1. Ο κρατι(κι)σμός διαφέρει από τον κομμουνισμό στο ότι παρά τη διεύρυνση του κράτους και των μηχανισμών του, αφήνει αρκετές πολιτικές ελευθερίες και ένα σχετικά μεγάλο, ίσως και εύρωστο, ιδιωτικό τομέα, ενώ ο κομουνισμός καταπιέζει όσο μπορεί και τις πολιτικές ελευθερίες και τον ιδιωτικό τομέα.
Αλλά ο κρατισμός έχει μια πιο ύπουλη λαβή πάνω στο λαό: τον κάνει να πιστεύει πως το κράτος όχι μόνο του είναι απαραίτητο (ορθό σε κάποιο βαθμό), μα και η πηγή της ευημερίας του. Αυτό είναι άποψη του λαϊκισμού.
Η αντίληψη αυτή καλλιεργήθηκε στις αμαθείς μάζες από τους πονηρούς πολιτικάντηδες και τα παπαγαλάκια τους στις εφημερίδες (πολύ πριν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση), για να ενισχύσουν τη σπουδαιότητα τους και να εδραιώσουν το πελατειακό κράτος που καλά γνωρίζουμε και καλά κρατεί.
Ο κρατισμός επινοήθηκε από ιδιοτελείς μη-κομμουνιστές αλλά χρησιμοποιήθηκε από τους οπαδούς κάθε πολιτικής ιδεολογίας.
2. Στην Ελλάδα προωθήθηκε από δεξιούς και κεντρώους όπως λέγονται ή γενικότερα σοσιαλδημοκράτες.
Υπάρχει το παλαιό ανέκδοτο (ίσως και να είναι πραγματικό περιστατικό) όπου ένας πολιτικάντης υπόσχεται διάφορα στους επαρχιώτες ψηφοφόρους του και με τη φόρα που πήρε, κι ένα γεφύρι. Κι όταν του φωνάζουν πως δεν έχουν ποτάμι, τους λέει πως θα τους φτιάξει και ποτάμι.
Αυτό συνοψίζει τον πελατειακό κρατισμό που έχει την απαρχή του στον 19ο αιώνα μα θέριεψε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, όταν πια επαγγελματίες πολιτικάντηδες έγιναν τα βλαστάρια του κομματικού σωλήνα.
3. Ο λαός πείσθηκε να εμπιστεύεται το μεγάθυμο και σπλαχνικό κράτος που θα φρόντιζε για τα πάντα. Διάφορα στρώματα, ή, ορθότερα, διάφορες ομάδες, απαιτούσαν έμπρακτη στοργή, συχνά με με τη μαχητική στήριξη των συνδικαλιστών και συχνά τα αιτήματά τους πραγματοποιούνταν.
Κι έτσι αγρότες έπαιρναν επιδοτήσεις κι είχαν εξασφαλισμένο εισόδημα, συχνά μεγάλο, καλλιεργώντας προϊόντα που δεν ήθελε κανείς. Επιχειρηματίες έπαιρναν δανεικά (συχνά αγύριστα) για να ξεκινήσουν ή ή να επεκτείνουν βιομηχανίες μα συχνά προτιμούσαν να τα καταθέτουν σε προσωπικούς λογαριασμούς εδώ ή στο εξωτερικό. Και δημιουργήθηκε και μια αγορά με υπεράριθμους γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, οικονομολόγους κλπ που δεν χρειάζονταν – μα κι αυτοί με κρατικές επιδοτήσεις.
Το πιο σημαντικό ήταν, βέβαια, οι κρατικές/δημόσιες επενδύσεις σε επιχειρήσεις (εκτός από τα διογκωμένα υπουργεία, σε μεταφορές, νοσοκομεία, σχολές και πανεπιστήμια, τηλεφωνία, τράπεζες κλπ) και οι διορισμοί στο Δημόσιο.
4. Ο Τσίπρας τα βρήκε όλα έτοιμα ειδικά μετά τις γενναιοδωρίες του μεγάλου Αείμνηστου με τις οποίες άριστα βλέποντες και αρτιότατοι μπρατσάκηδες έπαιρναν συντάξεις τυφλών και αναπήρων.
Ο Γιωργάκης Π κι ο Βενιζέλος φώναζαν “λεφτά υπάρχουν”, ο νεαρός τότε φασαριόζος Αναρχοαριστερός υποδαύλιζε τις εκστρατείες των αγανακτισμένων να μην πληρώνουν (οποιαδήποτε κρατική οφειλή), να αντιστέκονται βίαια (Κερατέα και αλλού), να καίνε και να καταστρέφουν (Σκουριές και αλλού).
Αλλά μην ξεχνάμε πως ήδη από το 2007 επί Κωστάκη Κ και Παυλόπουλου Π, όταν ήδη τα δημοσιονομικά ήταν στο ναδίρ και η χρεοκοπία στο κατώφλι, το πονόψυχο κράτος της Δεξιάς τότε, επιδότησε το “δικαίωμα” να προσληφθούν περίπου 10.000 αγροφύλακες οι οποίοι άρχισαν να βγαίνουν στη σύνταξη το επόμενο έτος!
Στην περίοδο της κυβέρνησης Κωστάκη Κ (2004-9) το χρέος από 183 δισεκατομμύρια εκτινάχτηκε σε 229,7 δισεκατομμύρια (ή από 99,8% σε 129,7% του ΑΕΠ)!
Προεκτάσεις, πολλαπλασιασμός, μεγιστοποίηση κι εντατικοποίηση, αναπόφευκτα επιφέρουν διάβρωση και (δια)φθορά και τώρα (2017) η Ελλάς βαρυγκομώντας δρέπει τους καρπούς εξαθλίωσης.
5. Τελειώνω με μερικές γραμμές για τους Εθνοπατέρες του κρατισμού:
Είναι αστέρες πρώτου μεγέθους.
Αχ! οι πατερούληδες του έθνους.
Θα φέρουν και τον Γάγγη απ’ την Ινδία
να ποτίζονται τ’ άλογα του Αυγεία.
Έτσι ταπεινά μ’ άσπιλες προθέσεις . . .
λύνουν προβληματικές πτωχεύσεις.
Έτσι έπαιζαν με του Αιόλου το ασκί,
έτσι άδειασαν και της Πανδώρας το κουτί.
