Τ233: Βλαντιμίρ Πούτιν

Πριν από μερικά χρόνια είχα γράψει σε ένα άρθρο 179. Ταυτότητα: Βλαντιμίρ Πούτιν πως ο Ρώσος δικτάτορας ήταν “σκηνοθέτης χαμηλότατων τόνων” και πως ποτέ δεν εκφωνούσε “θαυμάστε με!” Τώρα στα γεράματά του και παρά τα τεράστια προσωπικά πλούτη που συσσώρευσε, μεταξύ $ 40 και 200 δις (και τα νόθα παιδιά) και μια σχετικά καλή εικόνα προσεκτικού ηγέτη, τα έχασε κι έδειξε τον χαρακτήρα του Καγκεμπίτη που ήταν πριν από το 1995, ας πούμε.

Ως το 2021 υπήρχαν κάποιοι αντιπολιτευόμενοι οργανισμοί που έδιναν στον Πούτιν και το αυξανόμενα αυταρχικό καθεστώς του (προσωπολατρία σαν τον Στάλιν, ακριβώς) μια παραπλανητική εικόνα “φιλελευθερισμού”. Μερικοί είχαν καταλάβει (όχι εγώ) πως αν έχεις μια σπείρα Ολιγαρχών δισεκατομμυριούχων γκάνγκστερ να σε στηρίζουν πρέπει κι εσύ να έχεις παρόμοιο χαρακτήρα.

Μα η εικόνα παρέμενε. Και είχε βοηθήσει τη Δύση κάπως λύνοντας μερικές δυσκολίες. Η Δύση όμως, γράφουν μερικοί, δεν τον εμπιστευόταν και φαίνεται πως η περιφρόνηση και απόρριψη των Δυτικών πήγε βαθύτερα και κούρνιασε στα μπουντρούμια του μυαλού του.

Μα δεν είναι αλήθεια πως οι Δυτικοί τον απέρριψαν. Μάλλον ο ίδιος ερμήνευσε λάθος (και ορθά) την αποδεδειγμένα φιλική στάση τους που τον καλωσόριζε. Ρώσοι και Δυτικοί έκαναν μαζί γυμνάσια και ο ίδιος επέτρεπε ως το 2010 τη πτήση πάνω από τη Ρωσία αμερικανικών αεροπλάνων να μεταφέρουν προμήθειες στις βάσεις στο Αφγανιστάν. Καταλάβαινε (ορθά), όμως, πως θα έπρεπε κάποια ώρα να υιοθετήσει μερικές αρχές που ίσχυαν για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης: (α) εδραίωση του Κράτους Δικαίου (δηλ. ακόμα και ανώτατοι κρατικοί αξιωματούχοι υπάγονται στην κυριαρχία των νόμων όπως κάθε πολίτης)· (β) δημοκρατικές ελευθερίες έκφρασης, μετακίνησης και συνάθροισης και μια αγορά με περιορισμούς στα ολιγοπώλια που έχει ελεύθερο ανταγωνισμό· (γ) αποδοχή της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας κι ελεύθερες εκλογές που επιτρέπουν την αλλαγή βουλευτών και κυβερνήσεων.

Μάλλον δεν ήθελε να χάσει την εξουσία. Επίσης είχε αρχίσει να τρέφει έντονα την αντίληψη πως ήταν ο εκλεκτός του Ρωσικού Πεπρωμένου, ήταν (κατά τον φιλόσοφο του 20ού αιώνα, Ivan Ilyin με τον “χριστιανικό φασισμό”) ο “ηγέτης λυτρωτής” που θα έφερνε την αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ξεκινήσει με τον εκχριστιανισμένο “Βλαδίμηρο” του Ρως του Κιέβου 980, συνεχίστηκε με τον Ιβάν Γ΄ τον Τρομερό και τους Ρωμανόφ και μετά με τον Στάλιν και τη Σοβιετική Ένωση. Από το 2012 εκδήλωνε όλο και πιο φανερά τα γνωρίσματα του αυταρχικού δικτάτορα και αυξανόμενη εχθρότητα προς τη Δύση.

Οποιαδήποτε βιτρίνα φιλελευθερισμού διατηρούσε, κατέρρευσε το 2021 όταν ο Ναβάλνι και πολλοί οπαδοί του αποκλείστηκαν από τη διαδικασία εκλογών.

