1. Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την επέτειο του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πολλά γράφονται και λέγονται ακόμα για τον Νίκο Ρωμανό. Πέρσυ, προπέρσυ, τέτοια εποχή, έγραψα κι εγώ για τους δύο νεαρούς. Είμαι βέβαιος πως πολλοί αφελείς σαν εμένα διερωτώνται γιατί δεν έχουν καθιερωθεί εορταστικές επέτειοι για τα θύματα αναρχο-τρομοκρατών όπως π.χ. ο Μπακογιάννης…
Διάβασα κι άκουσα λίγα φέτος από την πληθώρα δημοσιευμάτων και αγγελμάτων για τη νέα γιορτή που εισχώρησε στα προγράμματα Αναρχοαριστεράς – μια αφορμή ακόμα για να διαδηλώνουν, να καίνε και να σπάνε γύρω από το Σύνταγμα. Επίσης για να βγάζουν λογύδρια oi βουλευτές της ίδιας νοοτροπίας οι οποίοι σπεύδουν, όσο είναι αντιπολίτευση, να υποστηρίξουν και να προωθήσουν οποιαδήποτε παρανοϊκή πρακτική φτάνει να υπομονεύουν την κυβέρνηση και την έννομη τάξη.
Μια κυρία δημοσιογράφος έγραψε, “Πιστεύω τον Ν. Ρωμανό πως θέλει να σπουδάσει.” Πολλοί άλλοι αναφέρουν τα ίδια συν το γεγονός πως κάθε πολίτης έχει δικαίωμα στη μόρφωση.
Αφού ο νέος παντρεύτηκε στη φυλακή και αφού του δίνεται η ευκαιρία, και αφού είναι καθιερωμένη πρακτική σε όλες τις σοβαρές Δημοκρατίες της Δύσης (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ κλπ), να μπορεί κάποιος έγκλειστος να σπουδάσει, γιατί δεν το κάνει;… Χιλιάδες το έχουν κάνει! … Γιατί πρέπει σώνει και καλά, αυτός να βγει, όχι όμως άλλοι; Υπάρχουν και τα “βραχιολάκια”.
Αυτό που έπαψαν όλοι να αναφέρουν είναι πως ο νεαρός Ρωμανός είχε δηλώσει πως έτσι κι έβγαινε για σπουδές ή άλλο λόγο θα συνέχιζε την ένδοξη πορεία του ως επαναστάτης – και ληστής, υποθέτω. (Δυο τρεις όντως ανέφεραν το θέμα κι εξέφρασαν απορία και ανησυχία για την κατάσταση.)
2. Ένα 35% των συμπατριωτών μας που ανήκουν στην Αναρχοαριστερά είναι ψυχοπαθείς, παρανοϊκοί ή αμόρφωτοι (ένα σεβαστό ποσοστό ίσως και τα τρία). Δεν μπορεί να έχεις κάποια μόρφωση, να σκέφτεσαι κάπως λογικά και να έχεις κάποια ψυχική ισορροπία και ταυτόχρονα να είσαι αναρχοαριστερός.
Δεν μπορεί να ασπάζεσαι τον αρρωστημένο αριστερισμό σε μια από τις μορφές του, μετά τη διάλυση της Σοβιετίας, την πτώση του τείχους του Βερολίνου και των άλλων “υπαρκτών” σοσιαλισμών. Όλα αυτά τα συστήματα καταλύθηκαν έσωθεν έχοντας αποτύχει παταγωδώς σε κάθε τομέα. Όταν λοιπόν ευαγγελίζεσαι τέτοια συστήματα, μάλλον στοχεύεις σε κάτι άλλο.
Ο στόχος έχει αποδειχθεί επανειλημμένα χωρίς εξαίρεση: γρήγορος, εύκολος πλουτισμός και ευδαιμονισμός (με κάθε έννοια της λέξης).
Γιαυτό ο “αγώνας” για την ανατροπή του καταραμένου καπιταλισμού τώρα συνεπάγεται ληστείες, εμπρησμούς, δολοφονίες και κάθε είδους βία ενάντια στην υπόλοιπη κοινωνία.
