1. Είναι συχνό φαινόμενο στην ιστορία οι λέξεις να χάνουν την αρχική έννοια τους και να αποκτούν νέα.
Το ρήμα «βασανίζω» π.χ. στην αρχαιότητα σήμαινε ‘εξετάζω, δοκιμάζω’. Σήμερα σημαίνει ‘τυραννώ, προκαλώ έντονο πόνο, δέρνοντας κάποιον, κακοποιώντας τον ποικιλότροπα, βγάζοντάς του τα νύχια’ και παρόμοια.
Η λέξη «φιλοσοφία» σήμαινε αγάπη της σοφίας και σοφία ήταν η γνώση που σου έδινε κατανόηση του κόσμου, της τέχνης της ζωής και παρόμοια. Σήμερα είναι μια μελέτη ανάλυσης προτάσεων και γλωσσικών νοημάτων από πανεπιστημιακούς – δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον για οποιονδήποτε άλλο εκτός γλωσσολόγων!
Όμοια τύχη έχει και ο όρος «φιλελευθερισμός».
2. Σήμερα «φιλελεύθεροι» ονομάζονται όσοι ασπάζονται ή λέγονται να ασπάζονται την ελεύθερη οικονομία της αγοράς σε αντίθεση με τη σχεδιασμένη οικονομία και τις κρατικές παρεμβάσεις στην παραγωγή (κρατικές ΔΕΚΟ), μισθούς, τιμές, επιτόκια κλπ.
Λέγονται πιο απλά «κεντροδεξιοί» σε αντιδιαστολή με τους «κεντρώους» και όλους τους υποστηρικτές των πολιτικών αριστερά του κέντρου.
Στην πραγματικότητα είναι «νεοσυντηρητικοί» – μα χωριστοί από τους ακροδεξιούς, όπως είναι οι χρυσαυγίτες ή οπαδοί της Λεπέν στη Γαλλία.
Και είναι «νέο-» συντηρητικοί ή φιλελεύθεροι διότι αφενός επαναπροσδιόρισαν το πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, και αφετέρου, εκτός από την ακραία θέση των Αμερικανών (Ρεπουμπλικάνων κυρίως), δέχονται κάποια παρέμβαση από το κράτος.
Η αποδοχή αυτή του κρατικού παρεμβατισμού (και κυρίως του κράτους προνοίας) κάνει τους νεοσυντηρητικούς «σοσιαλδημοκράτες». Στην Ελλάδα εκφράζονται κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία.
3. Πρέπει να πω σε αυτό το σημείο πως και οι αυτοαποκαλούμενοι (νέο)φιλελεύθεροι τυχαίνει να είναι απατεώνες. Πιστεύουν στην οικονομία της αγοράς χωρίς να βλέπουν πως αυτή, έτσι όπως λειτουργεί εδώ και δύο αιώνες σχεδόν, δεν προωθεί ούτε και εξασφαλίζει την ελευθερία κι ευμάρεια όλων των πολιτών.
Οπωσδήποτε αυτό το σύστημα προσφέρει πολύ περισσότερες ελευθερίες στους πολίτες από όσες οποιοδήποτε απολυταρχικό ή κομμουνιστικό (συχνά λέγεται δημοκρατικό, λαοκρατικό, σοσιαλιστικό) καθεστώς. Αλλά και αυτές είναι περιορισμένες, όπως είναι ολοφάνερο. Λίγοι είναι πάμπλουτοι. Πολλοί είναι ευκατάστατοι μα πολλοί επίσης είναι άστεγοι, στερημένοι, φτωχοί. Και η ψαλίδα μεταξύ των δυο μεγαλώνει.
Ο αληθινός φιλελευθερισμός θα φροντίσει να υπάρχουν τέτοιοι κανόνες, τέτοιες συνθήκες, ένα τέτοιο καθεστώς, όπου οι πολίτες όλοι θα έχουν ίδιες ευκαιρίες (εφόσον είναι περίπου το ίδιο προικισμένοι εκ φύσεως και περίπου το ίδιο μορφωμένοι) για οικονομική ανάπτυξη.
Το τωρινό καθεστώς της σοσιαλδημοκρατίας ευνοεί ασύγκριτα όσους έχουν γαίες (οικόπεδα στην πόλη και στα παραθαλάσσια κι εδάφη με φυσικούς πόρους όπως πετρέλαιο ή πολύτιμα ορυκτά) και μεγάλα αποθέματα χρημάτων ή μεγάλα εισοδήματα από χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.
4. Η διαφορά μεταξύ νεοσυντηρητικών και κεντροαριστερών (ή σοσιαλιστών, οικολόγων κλπ.) είναι μηδαμινή.
Οι κεντροαριστεροί (Ένωση Κεντρώων, Πασόκ, Ποτάμι, και όποιο άλλο σχετικό μικρό κόμμα) απλώς λένε πως θέλουν ελευθερία και ισότητα και περισσότερη πρόνοια. Αυτό που δεν λένε μα καμουφλάρουν επιτήδεια με μπαρούφες είναι το πώς θα καλύπτονται τα έξοδα για την πρόσθετη πρόνοια.
Στην πραγματικότητα και αυτοί απατεώνες είναι. Δεν ξέρουν μα κάνουν πως ξέρουν και κάνουν πως είναι διαφορετικοί από τους νεοσυντηρητικούς τους οποίους απαξιώνουν ως «νεοφιλελεύθερους»!
Επίσης κατηγορούν την παγκοσμιοποίηση (δηλαδή την εξάπλωση παγκοσμίως μεγάλων εταιρειών και των προϊόντων τους) ως γνώρισμα του «νεοφιλελευθερισμού» για τα κοινωνικά δεινά παντού χωρίς να καταλαβαίνουν πως οι αιτίες είναι άλλες και κυρίως ψυχολογικές – άγνοια, αλαζονεία, απληστία!
Το πόσο κοντά είναι πολιτικά σοσιαλιστές και νεοσυντηρητικοί φάνηκε ξεκάθαρα από τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και Πασόκ 2012-2014.
Τι είναι, λοιπόν, ο φιλελευθερισμός; Η απάντηση σε επόμενο άρθρο.
