1. Στο προηγούμενο έδειξα σε γενικές γραμμές την εγκληματική αδιαφορία για την κατάσταση του Έθνους των πολιτικάντηδων που περίμεναν την απελευθέρωση, την οποία θα έφερναν «άλλοι», για να επιδοθούν ξανά στις φαντασιακές πολιτικές και κοκορομαχίες τους τις οποίες στερήθηκαν από το 1936 χάρη στον βασιλιά και τη δικτατορία του Μεταξά.
Είναι ίσως παράξενο που ζούσαν στην ψευδαπάτη πως αυτοί μόνο ήταν άξιοι να κυβερνήσουν ενώ τα απλούστερα των προβλημάτων τα άφηναν στους κρατικούς μηχανισμούς. Οι πραγματικοί ηγέτες, νόμιζαν, ορίζουν την πολιτική, διαφωτίζουν και κατευθύνουν και δεν σύρονται από τις τάσεις στην ασταθή κοινή γνώμη. Αυτοί στην πραγματικότητα ενσάρκωναν την εθνική βούληση.
Έτσι στον αταλάντευτο εγωισμό τους αγνοούσαν τη σύνολη τραγωδία του κόσμου που πέθαινε από την πείνα ή, ως αντιστασιακοί, από τα πυρά των Γερμανο – ιταλο – βούλγαρων κατακτητών.
Μερικοί, σαν τους Γονατά και Πάγκαλο βόλεψαν τους δικούς τους σε καλές δημόσιες θέσεις με τη δικαιολογία πως, εκ του ασφαλούς, θα μάζευαν πληροφορίες χρήσιμες και θα στρέφονταν κατά του εχθρού την κατάλληλη ώρα.
Όπως ορθότατα είπε ο Γληνός τότε, «τίποτα δεν λησμονούν… και τίποτα δεν διδάσκονται».
2. Οι κομμουνιστές αρχικά έπρεπε να ανασυνταχθούν μετά από την σχεδόν ολοκληρωτική τους διάλυση χάρη στις πρακτικές του Μανιαδάκη. Αυτή την ανασυγκρότηση την περιγράφει επιλεκτικά και ωραιοποιημένα ο Θανάσης Χατζής (όπως και άλλοι) στο Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε, 1982, 1983 Αθήνα.
Ο Χατζής δεν αναφέρει πως ο Ζαχαριάδης με μια επιστολή του παρότρυνε τον λαό να επιδοθεί, όπως είχε προτείνει μια ντιρεκτίβα της Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνής, Μόσχα) το 1935, σε συμμαχίες με άλλα κόμματα και τώρα με μεταξικούς ακόμα σε Αντίσταση κατά του εχθρού. Ούτε και το ότι με δεύτερη και τρίτη επιστολή του αναίρεσε την προτροπή του και συμβούλευε πλήρη αποχή από τον πόλεμο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και αυτό διότι η μαμά Σοβιετία είχε υπογράψει ένα Σύμφωνο Μη–επίθεσης (Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) έτσι που ο Χίτλερ να αρπάξει τη δυτική Πολωνία και ο Στάλιν την ανατολική, την Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Φινλανδία και μέρος της Ρουμανίας. (Ο Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας διορισμένος από τον Στάλιν, είχε παραδοθεί στους Γερμανούς και είχε σταλεί στο Νταχάου. Το κόμμα ήταν ακέφαλο.)
Υπήρχε και μια Εμπορική Συμφωνία μεταξύ των Ναζί και των Σοβιέτ με την οποία η ΕΣΣΔ παρείχε εκατομμύρια τόνους τροφίμων (δημητριακά κ.λπ) και πρώτων υλών (πετρέλαιο, φωσφορικά κλπ)!
3. Αλλά μετά τις 22/6/41, οπότε οι χιτλερικοί εισέβαλαν στη Ρωσία, δόθηκε νέα σαφής γραμμή για πλήρη αντίσταση με κάθε μέσο.
Στις 10 Οκτωβρίου δημοσιοποιήθηκε επίσημα η ίδρυση του ΕΑΜ, Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου που συμπεριλάμβανε άνδρες και γυναίκες κάθε πολιτικής τάσης. Κάπως νωρίτερα είχε ιδρυθεί το ΕΕΑΜ, το Εθνικό Εργατικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Και τα δύο ήταν υπό την πλήρη κηδεμονία και τον έλεγχο του ΚΚΕ.
Ο Mark Mazower, Βρετανός ιστορικός, καθηγητής τώρα στο Κολούμπια των ΗΠΑ, δίνει ως σκοπό του αγώνα την «κοινωνική απελευθέρωση» και την «λαϊκή εξουσία εργατών και αγροτών» (119-120, Στην Ελλάδα του Χίτλερ… 1994 Αλεξάνδρεια, Αθ). Έτσι τον είχε περιγράψει και ο Γληνός στο βιβλιαράκι του «Τι είναι το ΕΑΜ» – αγνοώντας τις δυο ανακοινώσεις της Κομιντέρν (Μόσχα) που συνιστούσαν ενότητα με όλες τις εθνικές δυνάμεις για αντιστασιακό και όχι ταξικό αγώνα!
4. Το ΕΑΜ επεκτάθηκε γοργά. Όταν ένας κλάδος του στήθηκε στην Κέρκυρα τον χειμώνα 1941-2 διευρύνθηκε γοργά «από τον αρχικό του πυρήνα που ήταν η επιτροπή Πρόνοιας ώσπου περιέλαβε… διαφορετικά τμήματα: ΕΑΜ δημόσιων υπαλλήλων, ΕΑΜ εργατών, ΕΑΜ γυναικών, ΕΑΜ σπουδαστών» κλπ. «Μια παρόμοια εξέλιξη υπήρξε και στη Βοιωτία» (Mazower, σ130) και φυσικά αλλού.
Λεπτομερέστερη περιγραφή της διεύρυνσης του ΕΑΜ στην Αθήνα δίνεται από τον Ι. Χανδρινό στο Το Τιμωρό Χέρι του Λαού… Θεμέλιο 2012 Αθήνα.
Μαζί με την ανάπτυξη του ΕΑΜ μεγάλωνε και ο αριθμός των μελών του ΚΚΕ έτσι που τον Μάρτιο 1942 είχε πάνω από 1.000 μέλη (Mazower 132).
Και τον Απρίλιο του 1942 πρωτο–αναφέρεται ο ΕΛΑΣ που ιδρύθηκε στα βουνά με τη βοήθεια του Αντρέα Τζήμα (Mazower 132)
O Mazower όμως, παρά τη φαινομενική αντικειμενικότητα του, δεν μιλάει για τις παλινωδίες του ΚΚΕ καθώς ακολουθούσε τις εντολές της Μόσχας ούτε για την πρώτη Ολομέλεια, που ήθελε την «υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης με κάθε μέσο», προτού αναλάβει ο Γ. Σιάντος.
Θα εξετάσω αργότερα τον Mazower ως ιστορικό αυτής της ελληνικής περιόδου.
