Τελικά σε όλα όσα κάνουμε αναζητούμε την ευτυχία, που είναι στην πραγματικότητα μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση μόνο, και θέλουμε το σύμπαν να την προμηθεύει όποτε την επιθυμούμε!
Γεννιέσαι κάποια χρονιά σε κάποια περιοχή. Ή μάλλον το σώμα σου γεννιέται σ’ αυτήν τη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Μαζί με το σώμα έρχονται επιθυμίες και φοβίες, όπως ανακαλύπτεις στη συνέχεια (σίγουρα μετά τα τρία σου). Ισχυρές επιθυμίες ή αρέσκειες που σε ωθούν προς ορισμένα πράγματα και φόβοι ή απέχθειες που σε κρατούν μακριά από άλλα πράγματα. Μα θα περάσουν μερικά έτη ωσότου το ανακαλύψεις αυτό. Μπορεί να σε εκπλήξει ή να σε φοβίσει ή να σε ωθήσει να θελήσεις να μάθεις περισσότερα.
Δεν έκανες τίποτα ως βρέφος για ν’ αποκτήσεις αυτές τις έλξεις ή απέχθειες. Μα σχετικά νωρίς βρίσκεις πως σου αρέσουν τα κεράσια πιο πολύ από τα μήλα και το παιχνίδι με την μπάλα περισσότερο από το να μάθεις πιάνο, αν και αργότερα έμαθες να παίζεις κιθάρα και να τραγουδάς. Αυτά ήρθαν μαζί με το σώμα και βλάστησαν ξαφνικά, απρόσμενα, στον ψυχισμό σου, τον ψυχικό κόσμο σου.
Στο σύνολό τους αρέσκειες και απέχθειες, επιθυμίες και φοβίες, συναποτελούν αυτό που οι άλλοι λένε ο χαρακτήρας ή η προσωπικότητά σου. Είναι μοτίβα εντυπωμένα κάπου, κάπως, στον νου σου και μέσω αυτών αλληλοεπιδράς με τον κόσμο γύρω σου – πλάσματα, πράγματα και περιστατικά.
Δεν είσαι το μόνο παιδί που μεγάλωσε ανακαλύπτοντας πως έφερε μαζί του αυτά τα μοτίβα στον ψυχισμό του, που είναι μαζί με, μα διαφορετικός από το σώμα, και υποκινεί το σώμα σε συγκεκριμένη δράση. Αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά των ανθρώπων, για όλους τους ανθρώπους για όλες τις εποχές.
Όπως όλοι, κι εσύ αναζητούσες πάντα τα πράγματα που σου δίνουν χαρά και ικανοποίηση και απέφευγες όσο μπορούσες όσα σου δίνουν πόνο ή δυσαρέσκεια.
Κι έτσι μεγάλωσες. Μα συγχρόνως επιδίωξες ν’ αναπτύξεις διάφορες ιδέες και ικανότητες του νου και του σώματος, παίρνοντας τη βοήθεια πρώτα από τους γονείς σου και μετά από πολλούς άλλους – φίλους, δασκάλους, βιβλία, τηλεόραση κ.λπ.
Έμαθες νοήματα και σημασίες. Ορισμένα πράγματα, πρόσωπα, περιστατικά, έχουν μεγάλη σημασία και άλλα λιγότερη ή και καθόλου. Έτσι σχηματίστηκαν και οι αξίες στον ψυχισμό σου.
Είσαι μοναδική ύπαρξη. Μπορεί πολλοί/πολλές να έχουν μερικά όμοια μοτίβα που έχουν πια εξελιχθεί σε μόνιμα χαρακτηριστικά, μα ως σύνολο είσαι ιδιαίτερο, μάλλον μοναδικό, άτομο, όπως όλα τ’ άλλα ανθρώπινα όντα. Και όπως εσύ δεν θα έχεις όλες τις ίδιες αξίες κι εμπειρίες που έχει κάποιος άλλος άνθρωπος, έτσι κανείς άλλος δεν θα έχει τις ίδιες με τις δικές σου.
