Νότης Παπαδόπουλος
Οταν 26 κροίσοι έχουν πλούτο όσο ο μισός πλανήτης, δηλαδή όσο 3,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι, όπως έγραφε πρόσφατα η «Λιμπερασιόν», κι όταν μια χούφτα εταιρειών, με προϋπολογισμό η κάθε μία όσο μια μικρή χώρα, φορολογείται με ψιχία –περίπου 100 ευρώ για κάθε εκατομμύριο ευρώ κέρδους–, είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά με τον σύγχρονο καπιταλισμό και τη χωρίς κανένα έλεγχο παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Από την άλλη πλευρά, ποτέ η ανθρωπότητα δεν γνώρισε καλύτερες μέρες από πλευράς ανισοτήτων, πολεμικών συρράξεων, επιπέδου υγείας του πληθυσμού ή δημοκρατίας, από τη σημερινή. Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να διεύρυνε την ψαλίδα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών στη Δύση, μείωσε όμως τις ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών παγκοσμίως, αφού μετέφερε τεράστια κεφάλαια και παραγωγικές επενδύσεις στις χώρες του δεύτερου και τρίτου κόσμου.
Θα περιμέναμε, λοιπόν, οι αναζητήσεις του Ελληνα πρωθυπουργού να έχουν σχέση με τέτοιου είδους προβλήματα των δυτικών κοινωνιών – και να προβληματίζεται πώς θα ζητήσει π.χ. σκληρότερη φορολογική αντιμετώπιση των πολυεθνικών γιγάντων (η Κομισιόν επέβαλε πρόσφατα πρόστιμα 13 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Apple λόγω ευνοϊκής φορολογικής μεταχείρισης από την Ιρλανδία) ή να επιμένει για την ανάγκη στήριξης της ανάπτυξης στις χώρες που έχουν μείνει πίσω στην Ε.Ε. – όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πέτυχε τη δημιουργία των περίφημων Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων τη δεκαετία του ‘80 για την ενίσχυση των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Αντ’ αυτού, ακούμε τον κ. Τσίπρα να παραμένει ιδεολογικά προσηλωμένος στην αγαπημένη του Λατινική Αμερική, του Κάστρο, του Μοράλες, του Τσάβες και του Λούλα. Να επικαλείται μάλιστα κάποιους περιθωριακούς διανοούμενους όπως έκανε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3%. Μόνο που σήμερα τη θέση του Σλάβοϊ Ζίζεκ και του Ερνέστο Λακλάου έχει πάρει ο Σερζ Λατούς και η θεωρία του περί «ολιγαρκούς αφθονίας» – η οποία μπορεί να λέει κάτι για την αγροτική Βολιβία (με κατά κεφαλήν ΑΕΠ γύρω στις 3.500 δολάρια), αλλά είναι παράταιρη για το ευρωπαϊκό κλαμπ των πλουσίων, όπου η φτωχότερη χώρα –η Ελλάδα– έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ κοντά στις 19.000 δολάρια!
Θα ήταν προτιμότερο για όλους μας ο πρωθυπουργός να ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας, ιδιαίτερα όταν καυχιέται ότι το «ατού» του είναι η οικονομία. Δηλαδή, με τους σχεδόν 1.000.000 ανέργους, την αναιμική ανάκαμψη της χώρας, την επείγουσα ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων από το εξωτερικό και την επιστροφή των 400.000 Ελλήνων επιστημόνων που έφυγαν τα χρόνια των μνημονίων στο εξωτερικό.
Γιατί μπορεί ο κ. Τσίπρας να ισχυρίζεται ότι η χώρα βρίσκεται στην κανονικότητα, όμως όλοι οι ξένοι παραμένουν δύσπιστοι. Οποιος μάλιστα ξένος τραπεζίτης, τεχνοκράτης, αξιωματούχος αναφέρεται στην Ελλάδα επιμένει ότι η οικονομία βρίσκεται σε επικίνδυνο τέλμα: ότι με τους σημερινούς ρυθμούς ανάπτυξης θα φτάσει στα προ μνημονίου επίπεδα το 2039, ότι το μεγαλύτερο στοίχημα της χώρας είναι το κλείσιμο του επενδυτικού χάσματος που τη χωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη (πάνω δηλαδή από 20% του ΑΕΠ) προσελκύοντας τουλάχιστον 15 δισεκατομμύρια ευρώ νέες επενδύσεις τον χρόνο.
Κανονικά οι ξένοι επενδυτές θα έπρεπε σήμερα να κάνουν ουρά για το ποιος θα φέρει πρώτος τα χρήματά του στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στους τομείς του τουρισμού (ψυχαγωγικού και ιατρικού), του real estate, των τροφίμων και των κατασκευών (π.χ. Ελληνικό), έλεγε στο Συνέδριο των Δελφών ένας σημαντικός Ευρωπαίος αξιωματούχος. Γιατί, προσέθετε, τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας (ακίνητα, επιχειρήσεις κ.λπ.) είναι υποτιμημένα, ενώ το εργατικό δυναμικό έχει υψηλή εκπαίδευση και αμείβεται με μικρότερους μισθούς σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, κατέληξε, υπάρχει δισταγμός και ανησυχία, πρώτον, γιατί η πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα εξακολουθεί να μην εμπνέει εμπιστοσύνη, δεύτερον, οι κανονισμοί που διέπουν τις επιχειρήσεις αλλάζουν συνεχώς και η φορολογία είναι πολύ υψηλότερη των ανταγωνιστών (12,5% Κύπρος, 10% Βουλγαρία, 29% Ελλάδα), ενώ, τρίτον, η κρατική γραφειοκρατία και η διαφθορά παραμένουν σε υψηλά επίπεδα. Ακούει κανείς;
Πηγή: Καθημερινή
