1. Συνεχίζω να συμβουλεύομαι το Η Τελευταία Μπλόφα των κυριών Βαρβιτσιώτη και Δενδρινού (2019 εκδ. Παπαδόπουλος).
Σε προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στην επίσκεψη του Τόμας Βίζερ, του Αυστριακού που ήταν επικεφαλής του Euroworking Group (2011-2018), που ήρθε τέλη Μαρτίου 2015 για να προετοιμάσει τους συνοδούς του Τσίπρα στην πρώτη τους συνάντηση με την κ. Μέρκελ στη γερμανική καγκελαρία (23/3/15).
Λίγες μέρες νωρίτερα και πριν από τη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός μας, το τσακάλι πολιτικής ωριμότητας, είχε καλέσει στο γραφείο του Eυρωβουλευτές του Σύριζα. Μερικοί του μίλησαν για την επικείμενη επίσκεψη του Βίζερ και για τον κρίσιμο ρόλο που έπαιξε αυτός ο επικεφαλής του Euroworking Group σε όλες τις αποφάσεις σχετικά με το Eυρώ. “Και ποιος είν’ αυτός;”, ρώτησε απορημένος.
Οι άλλοι έμειναν άφωνοι. Αυτοί που γνώριζαν καλύτερα τα πράγματα, κατάλαβαν πως, αφού δεν ήξερε τον Βίζερ, ο Τσίπρας δεν ήξερε το Euroworking Group και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε το Eurogroup, που θα αποφάσιζε για το μέλλον της χώρας. Πώς θα έκανε διαπραγματεύσεις;
2. Η άγνοια, η αμορφωσιά, η περιορισμένη αντίληψη του πρώην πρωθυπουργού είναι πλέον πασίγνωστη. Ο άνθρωπος μόνο για συνεργείο καθαρισμού κάνει. Μα επειδή η πλειοψηφία των Ελλαδιτών δεν είναι καθόλου καλύτερη, τον επέλεξε ως πρωθυπουργό για μια κρίσιμη περίοδο της οικονομίας μας.
Και ο παλικαράς πρωθυπουργός πήγε στη Γερμανία να συνομιλήσει, να εκφράσει τις ελληνικές (τσιπρικές) θέσεις και να διαπραγματευθεί (!) με ένα από τα πιο έμπειρα πολιτικά πρόσωπα του κόσμου.
Όταν ο Σαμαράς επισκέφτηκε ως πρωθυπουργός την κα Μέρκελ (Αυγ. 2012) υπήρχε ο κίνδυνος η χρεοκοπία (ή έξοδος από το Ευρώ – μάλλον απίθανη) της Ελλάδας να αποτελούσε τροχοπέδη για όλη την Ευρωζώνη. Ευτυχώς ο Σαμαράς είχε παρατήσει τις αντιμνημονιακές του παράτες και παραφωνίες.
Το 2015 η Ευρωζώνη όντας πλέον προειδοποιημένη, είχε, χάρη σε πολλούς κατάλληλους χειρισμούς, θωρακισθεί για τέτοιου είδους κρίσεις και η Μέρκελ γνώριζε πως η ελληνική κρίση μπορούσε να αντιμετωπιστεί άνετα.
3. Ο Τσίπρας συνοδευόταν από άλλους αστέρες του τσιπρισμού, όπως ο Νίκος Παππάς και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τη δράση και ανικανότητα των δυο αυτών πρωτοκλασάτων συνεργών του Τσίπρα.
Κάθισαν, λοιπόν, στη μια πλευρά ενός μεγάλου οβάλ, ξύλινου τραπεζιού: ο Τσίπρας στη μέση με τους 5 συμβούλους συνοδούς. Απέναντι κάθισαν οι Γερμανοί, η Μέρκελ με τους δικούς της 5, η ίδια στη μέση.
“Ποιος έχει τον φάκελο;”, ρώτησε ο Παππάς στα Ελληνικά.
Όλοι ανησύχησαν μήπως και δεν είχαν μαζί τους τον φάκελο!
“Τι θα κάνουμε τώρα;”, ρώτησε ο Τζανακόπουλος.
“Ποιος τον πήρε, ρε;”, ρώτησε τρίτος της διαπραγματευτικής παρέας σε ορθό τσιπρικό ύφος (σ. 123).
Αυτά τα τσογλάνια που ακόμα και τον φάκελο για τη διαπραγμάτευση δεν ήξεραν αν είχαν πάρει μαζί τους, θεωρούσαν τον εαυτό τους ικανό να κυβερνήσει τη χώρα και να διαπραγματευθούν με την πιο έμπειρο πολιτικό, την πιο ισχυρή δύναμη, της Ευρώπης.
4. Όπως είχε προειδοποιήσει ο Βίζερ, η Μέρκελ ήταν άριστα προετοιμασμένη. Σύντομα έγινε καταφανές πως γνώριζε τη λίστα με τις εκκρεμείς μεταρρυθμίσεις και το σύνολο ελληνικό πρόγραμμα των τελευταίων 5 ετών. Η Μέρκελ είχε ένα ολιγοσέλιδο έγγραφο που συνόψιζε όλα τα σημεία επέκτασης του προγράμματος.
Οι δικοί μας βρήκαν επιτέλους “τον φάκελο”!
Ο Τσίπρας έκανε τις προτάσεις του και η Μέρκελ απαντούσε λακωνικά πως οι εμπειρογνώμονες θα έπρεπε πρώτα να ελέγξουν κατά πόσον αυτές ήταν βιώσιμες. Σύντομα έγινε φανερό πως οι αναλύσεις που οι Έλληνες έδιναν στην καγκελάριο δεν ήταν αρκετά ενδελεχείς, δεν υπήρχαν αριθμοί και ημερομηνίες, κι επομένως δεν μπορούσαν να συζητηθούν – και φυσικά ούτε να υιοθετηθούν!
Σε όλη τη διάρκεια ο Τσίπρας αναγκαζόταν να συμβουλεύεται τον Παππά προφανώς διότι ήταν απληροφόρητος, απροετοίμαστος.
Και αυτή παρέμεινε η γραμμή του. Θα διαπραγματευόταν “πολιτικά” όχι “οικονομολογικά”. Διότι δεν σκάμπαζε τίποτα από οικονομικά ενώ πολιτικά μπορούσε να εκστομίζει τις αυθόρμητες αρλούμπες της “αυταπάτης” του.
5. Και επαναλαμβάνω κλείνοντας. Αυτοί ήταν οι ήρωες του λαού που θα επέβαλαν τις απόψεις τους στην Ευρώπη. Αυτές οι ενσαρκώσεις ανεντιμότητας, ανευθυνότητας και ανικανότητας, μας κυβέρνησαν επί τεσσεράμισι έτη και διεκδικούν ξανά, ως αντιπολίτευση, μια δεύτερη θητεία κυβέρνησης, αλώνοντας τώρα όλους τους μηχανισμούς (ή «αρμούς»!) της κρατικής εξουσίας.