Και όμως τελικά δεν ξέρεις γιατί και πώς έφερες αυτά τα μοτίβα, αυτές τις ιδιότητες (προτιμήσεις και αντιπάθειες, ικανότητες και αδυναμίες), μαζί σου.
Δεν σου φαίνεται παράξενο; Γιατί να μην ξέρεις; Γιατί να μην ενδιαφέρεσαι να μάθεις; Από πού ήρθες εσύ; Γιατί και πώς ήρθες;
Το σώμα σου, τα μαλλιά σου (ξανθά ή μαύρα), τα μάτια σου (γαλάζια ή καστανά) τα κληρονόμησες από τους γονείς σου σε μια ανυπολόγιστη διαδοχή προγόνων. Μα τα γούστα σου, οι αδυναμίες και ικανότητες σου, ο ιδιαίτερος ατομικός ψυχισμός σου, εκτός ίσως από ορισμένα στοιχεία (όπως μερικές πόζες) που μιμήθηκες, δεν είναι των γονιών σου. Εκείνοι ενδιαφέρονται για το μαγαζί τους (καθαριστήριο ή φούρνο) και σαπουνόπερες και γιουροβίζιον, εσένα σ’ ελκύουν τα Μαθηματικά και η κιθάρα!
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο παράξενο.
Θέλουμε ο κόσμος, το εξωτερικό περιβάλλον της φύσης και των ανθρώπων να εναρμονίζεται όσο γίνεται, όσο το δυνατόν περισσότερο, με τις δικές μας επιθυμίες. Θέλουμε να βρίσκουμε πάντα αυτά που μας δίνουν ικανοποίηση και μας κάνουν να νιώθουμε ευχαριστημένοι. Τελικά σε όλα όσα κάνουμε αναζητούμε την ευτυχία, που είναι στην πραγματικότητα μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση μόνο, και θέλουμε το σύμπαν να την προμηθεύει όποτε την επιθυμούμε!
Μα έτσι προκαλείς αντίθεση και σύγκρουση. Διότι, ναι, υπάρχουν αυτά που σου δίνουν ευχαρίστηση κι ευτυχία πρόσκαιρη, μα υπάρχουν και όλα τ’ άλλα που είτε σου είναι αδιάφορα ή ανιαρά είτε σου προκαλούν δυσαρέσκεια, σιχασιά ή πόνο.
Δεν μπορείς να δεχτείς όλα όσα προσφέρει το σύμπαν στην καθημερινή ζωή.
Τα πράγματα είναι όπως είναι και τα περιστατικά, τα κύματα της ζωής των ανθρώπων, κυλούν όπως κυλούν. Εσύ τους δίνεις τη σημασία που σου φαίνονται να έχουν, φιλική ή εχθρική, ευχάριστη ή δυσάρεστη.
Μα ξέρεις πως και όλα όσα σου αρέσουν και σου δίνουν ευτυχία, και αυτά στη ρουτίνα της επανάληψης, κάποια ώρα φέρνουν κορεσμό και θέλεις τότε κάτι άλλο. Πόσα κεράσια μπορείς να φας; Πόση ώρα μπορείς να παίζεις την κιθάρα σου; Ο οργανισμός σου, ο οργανισμός όλων μας, κάποια στιγμή λέει «Φτάνει!»
Δεν φταίνε (πάντα) οι άλλοι, δεν φταίει το σύμπαν, δεν φταίει το κυμάτισμα της ζωής. Οι σημασίες που σου φαίνονται να έχουν τα πρόσωπα και πράγματα και περιστατικά και σε χαροποιούν ή σε θλίβουν είναι αυτές που εσύ έχεις δώσει από τα ράφια του ψυχισμού σου. Και αυτές έχουν αλλάξει πολλές φορές.
Οπότε μήπως πρέπει αυτές ν’ αλλάξουν ριζικά; Και κυρίως να καταλάβεις πως εσύ δεν είσαι ούτε αυτές ούτε καν το σώμα σου και ο νους σου και το περιεχόμενό του!
Από πού ήρθες με όλες αυτές τις αποσκευές;