Όλοι οι πολιτικοί παντού είναι ανέντιμοι. Ενδιαφέρονται πρώτιστα, συχνά δε μόνο, για τον εαυτούλη τους. Μα το να φθάνεις σε επίπεδο ξετσίπωτης απατεωνίας όπως ο Πούτιν, δίχως την ελάχιστη βάση εντιμότητας και κοσμιότητας είναι γνώρισμα μαφιόζων όπως ο Χίτλερ και ο Στάλιν. “Όχι, δεν θα εισβάλουμε” διαβεβαίωνε ως και δυο μέρες πριν την εισβολή στην Ουκρανία. “Όχι. Μόνο γυμνάσια κάνουμε! Όχι, αποσύρουμε τα στρατεύματά μας!”

Επί ένα έτος και πάνω διαβεβαίωνε για τις καλές προθέσεις του ενώ οι Μυστικές Υπηρεσίες των Αμερικανών και Βρετανών γνώριζαν πως σχεδίαζε τα αίσχιστα και μάζευε λεφτά από τα καύσιμα για να χρηματοδοτήσει αυτήν την αισχρότητα εισβολής και καταπάτησης Διεθνούς Δικαίου.

Οι ομοιότητες με τον Χίτλερ εξετάστηκαν: ψεύδη, νταηλίκι, εισβολές, περιστολή ελευθεριών στη Γερμανία/Ρωσία, αλάνθαστος ηγέτης που δίνει νέα μεγάλη δόξα στο ταπεινωμένο από ξένους Έθνος του. Τουλάχιστον ο Χίτλερ κατασκεύασε τους νέους αυτοκινητοδρόμους (autobahn) και θεράπευσε την ανεργία. Η Ρωσία έδειξε κάποια οικονομική ανάπτυξη ως το 2010 μα μετά την έχασε. Και τώρα, με τις κυρώσεις, παρουσιάζεται αυξανόμενη ανεργία, έως και 200.000, ενώ όσοι νέοι μπορούν να φύγουν εγκαταλείπουν τη χώρα: ήδη έχουν φύγει 70.000 κι ετοιμάζονται άλλες 100.000. Ακόμα και πρώην φίλοι του Ολιγάρχες, που τώρα, μένουν στο εξωτερικό έχουν στραφεί εναντίον του.

Οι μάζες τον λατρεύουν όπως λάτρευαν τον Στάλιν ως “σωτήρα” διότι σταδιακά αφαίρεσε τις ελευθερίες τους, αφού πρώτα μέσω Κλεπτοκρατίας τους απέκλεισε από την ευημερία, καθώς τρισεκατομμύρια πήγαν στους Ολιγάρχες. Ο Μέγας Πέτρος προώθησε μέτρα ελευθερίας κι έγινε μισητός και στους Βογιάρους άρχοντες που τα έβλεπαν ως απειλή στη δύναμή τους και στις μάζες που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Οι μάζες δεν αντέχουν πολλή ελευθερία.

Ίσως κι αυτός σαν τον Χίτλερ πίστευε πως μπορούσε να επιτύχει τα πάντα λόγω των αρχικών του επιτυχιών (στην Τσετσενία, Γεωργία και Κριμαία) και γι’ αυτό προχώρησε τόσο αψήφιστα και ξεδιάντροπα στην εισβολή στην Ουκρανία.

Ο νομπελίστας Ρώσος συγγραφέας Ντμίτρι Μουράτοφ δήλωσε για την εισβολή: “Η χώρα μας με εντολή του προέδρου Πούτιν, ξεκίνησε έναν πόλεμο με την Ουκρανία. Δεν υπάρχει κανείς να τον σταματήσει. Οπότε μαζί με τη θλίψη νιώθουμε και ντροπή.”

Ο πρώην σύμβουλος του Πούτιν Γκλεμπ Παβλόβσκι δήλωσε στους Times “Έχει γίνει ένας αποσυνάγωγος, περισσότερο απομονωμένος από τον Στάλιν”.

Υπήρξαν κι άλλες κριτικές από Ρώσους που ντρέπονται για την εισβολή.

Μα υπάρχουν και πολλοί υποστηρικτές και μάλιστα στα υψηλότερα στρώματα της ρωσικής κοινωνίας. Αλλιώς, μόνος του, ο μάλλον εξουσιολάγνος, κομπλεξικός πρώην Καγκεμπίτης δεν θα επιχειρούσε τέτοια εκστρατεία όσο και αν την ήθελε για να κερδίσει ένα 15% των εδαφών της Ουκρανίας και να αφήσει όνομα σπουδαίου “ηγέτη λυτρωτή”.

Το πιστό μα εντελώς άχρωμο σκυλάκι του, ο Μεντβέντεφ δήλωσε: “Δεν χρειαζόμαστε πια διπλωματικές σχέσεις με τη Δύση”.

Για να δούμε τι θα γίνει σε λίγους μήνες από τώρα!