1. Η συνέχεια ετούτη ξεκινά από άρθρο του καθ. Ν. Σεβαστάκη στο ΒΗΜΑ 9/8/17 “Η Αριστερά και η απόρριψη”.
Πολύ ορθά ο καθηγητής Ν. Σεβαστάκης υποδείχνει πως ο ενικός “η Αριστερά” είναι παραπλανητικός. Υπάρχουν, επιχειρηματολογεί, πολλές “αριστερές”. Η μια “Αριστερά”, που είναι τώρα “μια λατρευτική ηθική οντότητα” έτοιμη να εκπέσει, δεν υπήρξε ποτέ. Και τα επιχειρήματά του βασίζονται, όπως ισχυρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα.
“Δύο ή τρεις καθηγητές” λέει μια γερμανική παροιμία “und Deutschland kaputt και η Γερμανία αφανίζεται”. Δηλαδή έχουν τόσες θεωρίες, αναλύσεις και αντιφάσεις μεταξύ τους που καταστρέφουν τη χώρα.
Οι καθηγητές όμως δεν παίρνουν χαμπάρι ούτε στη Γερμανία ούτε στη χώρα μας ούτε αλλού. Συνεχίζουν θαμμένοι στις θεωρίες τους.
2. Ο Ν. Σεβαστάκης βλέπει, πολύ ορθά διαφορές, σε “αριστερούς” όπως οι Σβώλος, Βλαντάς, Καρτάλης, Ηλιού και “οι φαλτσέτες της Τασκένδης” (ζαχαριακοί και αντιζαχαριακοί στην εξορία που αλληλομαχαιρώνονταν συντροφικά, όπως κάνουν και σήμερα).
Σίγουρα, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι, εκδήλωναν διαφορετικές απόψεις ή αποχρώσεις της Αριστεράς (=του κομμουνισμού – «σταλινικοί» και «αναθεωρητικοί», «εσωτερικού» κι «εξωτερικού» κλπ όπως διασπάστηκαν στις δεκαετίες 1950 και 1960).
Μα όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι έχουν κοινότατα γνωρίσματα.
Ο Ν. Σεβαστάκης απορρίπτει τον “τυχοδιωκτισμό” (δηλ του Ζαχαριάδη και του Τσίπρα) και τον “αυταρχισμό” (δηλ του Στάλιν κλπ “συντρόφων” όπως ο Ζαχαριάδης και ο Τσίπρας) ως ιδιότητες του κάθε “αριστερού” ή “κομμουνιστή”.
Τυχοδιωκτισμός και αυταρχισμός είναι ιδιότητες (αρνητικές) σε πάρα πολλούς ανθρώπους – αριστερούς, θρησκευόμενους και ακροδεξιούς!
Το παράδοξο με τον Ν. Σεβαστάκη είναι πως ξοδεύει τα τρία τέταρτα του άρθρου του σε συγκεχυμένες δηλώσεις που δείχνουν ως επί το πλείστον την αθλιότητα όλων των γνωστών αριστερών/κομμουνιστών, παλαιών και σύγχρονων (Μαδούρος, Κιμ), και μόνο στο ένα τέταρτο μας λέει σε τι διαφέρουν οι “καλοί” αριστεροί.
Αριστερές “καλές” δυνάμεις, μας λέει, λειτούργησαν “ως επιταχυντές σημαντικών αστικοδημοκρατικών μεταβολών”. Αυτό έλεγε και ο πατέρας μου για να με πείσει για τον “καλό κομμουνισμό”, ανήκων ο ίδιος στο ΚΚΕ εσ., μα πιο πολύ για να πεισθεί ο ίδιος πως οι “αγώνες” και οι φυλακίσεις και οι εξορίες στα ξερονήσια (ή στις σοβιετικές “λαοκρατίες”) δεν πήγαν χαμένες: έδιναν ουσιαστικό νόημα και τελική δικαίωση στη ζωή του. Ας είναι – μόνο που δεν αληθεύει.
3. Ο Ν. Σεβαστάκης αναφέρει παραδειγματικά: “Ο εργάσιμος χρόνος, η καθολική ψήφος, η διεύρυνση δικαιωμάτων, η κριτική στη σκληρότητα του εργοστασίου, η υπεράσπιση πολιτικών δικαιωμάτων για “ριγμένες” ομάδες και μειονότητες, όλα αυτά χρωστούν πολλά στις αγωνιστικές και διανοητικές ποιότητες προοδευτικών φιλελεύθερων, σοσιαλιστών, ελευθεριακών. Αυτή η διάσταση ιστορικής δικαιοσύνης για εκατομμύρια αριστερούς των νεότερων χρόνων είναι ανεξάλειπτη και δεν μπορεί να λοιδορείται από κανένα”.
Δεν είναι δύσκολο, μου φαίνεται, να διαπιστώσει κανείς τη σύγχυση στο μυαλό του καθηγητή.
Τα παραδείγματα που αναφέρει ως “πρόοδο” είναι και άνισα και ταυτόλογα και μερικά ανόητα.
Απορρίπτω εντονότατα και την “καθολική ψήφο” και τη “διεύρυνση δικαιωμάτων» (που φυσικά συμπεριλαμβάνει και πολιτικά δικαιώματα ομάδων και μειονοτήτων).
Οι άλλες προοδευτικές μεταβολές οφείλονται στη φιλανθρωπιστική νοοτροπία φιλελεύθερων, θρησκευόμενων και γενικά λογικών ανθρώπων που ξεχώριζαν το δίκαιο από το άδικο, και όχι, όπως λέει ο Ν. Σεβαστάκης στη δεύτερη πρόταση, στα “εκατομμύρια των αριστερών των νεότερων χρόνων”!
4. Η καθολική ψήφος είναι κατάρα καταστροφική. Διότι όπου δεν υπάρχει κάποιο επίπεδο μόρφωσης και συνακόλουθης ικανότητας διάκρισης μεταξύ καλού-κακού, χρήσιμου-άχρηστου, προσωπικού-εθνικού κλπ, οι αμόρφωτοι (εμπνευσμένοι από απατεώνες λαϊκιστές) θα ψηφίσουν άτομα που προωθούν προσωπικά όχι εθνικά συμφέροντα, συχνά δε κακά, μα για τους ίδιους μόνο φαινομενικά καλά, πράγματα.
Οι αριστεροί έχουν ως κύριο γνώρισμά τους την απάτη, εξαπάτηση, ψευδαπάτη.
Η δικαιοσύνη που είναι τελικά το μόνο ζητούμενο είναι αποτέλεσμα σκληρής εκπαίδευσης των νοητικών ή ψυχικών δυνάμεων του ατόμου και όχι συνθηματολογίας και μαζικών κινητοποιήσεων.
Καμιά σοσιαλιστική, αριστερή νομοθεσία δεν θα εγκαταστήσει δικαιοσύνη σε μια κοινωνία. Μόνο σκληρή εκπαίδευση θα το κάνει!
Πώς μπορούν λογικοί, υποτίθεται, άνθρωποι να πιστεύουν ακόμα στον κομμουνισμο/σοσιαλισμό; 70 έτη και βάλε, σε 15 χώρες και βάλε, δεν έφτασαν για να δείξουν σε αφελείς ή μωρούς καθηγητές, σε παραπλανημένους «διανοητές» και στον κοινό άνθρωπο, πως κάθε κυβέρνηση Αριστεράς έχει αποδειχθεί εντελώς ανίκανη να δώσει Δικαιοσύνη;…
