώμη, ένα κείμενο του Θεοτοκά που μιλούσε για “κακό πρωθυπουργό” αλλοιώθηκε για να μην προσβληθεί ο αχρειότερος των πρωθυπουργών κ. Τσίπρας.
Δεν θα εξέπληττε αν η ρήση πως η αριστεία είναι ρετσινιά του φιλοσοφημένου κ. Μπαλτά, τότε υπουργού Παιδείας, δεν απέβλεπε στην προάσπιση του εντελώς αμόρφωτου κ. Τσίπρα επίσης.
Κι όταν λέω “μόρφωση” δεν εννοώ κατανάγκη πανεπιστημιακή, διότι τέτοια έχει και ο κ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι πολιτικάντηδες. Με μόρφωση και κουλτούρα εννοώ να διακρίνεις το αναγκαίο από τα περιττά, το καλό από το κακό, το καλύτερο από τα καλά, το αληθινό από τις πλάνες και αυταπάτες, το μόνιμο από τα πρόσκαιρα και το ωφέλιμο από τα βλαβερά.
2. Αλλά βέβαια μια παιδεία Πανεπιστημίου βοηθάει κάποτε, τουλάχιστο για ορισμένες αρχές και ορισμένους κλάδους διακυβέρνησης.
Η εκπαίδευση του κ. Τσίπρα (ας με συγχωρέσει, μα είναι το πιο λαμπρό παράδειγμα άγνοιας και ασχετοσύνης), ήταν στον κλάδο του πολιτικού μηχανικού, μαζί με τα εγχειρίδια του ΚΚΕ περί μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και στον κλάδο καταλήψεων και διαδηλώσεων ενάντια σε όλα εκτός από την απανθρωπιά των κομμουνιστικών κρατών.
Ο μέγας Αείμνηστος είχε αρκετή παιδεία ώστε να ξέρει πώς να κινηθεί και να κρατά τους πάντες ικανοποιημένους έτσι που να εξασφαλίσει την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ για 20 έτη περίπου.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, “ο Εθνάρχης”, ήταν πολύ εντιμότερος και ευθύτερος, μα δεν καταλάβαινε πολλά. Οι δε διάδοχοί του, αν εξαιρέσουμε τον Γ. Ράλλη, ήταν ο ένας χειρότερος του άλλου.
3. Ο τροχός της Τύχης γυρίζει αδυσώπητα. Γύρισε κι έφερε στην εξουσία το προλεταριάτο των τσιπριστών, δηλαδή τα κατακάθια της πολιτικής στην ελληνική κοινωνία. Γιατί;
Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν ακολουθώ τον Μαρξ. Δεν υπήρχε καμιά αναγκαιότητα για τέτοια εξέλιξη από τη φυσική ροή της Ιστορίας, το ιστορικό προτσέσο.
Ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αμορφωσιάς των Ελλήνων γενικά και ειδικά των προυχόντων και αρχόντων, ακόμα και των ξένων Ελλήνων και των ξένων Βαυαρών. Αποτέλεσμα της αποκοτιάς της Δεξιάς!
4. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούριο.
Δεν μπορούμε να πάμε πολύ πίσω, διότι μέχρι την Ανεξαρτησία και την επίσημη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, η χώρα όλη βρισκόταν για τρεις αιώνες και μισό υπό Οθωμανική εξουσία.
Όμως αρχίζοντας με την ανάδυση του νέου Κράτους, βλέπουμε ανάγλυφα τις δυνάμεις της άγνοιας, αλαζονείας και απληστίας να θέλουν να επιβληθούν πλήρως στη νεογέννητη Πολιτεία.
Ήταν οι ηρωικότατοι οπλαρχηγοί.
Ναι, πολέμησαν γενναιότατα και πολλοί πέθαναν στην εξέγερση. Μα για ποιο σκοπό πολεμούσαν; Πολλοί έγραψαν απομνημονεύματα και διάβασα τα περισσότερα και δεν εντυπωσιάστηκα.
Αν όντως αγωνίστηκαν και πέθαναν για την επανίδρυση ενός ανεξάτητου Ελληνικού Κράτους τότε όφειλαν να υπακούσουν τη νέα κυβέρνηση και όχι να θέλουν να κυβερνήσουν οι ίδιοι, που, οι περισσότεροι, κλέφτες στα βουνά, δίχως μόρφωση απλούστατα δεν είχαν τα απαραίτητα προσόντα.
5. Ο πρώτος κυβερνήτης ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε μεγάλη πείρα στην πολιτική και διακυβέρνηση όντας επί σειρά ετών υπουργός Εξωτερικών του Ρώσου τσάρου. Ξεκίνησε λοιπόν ένα πρόγραμμα οργάνωσης του κράτους υπονομεύοντας φυσικά τις βλέψεις των οπλαρχηγών.
Έτσι τον δολοφόνησαν το 1831 οι Μαυρομιχαλαίοι, μια πλούσια, ενδοξότατη οικογένεια Μανιατών μαχαιροβγαλτών. Και αυτοί και άλλες οικογένειες ή μεμονωμένες φυσιογνωμίες είχαν συνηθίσει να κάνουν το δικό τους και γι’ αυτό και στη διάρκεια του επτάχρονου αγώνα συχνά μάχονταν ο ένας τον άλλο είτε για λάφυρα είτε για πρωτιά.
Έτσι και τώρα. Τη δολοφονία του Καποδίστρια ακολούθησε μεγάλη αναταραχή όπου κυριαρχούσαν η ληστεία και η πειρατεία.
Από τη γέννησή της η Νεώτερη Ελλάδα ήταν “αποτυχημένο κράτος”.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε (ή ελάχιστοι) για το σύνολο Έθνος, για την ίδρυση μιας ευνομούμενης Πολιτείας, καλύτερης κι από τις λεγόμενες δυτικές Δημοκρατίες, βασιλευόμενες και μη.
Ή μάλλον όλοι ενδιαφέρονταν μα όχι πρωτευόντως. Το πρωτεύον ενδιαφέρον ήταν ο εαυτούλης, μετά το κόμμα ή ο κύκλος και τα συμφέροντα που εξασφάλιζαν την εξουσία και μόνο σε τρίτο πλάνο η Πολιτεία. Έτσι θεμελιώθηκε ο πελατειακός κρατισμός.
Και αυτή είναι η αμείλικτη, η τραγική Μοίρα του Έθνους.
