Ηλίας Μαγκλίνης
Μου το έλεγε φίλος ο οποίος έχει γνωριμίες στον χώρο της Αριστεράς (και της εξωκοινοβουλευτικής): ψηφοφόροι των λεγόμενων ακροαριστερών μικρών κομμάτων, π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ενός ή του άλλου ΚΚΕ (μ-λ), έσπευσαν μετά τις ευρωεκλογές να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό παρότι απεχθάνονται το κόμμα της Κουμουνδούρου. Αλλά προείχε, όπως είπαν, «να ανακοπεί, όσο γίνεται, η Δεξιά».
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω σε ποιο βαθμό το πέτυχαν, το βέβαιο είναι πως πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε τη διαφαινόμενη συντριβή.
Αυτό το «έρχεται η Δεξιά» (που λέγεται με τρόμο) το είχα ξανακούσει πολλά χρόνια πριν, τη νύχτα των εκλογών-θρίλερ του 2000, όταν η Νέα Δημοκρατία πανηγύριζε αλλά η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με κυβέρνηση Σημίτη. Το βράδυ, καλή φίλη μού είχε τηλεφωνήσει περίπου έντρομη επειδή θα «ερχόταν πάλι η Δεξιά».
Είχα γελάσει τότε με την αυθόρμητη αποστροφή της φίλης. Οταν πρόφερε τη λέξη «Δεξιά», το έκανε με τέτοιον τρόπο που ήταν σαν να συμπύκνωνε σε μία λέξη πολλές άλλες που προέρχονταν από ένα σκοτεινό, βαρύ παρελθόν: π.χ. Μακρόνησος, πιστοποιητικό φρονημάτων, χωροφύλακας, χούντα, θρησκοληψία, βασιλικός επίτροπος κ.ο.κ. Την άκουσα και σκέφτηκα τον Κώστα Καραμανλή, που τότε ηγούνταν της παράταξης, και γέλασα. Οπως γέλασα και τώρα, σκεπτόμενος τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή βλέποντας τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης.
Σύμφωνοι· μηδενός εξαιρουμένου όλοι ορκίστηκαν θρησκευτικά, ενώ στην κυβέρνηση συμμετέχουν τα γνωστά «κόκκινα πανιά» κεντροαριστερών και αριστερών, όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης. (Από τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, διαφεύγει ότι ο Αλέξης Τσίπρας διατήρησε επί τέσσερα χρόνια τον Πάνο Καμμένο και μάλιστα στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, αλλά τέλος πάντων.)
Για αρκετούς, δεν έχει σημασία εάν στη σημερινή κυβέρνηση συμμετέχουν πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή πρόσωπα του Κέντρου ή, πάντως, άτομα που δεν είναι διόλου ταυτισμένα με αυτό που λέμε παλαιά σκληρή ελληνική Δεξιά – η οποία δεν το είχε σε τίποτα να υποστηρίξει, π.χ., τους συνταγματάρχες και το πραξικόπημα του 1967.
Η επταετής δικτατορία προκάλεσε πολλές σοβαρές ζημιές στη χώρα, άφησε διάφορες κληρονομιές, μία από αυτές είναι και τα διαχυμένα στην ελληνική κοινωνία αντιδεξιά ανακλαστικά. Η χούντα ήρθε ως χαριστική βολή στα ξερονήσια, στις εκτελέσεις (περίπου 2.500 άτομα εκτελέστηκαν έως το 1954), στα πιστοποιητικά φρονημάτων της δεκαετίας του ’50. Ουσιαστικά, η Δεξιά ταυτίστηκε με τη λεγόμενη «καχεκτική μετεμφυλιακή δημοκρατία» και, εν πολλοίς, με την ίδια τη δικτατορία.
Θα μπορέσει, επιτέλους, να λειάνει αυτό το παλαιό σύνδρομο η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη; Μένει να το δούμε. Για πολλούς πάντως, αυτό που δεν κατάφεραν άλλες μετριοπαθείς κεντροδεξιές κυβερνήσεις ίσως να το κατάφεραν τα τεσσεράμισι χρόνια ΣΥΡΙΖΑ: από το κατατσαλακωμένο «ηθικό πλεονέκτημα» έως τον κραυγαλέο πολιτικό αμοραλισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αφήσει πίσω του κάτι πρωτόφαντο: ένα αντιαριστερό σύνδρομο.
Πηγή: Καθημερινή
