Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία να καταδείξουν πως και οι Δεξιοί εθνικόφρονες είναι κακοκέφαλοι σαν τους κουκουέδες και ασυνάρτητους αναρχοαριστερούς.
Εδώ και μήνες η Τουρκία μας προκαλεί και μας παιδεύει και η Ευρώπη προτιμά να μην καταλαβαίνει πως ξανανθίζει ο Οθωμανισμός μα εμείς, ο περιούσιος λαός της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού αντί να συμμαζευτούμε και να συσκεφτούμε συντάσσοντας ένα εθνικό μέτωπο ενότητας και αποφασιστικότητας συμπεριφερόμαστε σαν ξεκουρντισμένα εξαμβλώματα αποδεικνύοντας πως είμαστε ξετρελαμένα ρομπότ που αντιδρούν προβλέψιμα σε κάθε αναμενόμενο ή αναπάντεχο ερέθισμα.
Πήγαν οι γαλαζοαίματοι Σταλινικοί του ΚΚΕ στον Γράμμο να γιορτάσουν. Να γιορτάσουν τι;
Τη συντριβή τους από τους Δεξιούς μοναρχοφασίστες και Αγγλο-αμερικάνους όταν ξεσηκώθηκαν κι αιματοκύλησαν τη χώρα γιατί ήθελαν να την προσφέρουν στη Σοβιετική Αυτοκρατορία – παρά τη συμφωνία του Στάλιν με τον Τσώρτσιλ πως η Ελλάδα θα έμενε στη σφαίρα επιρροής των Δυτικών. Αλλά, θα μου πείτε, ποια συμφωνία τήρησαν ποτέ;
Μετά πήγαν κάμπινγκ τα βουτυρόπαιδα των Συριζαίων τσιπριστών για να γιορτάσουν κι αυτά την ήττα της οπλισμένης Αριστεράς και τον αγώνα της για Λαοκρατία. Κανονικά, αν είχαν διαβάσει έστω και την αριστερή εκδοχή εκείνου του ένοπλου, αδελφοκτόνου αγώνα θα ήξεραν πως ηττήθηκαν οριστικά και θα έπρεπε να καταθέσουν πένθιμα, κηδευτικά στέφανα στις άγριες βουνοπλαγιές.
Ήταν γιορτές, επέτειοι, πάρτι, συνευρέσεις αναμνηστικές, εμπνευστικές.
Τέλη Αυγούστου αποφάσισαν και οι Απόστρατοι Αξιωματικοί του Στρατού να δείξουν πως και αυτοί ξέρουν να γιορτάζουν, να θυμούνται, να τιμούν. Αυτοί άλλωστε είναι οι νικητές, τελικά.
Αυτή, κατά τον Ριζοσπάστη, που μόνο ρίζες δεν έχει σπάσει τόσα έτη, είναι «γιορτή μίσους». Οι δικές τους ήταν τι; Γιορτές αγάπης;
Προσπαθούν οι καημένοι οι Δεξιοί να φθάσουν τους Αριστερούς στην απύθμενη ανοησία τους. Προσπαθούν μα δεν τα καταφέρνουν. Οπότε, ας μην καίνε ως ευπαθείς ηλικιωμένοι που είναι κιόλας, την πολύτιμη ενέργειά τους σε τέτοιες ανηφορικές «εκδηλώσεις μνήμης» που είναι στην πράξη κατηφόρες νοημοσύνης και αξιοπρέπειας.
Η παλαβομάρα του εγωισμού και της ματαιοδοξίας που γεννά μίσος και διχασμό σε αυτή τη χαζοχαρούμενη χώρα πάει πίσω χιλιάδες χρόνια στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα, στον Ετεοκλή και τον Πολυνίκη.
Κάθε φορά, κάθε πλευρά έχει δίκιο. Και άδικο.
Έτσι και σήμερα, παρά τους αλλεπάλληλους κινδύνους και τις κρίσεις.
Αλλά άντε να πείσεις έναν φαλακρό πλασιέ φαρμάκων για την τριχόπτωση και τους αδαείς οπαδούς του πως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά…