Το υπόλοιπο 65% του Υπαρκτού Ελληνισμού (ωραία φράση του Στέφανου Κασιμάτη της Καθημερινής για τον λαμπρότερο και εξυπνότερο λαό της υφηλίου) αγαλλιάζει σε μια ευγενή και γόνιμη άγνοια, όπου κάθε ηθική αξία (κυρίως αλήθεια, δικαιοσύνη, εντιμότης) έχει εξορισθεί στο όνομα της προόδου και (σοσιαλ-)δημοκρατίας. Έτσι όλοι τώρα διεκδικούν το οικουμενικό δικαίωμα “εγώ κάνω ότι γουστάρω”. Οι πολιτικοί της κεντροδεξιάς μάλιστα έχουν κάνει όσες αθλιότητες και αισχρότητες μπόρεσαν για να αυξηθεί το ποσοστό των αναρχοαριστερών. Ανησυχούν λένε, μα στην πραγματικότητα υπνοβατούν.
3. Στον νου μου εξακολουθεί να ορθώνεται το τεράστιο ερωτηματικό που εγέρθηκε από τότε που σκοτώθηκε ο νεαρός Γρηγορόπουλος και μετατράπηκε σε ιερό περίπου ήρωα με επέτειο. Απορώ μάλιστα που δεν το συναντώ πουθενά στα πρόσφατα σχόλια, προφορικά και γραπτά, έξαλλα ή σοβαροφανή.
Η σχετική δημοσιογραφία ήταν και παραμένει, δύο ειδών μόνο: οι αναρχοαριστεροί που ωρύονται για τα δικαιώματα του ληστή-τρομοκράτη βρίζοντας όσους εναντιώνονται και οι άλλοι που αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους και μιλούν απολογητικά σα να έχουν κάνει αυτοί έγκλημα ή σα να μην ευθύνονται οι εγκληματίες για τα εγκλήματά τους.
Κακώς πιστεύω το δικαστήριο αποφάσισε πως ο Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε – αλλά καλώς καταδίκασε τον ράμπο-πιστολέρο. Δεν υπήρξε δόλος, πρόμελέτη ή πρόθεση. Η δολοφονική σφαίρα αποδεδειγμένα εξοστρακίστηκε και χτύπησε θανάσιμα τον νέο.
Αλλά, και είναι μεγάλο ΑΛΛΑ, αντί να μιλάνε σαν χάνοι, φοβούμενοι μήπως και θεωρηθούν μη-δημοκρατικοί ή μη-προοδευτικοί ή μη-συμπονετικοί, οι δημοσιογράφοι καλά θα κάνουν – δεν είναι αργά ακόμα – να θέσουν κι αυτοί δημόσια το μεγάλο ερώτημα: –
“Τι γύρευαν οι νεαροί στα Εξάρχεια το βράδυ εκείνο;”
Είναι, μάθαμε, και οι δύο, Γρηγορόπουλος και Ρωμανός, γόνοι ευκατάστατων οικογενειών που ζουν στα βόρεια προάστια. Εκείνο το βράδυ του Δεκεμβρίου, που οι αναρχο-αριστεροί πυρπολούσαν την περιοχή γύρω από το Σύνταγμα (έκαψαν μάλιστα ζωντανούς εργαζόμενους στο γραφείο τους), οι δυο νεαροί βγήκαν, λένε, βόλτα για να ξεσκάσουν.
Γιατί πήγαν για βόλτα στα Εξάρχεια όπου, όπως είναι πασίγνωστο, γίνονται φασαρίες, ξεσηκώνονται οι κουκουλοφόροι, ξυλοφορτώνονται μετανάστες, διακινούνται ναρκωτικά και μόνο ασφάλεια και ησυχία δεν βρίσκεις;
Και τώρα παρουσιάζεται δεύτερο ερώτημα: Ο Ρωμανός στράφηκε στη ληστεία και στην τρομοκρατία όντως επειδή, όπως διατείνονται οι μπούφοι της δημοσιογραφίας, σκοτώθηκε ο φίλος του ή επειδή το ήθελε;…
Οι απαντήσεις είναι νομίζω καταφανέστατες – και είναι πολύ ανιαρό και κουραστικό να καταγίνεται κανείς με τέτοιες ανοησίες.
4. Βρέθηκε η λύση με το ηλεκτρονικό “βραχιολάκι” κι ο νέος ήρωας σταμάτησε την απεργία πείνας! Και θα σπουδάσει!
Μακάρι!
Μακάρι να γίνει “νέος άνθρωπος”!
Μακάρι να το πίστευα!
