1. Η ζημιά που έκανε στον τόπο η τσιπρική νομενκλατούρα δεν είναι περισσότερη από εκείνη της νεοδημοκρατικής ή παπανδρεϊκής. Τις ξεπέρασε μόνο στο ότι (και αυτό είναι πιο σοβαρό, βέβαια) απαξίωσε την αριστεία και τη δικαιοσύνη. Αλλά εδώ που τα λέμε –
Από τη στιγμή που υπάρχει νομενκλατούρα και πελατειασμός, το υπόλοιπο κατρακύλημα στον βόθρο της βαρβαρότητας είναι αναπόφευκτο. Και είτε αρέσει είτε όχι, και νομενκλατούρα και πελατειασμό επανέφερε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τους παλαιοδημοκράτες του στη Μεταπολίτευση.
Λέγεται και ξαναλέγεται: Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε τότε. Ναι, μόνο που δεν υπήρχε, καταλαβαίνεις κάποτε, καμιά ευκαιρία, διότι ούτε ο Κ. Καραμανλής ούτε ο λαός που παραληρούσε ήθελαν πράγματι ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αν τις ήθελαν, θα φρόντιζαν να μάθουν πώς να τις επιβάλουν αντί να επαναφέρουν τις αμαρτωλές πρακτικές που γνώριζαν καλά.
2. Ο κ. Τσίπρας επαναλαμβάνει τα ίδια στο δικό του επίπεδο, ενός νεαρού 12χρονου που ξελογιάστηκε από τη μεσόκοπη ξεδοντιασμένη Αναρχοαριστερά νομίζοντας πως είχε ακόμα το εκρηκτικό σφρίγος και την αμαρτωλή αγριάδα παλαιότερων εποχών. Όποιος ονειρεύεται τον Λένιν και τον Τσε δεν θα ωριμάσει ποτέ και θα πεθάνει σε ασυγχώρητη σύγχυση.
Οι τσιπριστές νομίζουν πως άφησαν σπουδαία έργα ήδη. Δύσκολο να τα διακρίνεις στο πλάκωμα της τρομάρας των ημερών οικονομικής μα και διεθνούς πολιτικής κρίσης.
Ισχυρίζονται πως λύτρωσαν την κοινωνία από τη διαπλοκή και την πολιτική από τον πελατειασμό. Έκαναν βαθιές τομές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και ανύψωσαν καθαρίστριες σε ευρωβουλευτές και υφυπουργούς. Επίσης έλυσαν το Μακεδονικό.
Τέτοια και παρόμοια είναι τα ένδοξα έργα για τα οποία θα τους θυμούνται οι επερχόμενες γενεές καθώς θα προσπαθούν με ιδρώτα, δάκρυα κι αίμα να αποπληρώσουν το χρέος (που φούσκωσαν οι τσιπριστές και τους το φόρτωσαν)!
3. Το πρώτο πράγμα που οι τσιπριστές μας κληροδοτούν, για όσους δηλαδή βλέπουν, είναι η φύση της αναρχοαριστεράς. Έδειξαν όλες τις πτυχές της που εγείρονται από την απύθμενη εξουσιολαγνεία τους.
Υπάρχουν όμως δύο άλλα πολύ πιο χειροπιαστά πράγματα που μακρόχρονα, αν ο ελληνισμός παραμείνει υπαρκτός, θα έχουν μεγάλη ευεργετική επίδραση στην ανιστόρητη και γενικά χαώδη νοοτροπία των Ελλήνων. Και τα δύο τα πέτυχαν παρά την παλαιότερη λυσσασμένη εχθρότητά τους σε αυτά.
Πρώτον, έφεραν την Ελλάδα, παρά τη συνεχιζόμενη πολεμική ρητορεία τους, πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και υλικά μα και πολιτισμικά. Επίσης αποδέχθηκαν την Αμερική ως φίλη χώρα κι έπαψαν τη σαχλή αντιαμερικανική συνθηματολογία του σταλινικού παρελθόντος – παρότι λατρεύουν ακόμα τους Βελουχιώτη, Τσε, Κάστρο και Μαδούρο.
Δεύτερον, έκαναν κάποιες αποκρατικοποιήσεις, με μισή καρδιά έστω. Είναι κάτι που οι Δεξιοί δεν τολμούσαν ούτε κάτω από το μνημόνιο.
Αυτά είναι σημαντικά έργα και ας τα έκαναν για τους δικούς τους εγωιστικούς λόγους.
