Οι Χριστιανοί δεν τηρούν, βέβαια, κανένα Σάββατο. Τηρούν την Κυριακή της εβδομάδας αντί το Σάββατο. Μα έχουν οι περισσότεροι αργία και Σάββατο και Κυριακή. Πολλοί δεν έχουν ούτε αργία ούτε τηρούν Σάββατο ή Κυριακή. Εργάζονται και Σάββατο και Κυριακή (ξενοδοχεία, εστιατόρια, κλινικές, περίπτερα κλπ.).
Σήμερα, εκτός από κάποιους «πιστούς», οι μάζες λατρεύουν το Χρήμα, τον πλούτο, κι έτσι αφιερώνονται σε αυτήν τη θεότητα!
Η αργία της Κυριακής δεν ανήκει στην αρχαιοελληνική παράδοση, αν και απαντάται σε αρκετές προ-χριστιανικές θρησκείες. Διαδόθηκε μαζί με τον Χριστιανισμό που την κληρονόμησε από τον Ιουδαϊσμό.
Είναι η 4η μεγάλη εντολή στις 10 που έφερε ο Μωυσής από το ιερό όρος Σινά. «Μνήσθητι την ημέρα των Σαββάτων αγιάζειν αυτήν». Σε 6 ημέρες ο Κύριος εποίησε τους κόσμους και την έβδομη αναπαύθηκε και καθαγίασε αυτήν!
Στην πραγματικότητα αυτά μοιάζουν περισσότερο με δικαιολογίες παρά με αληθινά γεγονότα. Η ημέρα του Σαββάτου και η ιερότητά της ανήκουν στην ιουδαϊκή παράδοση που τη δανείστηκε από τους Βαβυλώνιους (και γενικότερα τους Μεσοποτάμιους). Εκείνοι μοίρασαν τον σεληνιακό μήνα στα τέσσερα καθιερώνοντας τέσσερα στάδια στον σύνολο κύκλο της Σελήνης από το Νέο Φεγγάρι στη φέξη και στην Πανσέληνο, μετά στη χάση και στην εξαφάνιση, οπότε ο κύκλος θα ξαναρχίσει με το Νέο Φεγγάρι.
Αυτή η πανάρχαια διαίρεση εγκαταλείφθηκε για τον ηλιακό μήνα που έχει ως βασική μονάδα του την ημέρα. Μα η εβδομάδα έμεινε αφήνοντας 2 ή 3 μέρες έξω που συνολικά δίνουν ακόμα έναν μήνα σεληνιακό (δηλαδή 13 μήνες).
Στην Ινδία, στη Βεδική Παράδοση, η εβδομάδα εδραιώθηκε στον 20ο αιώνα λόγω της αγγλικής κυριαρχίας και της επιθυμίας πολλών Ινδών να δυτικοποιηθούν αρχικά μιμούμενοι τους Βρετανούς (και σε πολλά σημεία καλά έκαναν, όπως το να μην καίνε ζωντανές τις χήρες μαζί με το πτώμα του μακαρίτη συζύγου). Στις μέρες μας είδα σε μια στατιστική πως μόνο ένα 3% του πληθυσμού ακολουθούν τις παλιές παραδόσεις σχετικά με τη Σελήνη και τις δυο μεγάλες γιορτές του Νέου Φεγγαριού και της Πανσελήνου. Ακόμα και μορφωμένοι Ινδοί δεν ξέρουν πια τη διαφορά ανάμεσα στις δυο κι ελάχιστοι Βραχμάνοι τηρούν τα θρησκευτικά καθήκοντα – όπως ελάχιστοι Χριστιανοί ενδιαφέρονται πλέον να τιμήσουν και να λατρέψουν τον Κύριο της Κυριακής.
Το Ινδικό ημερολόγιο είχε το δεκαπενθήμερο ως μονάδα (λέγεται pakṣa) μετά τη μέρα, αν και για την ακρίβεια ήταν 14 μέρες. Η μέρα της Νέας Σελήνης ονομάζεται āmavāsya και η μέρα της Πανσελήνου pūrņimā. Η πρώτη αφιερωνόταν στους Προγόνους και η δεύτερη στους Θεούς.
Ήταν ιερές μέρες μα όχι αργίες εκτός από τις γυναίκες που αναπαύονταν. Μα σε μια αγροτοκτηνοτροφική κοινωνία δεν μπορούσαν οι άντρες να έχουν πλήρη αργία. Έπρεπε στις κατάλληλες εποχές να οργώσουν το χωράφι, να σπείρουν, να θερίσουν. Έπρεπε συχνά να ποτίσουν. Έπρεπε κάθε μέρα να φροντίσουν τα ζώα.
Σε ορισμένες ινδουιστικές κοινότητες (και στο νησί Bali κατ’ εξοχήν) η παράδοση συνεχίζεται, μα, όπως έγραψα ήδη, γενικά έχει ατονήσει. Εντούτοις είναι γνωστό ακόμα και σε πολλούς Δυτικούς, λόγιους και μη, πως οι φάσεις του φεγγαριού παίζουν σπουδαίο ρόλο για πολλές αγροτοκτηνοτροφικές δραστηριότητες.
