1. Ο καθηγητής της κομμουνιστικής Οικονομίας Κώστας Λαπαβίτσας επανήλθε στην Καθημερινή (Οικονομική, 25-26 Φεβ. 2017) να στηρίξει την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ (προσέξτε τον παλαιό αυτό τίτλο αντί της ΕΕ, Ευρωζώνης ή έστω του Ευρώ).
Τώρα τον συνεπικουρούν τρεις άλλοι ψευτοοικονομολόγοι καθηγητές από το Πάντειο, το Αμπερντήν (Βρετανία) και το Irvine (Καλιφόρνια). Και τους αποκαλώ ψευτοοικονομολόγους για δύο λόγους. Αναφέρονται στον τελευταίο κλασικό Alfred Marshall (Οξφόρδη, 1900) και, ακόμα, δεν γνωρίζουν καθόλου καλά, αν και μαρξιστές, τα βασικά του Μαρξ.
Ο Μαρξ, τον οποίο δεν αναφέρουν, δεν αντιμετώπισε την ΕΕ διότι αυτός ο οργανισμός δεν υπήρχε. Αλλά αντιμετώπισε τη ρίζα της καπιταλιστικής οικονομίας γράφοντας τόσο στο Κεφάλαιο όσο και σε νεανικά και γεροντικά έργα (Σχεδιασμοί στο Παρίσι πριν το 1848, Κομμουνιστικό Μανιφέστο 1848, Πρόγραμμα Γκότα 1873 κλπ.) πως η βάση ήταν το ολιγοπώλιο της γης και το πρώτο μέτρο μιας κομμουνιστικής κυβέρνησης θα έπρεπε να φορολογήσει 100% την έγγειο πρόσοδο (Κομ. Μαν. 2ο μέρος)! Ο Μάρσαλ επίσης αναφέρθηκε ξεκάθαρα κι εκτενώς στη (σταδιακή) φορολόγηση της προσόδου ονομάζοντάς την «δημόσια αξία». Αυτό το παρακάμπτουν πλήρως.
2. Η επιχειρηματολογία τους βασίζεται όπως σε όλους στο ψεύδος ότι η κρίση στην Ελλάδα ήρθε με την ένταξή μας στην Ευρωζώνη και ότι αυτή η κρίση διογκώθηκε από το Μνημόνιο μετά το 2010!
Ένα δεύτερο ψεύδος είναι ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης που ισχύει για εμπόριο μα ουδόλως για την Πολιτική Οικονομία ως επιστήμη και για τα δημοσιονομικά μας χώρας, όπως αποδείχθηκε μακρόχρονα με την κατάρρευση του μοντέλου του Κέϊνς στην κρίση του 1973 – κάτι που επίσης δεν αναφέρουν καθόλου.
Απορείς λοιπόν πως έχουν το θράσος να ψεύδονται τόσο ασύστολα και να ισχυρίζονται πως είναι «επιστήμονες» ενώ η μέθοδός τους είναι σταλινική καθώς παραγνωρίζει και στρεβλώνει γεγονότα. Το ίδιο έχει κάνει επανειλημμένα και ο συριζαίος υπουργός Ανάπτυξης Παπαδημητρίου με τον ψευδαίστατο ισχυρισμό πως υψηλή φορολογία δεν επηρεάζει τις τιμές εμπορευμάτων!
3. Στη χώρα μας σήμερα αυτοί που ψηφίζουν και στηρίζουν την παραμονή μας στην Ευρωζώνη είναι οι ηλικιωμένοι (μεγαλύτεροι του Λαπαβίτσα και συντρόφων που μεγάλωσαν στην καλοπέραση της ΕΕ) που θυμούνται καθαρά την αστάθεια, τον πληθωρισμό και τις κρίσεις της ελληνικής οικονομίας πριν την είσοδό μας στην ΕΕ και κυρίως την Ευρωζώνη το 2001.
Όμως αυτοί οι σύντροφοι της συμφοράς αγνοούν επίσης με την ίδια θεληματικότητα πως δύο φορές επί «Αειμνήστου» ψευτοσοσιαλιστή Ανδρέα φθάσαμε στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας και κατάρρευσης λόγω διορισμών και διόγκωσης ΔΕΚΟ και Δημοσίου που αύξαναν τις δαπάνες και απαιτούσαν, όταν πια οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις δεν έφθαναν, να δανείζεται το κράτος με αυξανόμενα επιτόκια. Επί Ανδρέα έγιναν μερικές προσπάθειες και συγκρατήθηκαν κάπως οι δαπάνες. Ο Σημίτης μπάλωσε κάπως την κατάσταση, μα η πρώτη ζημιά είχε γίνει: το χρέος είχε αυξηθεί όπως η κοιλιά μεσήλικα.
4. Αυτή η αύξηση ουδεμία σχέση είχε με την ένταξή μας στην ΕΕ και τα πλεονεκτήματά της. Οφειλόταν καθαρά στις φιλοδοξίες του Ανδρέα και τις ψηφοθηρικές πολιτικές του που έδιναν συντάξεις ηλικιωμένων σε σαραντάρηδες, τυφλών σε βλέποντες και σακάτηδων σε αρτιμελείς κλπ.
Η δεύτερη μεγάλη ζημιά έγινε όχι με την ένταξή μας στην Ευρωζώνη ούτε με την παγκόσμια κρίση του 2008. Θα θυμάστε τα ψεύδη του Κωστάκη (2004-9) πως η οικονομία μας είναι «θωρακισμένη» ενάντια στην κρίση.
Η ζημιά έγινε από τις δικές του ψηφοθηρικές πολιτικές διορισμών και διόγκωσης του Δημοσίου που σχεδόν διπλασίασαν το χρέος μας!
Και τότε ο δανεισμός σταμάτησε διότι το χρέος δεν ήταν πια βιώσιμο και κανείς τοκογλύφος δεν δάνειζε παρά μόνο με τόσο υψηλά επιτόκια που ακόμα και οι ηλίθιοι κυβερνήτες μας κατάλαβαν πως δεν γινόταν!
Τότε, μετά την κρίση της χρεοκοπίας, κάλεσε ο Γιωργάκης το ΔΝΤ (και το Μνημόνιο) ενώ εξακολουθούσε να φωνασκεί «λεφτά υπάρχουν»!
Κι ο Γιωργάκης νερόβραστος κομμουνιστάκος ήταν σαν τον μπαμπά του – μα δίχως τη γοητεία του απατεώνα και την οξυδέρκειά του.
