1. Στα προηγούμενα άρθρα για το χρόνο ανέφερα πως κουβαλάμε το παρελθόν μας παγιωμένο σε συνήθειες, νοοτροπία, αξίες και ψυχισμό. Αυτό γίνεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Βλέπουμε κάποιο φαινόμενο ή γεγονός ή πλάσμα στο άμεσο παρόν στο περιβάλλον μας, μα το βλέπουμε μέσα από το πρίσμα της προσωπικής μας νοοτροπίας, που το χρωματίζει ανάλογα και μετά ανταποκρινόμαστε σε αυτό με τις παγιωμένες συνήθειές μας.
Ποτέ δεν βλέπουμε το φαινόμενο ή γεγονός ή πλάσμα στο δικό του ευρύτερο πλαίσιο και όπως είναι το ίδιο, αχρωμάτιστο από τις δικές μας αντιλήψεις, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. Και ποτέ δεν δρούμε (ή αποφεύγουμε να δράσουμε) δίχως την παρέμβαση των συνηθειών μας.
2. Νομίζουμε π.χ. πως βλέπουμε ένα πρόσωπο στο παρόν, αντικειμενικά ή αμερόληπτα. Μα πάντα είναι κάποιο ‘άγνωστο’ ή γνωστό μας πρόσωπο, όπως ο τάδε με ορισμένα χαρακτηριστικά και συγκεκριμένες ιδιότητες που εμείς, νομίζουμε, γνωρίζουμε αρκετά καλά. Και αυτές οι ‘γνώσεις’ μας υποκινούν την ανταπόκρισή και τον τρόπο δράσης ή αδράνειάς μας.
Ποτέ δεν βλέπουμε τον άλλο όπως είναι, ως κομμάτι της δικής του οικογένειας, της κοινωνίας και, φυσικά, της ανθρωπότητας.
Το ίδιο συμβαίνει με γεγονότα και άλλα φαινόμενα, όπως ανέφερα στην αρχή.
Πάντα μας κυβερνά το νεκρό μα ενεργητικό παρελθόν.
Ακόμα και όταν δρούμε στοχεύοντας στο μέλλον, το μέλλον είναι ήδη φορτισμένο ή χρωματισμένο με τις επιθυμίες και ιδεοληψίες μας.
Είναι παράξενη αυτή η ανθρώπινη συνθήκη: να ζούμε στο παρόν μα να μην το βλέπουμε καθώς ξετυλίγεται, να μην συνδεόμαστε με την όλη παρουσία και τις δικές του λεπτές απόψεις. Κι έτσι ζούμε πρακτικά στο παρελθόν που πέρασε και κινητοποιούμαστε από εκείνο.
3. Παίρνω ένα παράδειγμα της πρόσφατης πολιτικής σκηνής.
Ο γενικά μάλλον ανίκανος πρωθυπουργός κ. Τσίπρας προχώρησε στο θέμα των σχέσεων μας με τη Βόρεια Μακεδονία, όπως επίσημα θα πρέπει να λέγεται η βόρεια γείτονάς μας, και πέτυχε μια συμφωνία.
Αυτή η συμφωνία είναι από τα ελάχιστα ορθά πράγματα που έχει πετύχει ο κυνικός, αμοραλιστής, αμόρφωτος κ. Τσίπρας.
Πιστεύω πως κάθε κράτος, κάθε έθνος, πρέπει να αφήνεται να έχει την ονομασία που θέλει και όχι να την επιβάλλουν άλλοι. Γι’ αυτό, θεωρώ τη συμφωνία των Πρεσπών ορθή, αν και πολλά σημεία είναι λαθεμένα και θα χρειαστούν επανεξέταση και διόρθωση.
Το όνομα ‘Βόρεια Μακεδονία’ είναι μάλλον βλακώδες. Το σημείο αναφοράς γίνεται το γεωγραφικό διαμέρισμα της Μακεδονίας της Ελλάδας. Από πού κι ως πού;
Πολύ ορθότερος όρος θα ήταν ‘Νέα Μακεδονία’ που θα αναφερόταν στην αρχαία Μακεδονία – η οποία ήταν μεγαλύτερη σε έκταση από τη σημερινή ελληνική Μακεδονία και, πιθανότατα, περιείχε μη-ελληνικά στοιχεία.
4. Αλλά ας παρέλθουμε αυτό το σημείο και τις βορειο-ελλαδικές επιχειρήσεις που έχουν εδώ και πολλά χρόνια βαφτίσει τα προϊόντα τους ‘μακεδονικά’, όπως ο ‘Μακεδονικός Χαλβάς’!
Η άποψη του θέματος που εδώ ενδιαφέρει είναι οι λανθασμένοι χειρισμοί του κ. Τσίπρα. Όχι απλώς λανθασμένοι, μα παρανοϊκοί στην αντιπαλότητα, ίσως και εχθρότητα, που δείχνουν προς την ίδια τη χώρα που κυβερνά!
Πρώτον, είναι ολοφάνερο πως ο ίδιος δεν κατέχει ίχνος πολιτικής και διπλωματίας και δεν γνωρίζει έστω και στοιχειώδη γεωγραφία και ιστορία. Μα ούτε και οι συνεργάτες που επέλεξε (ο υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς, ο υπουργός Άμυνας Καμμένος και οι χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοί του) μελέτησαν ενδελεχώς το όλο θέμα.
Δεύτερον, ενέργησε ως αδαής δικτάτορας με γνώμονα μόνο τη δική του προσωπική επιτυχία και δόξα, ως σοφός σωτήρας. Δεν συνεννοήθηκε με την αντιπολίτευση, που, αν μη τι άλλο, εκπροσωπούν ένα 65% των ψηφοφόρων, δηλαδή σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από το 35% του δικού του και του κ. Καμμένου μαζί! Δεν συμβουλεύτηκε συνταγματολόγους και ιστορικούς, ούτε οργανώσεις, σωματεία κι επιχειρήσεις στη Μακεδονία.
Το κομμουνιστικό παρελθόν του, η φλεγμονώδης, φρενοπαθής φιλοδοξία του τον οδήγησε σε μονομερή δράση. Αποφασίζω, διατάζω και διεκπεραιώνω, ΕΓΩ!
Αν ήταν στο παρόν κι ενδιαφερόταν για το μέλλον δεν θα έκανε αυτή τη συμφωνία έτσι όπως την έκανε. Θα έβλεπε πως υπάρχουν και τα άλλα κόμματα και άλλοι εμπειρογνώμονες και άλλες λεπτές απόψεις του ζητήματος.
Αν ήταν στο παρόν, η χώρα δεν θα είχε κατρακυλήσει τόσο βαθιά στον βούρκο!
