(από το Γεροντικόν, επιμ. Π. Πάσχου)
Ένας κυνηγός, βλέποντας μια φορά τον «πατριάρχη της ερήμου» Μέγα Αντώνιο (251-356 μ.Χ.) ν’ αστειεύεται με τους υποτακτικούς μοναχούς του, σκανδαλίσθηκε.
Θέλοντας ο όσιος τότε να τον διδάξει, ότι μερικές φορές η διάκριση επιβάλλει κάποια συγκατάβαση στην πολλή και συνεχή αυστηρότητα, του είπε:
–Τέντωσε το τόξο σου.
Ο κυνηγός υπάκουσε. Ο όσιος του είπε πάλι:
–Τέντωσε το περισσότερο.
Ο κυνηγός το τέντωσε περισσότερο, οπότε ο όσιος του είπε ξανά:
–Τέντωσε το ακόμα πιο πολύ.
Ο κυνηγός διαμαρτυρήθηκε:
–Αν το τεντώσω περισσότερο, θα σπάσει.
–Το ίδιο θα συμβεί, αποκρίθηκε ο όσιος, και με τους αδελφούς εάν αγωνίζονται συνεχώς σκληρά, χωρίς καμιά ανάπαυση και αναψυχή.
Πολύ διαφορετική είναι η αφήγηση σχετικά με τον Άγιο Αντώνιο στο Βίος του Οσίου Πατρός ημών Αντωνίου, γραμμένη από τον Μέγα Αθανάσιο της Αλεξάνδρειας:
Οι οδοιπόροι της ερήμου
Καθώς δύο μοναχοί προχωρούσαν στην έρημο για να επισκεφθούν τον Μέγα Αντώνιο, τους έλειψε το νερό. Ο ένας πέθανε από την δίψα και ο άλλος, μην αντέχοντας να βαδίζει, έπεσε στην άμμο και περίμενε τον θάνατο.
Ο Μέγας Αντώνιος, ενώ βρισκόταν στο όρος, φώναξε δύο επισκέπτες μοναχούς και τους είπε:
–Πάρτε γρήγορα ένα σταμνί νερό και τρέξτε στον δρόμο προς την Αίγυπτο, γιατί δύο ήθελαν να μας επισκεφθούν και ο ένας πέθανε από την δίψα, ενώ ο άλλος θα πεθάνει, αν δεν προλάβετε.
Οι αδελφοί, αφού περπάτησαν μία μέρα, βρήκαν τον νεκρό και τον έθαψαν. Τον άλλον τον ζωογόνησαν με το νερό και τον οδήγησαν στη σκήτη του οσίου.
Φυσικά ο Μέγας Αντώνιος δεν ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του πρώτου αδελφού. Αυτός οφείλεται στις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού. Το θαυμαστό εδώ είναι ότι, ενώ ο όσιος βρισκόταν τόσο μακριά, αξιώθηκε από τον Κύριο να παρακολουθήσει το περιστατικό.
Η νήψη και η προσευχή τον είχαν κάνει διορατικό.
