Είναι γνωστή η αγάπη της μαμάς για τα παιδιά της και ιδίως της Ελληνίδας μαμάς για τον κανακάρη γιο της (και της γιαγιάς για τον εγγονό). Αυτή η αγάπη συχνά εκφράζεται με πνιγηρό τρόπο καθώς η μαμά ελέγχει, φροντίζει τον βλαστό της και καταπνίγει κάθε απόπειρα πραγματικής ανεξαρτητοποίησης του νεαρού άντρα.
Είναι μια αρρωστημένη συναισθηματική προσκόλληση που δεν ωφελεί ούτε τον γιο ούτε τη μαμά.
Όταν το αγόρι είναι ακόμα ανήλικο (πιτσιρικάς ή βρέφος, ίσως θα το έλεγε ο κ. Βούτσης) είναι «καρδούλα, μάτια μου, ψυχούλα μου» και παρόμοια μέλη της μαμάς. Κι έτσι εκφράζεται και εδραιώνεται η μητρική σχέση και φροντίδα. (Υπάρχει και ο μπαμπάς που είναι συνήθως χαμένος στις σκέψεις του και δεν πολύ-προσέχει, ή πολύ-προσέχεται από, τους άλλους.)
Ως εδώ μικρό, θα έλεγε ίσως κάποιος, το κακό. Στην πραγματικότητα είναι μεγάλο, διότι ο νεαρός βλαστός με τόση αγάπη εντός, δύσκολα θα προκόψει εκτός οικογένειας.
Και αυτό φαίνεται γρήγορα με τον δικό του γάμο. Η μαμά πρέπει να βεβαιωθεί πως ο βλαστός έχει διαλέξει καλά την κοπέλα του. Αυτή τώρα θα πρέπει να αποδεχτεί εξίσου, όπως ο αντρούλης της, την πεθερά της. Και αν είναι φροντισιάρα προς τον κανακάρη και υπάκουη προς την πεθερά, όλα καλά ίσως. Αν όχι, τότε αρχίζει η υπονομευτική εργασία της μαμάς που δεν θέλει να χάσει την «καρδούλα» της. Διότι η φροντίδα στην ανατροφή του γιού δεν αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου δυναμικού άντρα, μα ενός πλάσματος που θα παρέμενε πάντα ο «γυιόκας» της.
Υπάρχει μια διδακτική αναλογία. Αν έχεις ένα μικρό πουλί (ή άλλο μικρό κατοικίδιο) το φροντίζεις με τρυφερότητα και το κρατάς ανάλαφρα: δεν το σφίγγεις έτσι που να το πνίξεις ή να το βλάψεις τραυματίζοντάς το. Και αν το αγαπάς πράγματι, το αφήνεις να πετάξει (ή ό,τι χρειάζεται) στην ελευθερία του τελικά. Εκείνο ανταποκρίνεται ή μένοντας κοντά σου ή έρχεται πρόθυμα στα χέρια σου.
Έτσι και τα παιδιά και ιδίως οι γιοί. Διότι και οι σύζυγοι θα κάνουν το ίδιο αν νιώθουν πως η πεθερά παρεμβαίνει βάζοντας σφήνες κι εμποδίζοντας τη γαμήλια συντροφικότητα. Θα υπονομεύσει και αυτή τη σχέση γιου προς μητέρα για να κρατήσει τον άντρα της κοντά της. Και σωστά!
Κάποτε η οικογένεια απαρτιζόταν από τρεις, κάποτε τέσσερις γενιές. Μα τότε οι άνθρωποι ήταν πολύ διαφορετικοί με άλλες αξίες, πιο κοντά στη φύση τους. Έκτοτε πολλά έχουν αλλάξει. Αν μη τι άλλο, τα σπίτια στις πολυκατοικίες έχουν μικρύνει: δεν χωρούν μεγάλες οικογένειες. Και δεν υπάρχει πια το ίδιο δέσιμο ανάμεσα στους ανθρώπους. Υπάρχουν όρια.
Η αναλογία είναι όντως διδακτική. Υπάρχουν όρια σε όλες τις σχέσεις μας – εκτός από την πιο παραμελημένη που είναι προς τα Θεία. Οι καλές σχέσεις μένουν μέσα στα όρια. Η καλή μητέρα αφήνει τον γιο να φτιάξει τη δική του οικογένεια όπως αυτός και η γυναίκα του τη θέλουν. Το νέο ζευγάρι θα συμβουλεύονται τις μητέρες και τους πατέρες τους για κάποια πράγματα, φυσικά, μα δεν θα τους θέλουν από πάνω τους όλη την ώρα.
